Η κοινή μούρη όλων των λύκων (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο πελάτης δεν έχει, φυσικά, πάντοτε δίκιο. Εκείνο που έχει, είναι το δικαίωμα στη γνώμη του. Εκείνο που δεν έχει, είναι το δικαίωμα να επιβάλει ντε και καλά, με κάθε μέσον, τη γνώμη του. Και εκείνο που σίγουρα δεν έχει, είναι το δικαίωμα στη χυδαιότητα, ως όπλο, προκειμένου να επιβάλει τη γνώμη του. Αλλά εδώ, πια, το πράγμα ξεφεύγει από το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Φτάνει στους απλούς κανόνες αυτοσεβασμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Συμβαίνει να θεωρώ ότι ο Αγγελος Μπασινάς ταιριάζει... ταμάμ στο να φτιάξει ο Ολυμπιακός τριπλέτα στους χαφ (με Τουρέ και Καφέ) να την πίνεις στο ποτήρι. Είναι η άποψή μου. Ενδεχομένως λανθασμένη. Τελεία. Δεν μ' ενδιαφέρει να την «περάσω» σε κανέναν, δεν έχω κανένα συμφέρον να... μάχομαι γι' αυτήν, απλώς την εκθέτω στην κρίση του καθενός. Οποιαδήποτε διαφορετικής κατευθύνσεως άποψη αξίζει, εξίσου, να εκτίθεται στη δημόσια κρίση.

Δικαιούνται, εν προκειμένω οι οπαδοί του Ολυμπιακού, να 'χουν τις αντιρρήσεις τους. Για την ηλικία του παίκτη, για την προέλευσή του (απ' τα σπάργανα του Παναθηναϊκού), για τα μαλλιά του που του έχουν πέσει, για την ομορφιά του, για οτιδήποτε. Τι μπορεί να μην αρέσει στον οπαδό, είναι σαν την ψυχή του. Άβυσσος! Τις προάλλες στη Βρέμη, είδα πανό των φαν της Βέρντερ «Όχι πορτοκαλί! Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε Άσπροι-Πράσινοι». Τους είχε ενοχλήσει ότι εφέτος στη φανέλα της ομάδας μπήκε, ανάμεσα στο άσπρο και στο πράσινο, και λίγο πορτοκαλί. Μη νομίζετε, σε τούτο τον κόσμο ΑΕΚτσήδες έχει παντού...

Δικαιούνται, λοιπόν. Και μπορούν να εκφράσουν αυτές τις αντιρρήσεις με πανό, με συνθήματα, με επιστολές, με αρθρογραφία στις εφημερίδες ή στα σάιτ, με όποιο άλλο μέσον απ' αυτά (τα, μεταξύ μας, όχι λίγα) που διαθέτουν. Η χυδαιότητα πόθεν προκύπτει ως δικαίωμα; Τι είν' αυτό που τους κάνει να εκρήγνυνται όποτε (οι άλλοι) υβρίζουν τους «νεκρούς του Θρύλου» αλλά την ίδια στιγμή ετούτοι, μόνο και μόνο για να χαλάσουν μία μεταγραφή, νομιμοποιούνται να υβρίζουν τις μανάδες των ζωντανών; Κατά τι τους έχει προκαλέσει (διότι αυτό είναι το φθηνότατο άλλοθι, «προκάλεσε την κερκίδα», που κατά κόρον φοριέται όταν ανοίγει ο βόθρος) ο Μπασινάς;

Δεν βάζω καν στον προβληματισμό ότι ο Μπασινάς είναι πρωταθλητής Ευρώπης. Αν και, διαισθάνομαι, αυτή την έννοια έχει η σημαντική αντίδραση πολλών φίλων του πρωταθλητή την Κυριακή στο Καραϊσκάκη. Όχι, απαραιτήτως, ότι εκείνοι επιθυμούν διακαώς να ενταχθεί ο Μπασινάς στην ομάδα που υποστηρίζουν. Αλλά ότι, τουλάχιστον, στον Έλληνα πρωταθλητή Ευρώπης (που υπερβαίνει τα χρώματα και τα εμβλήματα των συλλόγων) οφείλεται ο στοιχειώδης σεβασμός. Ο Κόκκαλης, στην ανακοίνωσή του την Πέμπτη, καταδίκασε τη χυδαιολογία. Η καταδίκη, προφανώς, ισχύει μόνον αν η χυδαιολογία είναι εις βάρος του Λούβαρη...

Συμβαίνουν, είν' η αλήθεια, σε όλους τους «υπέροχους λαούς». Κάποτε, στον Παναθηναϊκό, ο μακαρίτης Κυράστας ήθελε τον Ίλια Ιβιτς κι έψηνε τον (Γιώργο) Βαρδινογιάννη για την αγορά. Ο υπέροχος λαός αντέδρασε, σε κάποιο ματς (αν δεν απατώμαι, κατά του Εθνικού) στο Καραϊσκάκη, με χυδαιότητα εις βάρος του Σέρβου. Η μάνα του, η γυναίκα του, ο ίδιος, τα γνωστά. Αργότερα, στην ΑΕΚ, ο υπέροχος λαός δεν έκανε κέφι τον Γρηγόρη Γεωργάτο. Και του 'σπασε το αυτοκίνητο! Ο Μάκης Ψωμιάδης τους αγνόησε, και τούτο (Θεέ μου... σχώρα με γι' αυτό που αμέσως μετά γράφω) αξίζει γαλόνι.

Συμβαίνουν. Μου 'ρχεται να παρομοιάσω τους υπέροχους λαούς με τα γουρούνια, υπό την έννοια ότι στο βάθος όλοι την ίδια μούρη έχουν. Αλλά είν' η εποχή που στο σπίτι, με τα μικρά, είναι στις δόξες τους (τα βάζουμε κάθε βράδυ στο βίντεο και τα διαβάζουμε στο παραμύθι) τα τρία γουρουνάκια.

Γλυκύτατα, υπέροχα, αγαπησιάρικα. Αλλωστε και ο μύθος τους δηλοί ότι δεν είν' αυτά η απειλή. Η απειλή είν' ο κακός λύκος. Οπότε εκείνο που ταιριάζει καλύτερα είναι ότι όλοι οι λύκοι την ίδια μούρη έχουν. Γκρίζα, αντιαισθητική, επικίνδυνη.