Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ... (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ανάμεσα σε γεμάτα χειρόγραφα και άδειες μπουκάλες Thin Red Line, πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, ο Χρηστάρας μού έλεγε μια ιστορία: «Οταν υπηρετούσα στην Κω, ήμουνα σε μια μικρή μονάδα στην έρημη πλευρά του νησιού. Δεν είχαμε τι να κάνουμε και είχαμε υιοθετήσει τέσσερα κουτάβια που είχαν γεννηθεί στο στρατόπεδο. Μια μέρα άλλαξε ο διοικητής. Ο καινούργιος ήταν ένας γελοίος που έμενε στο στρατόπεδο με την οικογένειά του και ζήταγε από τους φαντάρους να τον υπηρετούν. Τα παιδιά του διοικητή είχαν αδυναμία με τα κουτάβια. Από τη μέρα που το κατάλαβαν οι φαντάροι μίσησαν τα κουτάβια. Είχαμε λοιπόν κάνει ένα παιχνίδι που το λέγαμε Κολοσσαίο. Είχαμε φτιάξει ένα στάδιο με πέτρες, ύψους γύρω στο μέτρο. Βάζαμε τα κουτάβια μέσα και αυτοί που παίζανε καθόντουσαν στο χώμα για να μη βλέπουν τα κουτάβια. Ο καθένας με τη σειρά του πέταγε μια πέτρα. Οταν πετύχαινε ένα κουτάβι στο κεφάλι, το κουτάβι γάβγιζε. Από το γάβγισμα έπρεπε να καταλάβει ποιο κουτάβι κοπάνησε. Φώναζε για παράδειγμα "Το κανελί" και ο διαιτητής που καθόταν όρθιος μέτραγε τους πόντους. Είδες, ρε Πανούτσο, τι είναι ο άνθρωπος; Ετσι και κάποιος που του είναι αντιπαθής γουστάρει κάτι, σταματάει να το γουστάρει αυτός...». Οσοι προσπαθούν να εξηγήσουν τις αντιδράσεις των Ολυμπιακών για τη μεταγραφή του Μπασινά, δεν έχουν παρά να αντικαταστήσουν τα κουτάβια με τον Αγγελο και τον διοικητή με τον Λούβαρη. Τώρα, αν ο Κόκκαλης θέλει να κάνει το Καραϊσκάκη Κολοσσαίο, είναι δική του υπόθεση.

Όπως υπόθεση της κάθε διοίκησης είναι το πώς θα χειρίζεται τα συμβόλαια των παικτών της. Λένε ότι το περίφημο rotation system του Αλμπέρτο Μαλεζάνι, που βασίζεται στην αρχή «όποιος παίζει καλά, δεν παίζει στο επόμενο», έχει οικονομίστικη βάση. Ότι ο Ιταλός αλλάζει τους παίκτες για να μην πιάσουν τον αριθμό των εμφανίσεων που γράφεται στο συμβόλαιό τους για να ανέβει η αμοιβή. Εξαίρεση ο Νασίφ Μορίς. Οχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή εάν γίνει οικονομία και με τον Μορίς σώζονται χρήματα, έτσι όπως θα γίνει σώβρακα η άμυνα είναι αμφίβολο όμως αν θα σωθεί ο Παναθηναϊκός.

Οχι ότι ο Παναθηναϊκός έχει άδικο να κρατάει τους παίκτες στην τσίτα. Ο παίκτης είναι άτιμο πράγμα. Σαν τη γυναίκα. Οσο είναι γκόμενα, στην ανασφάλεια είναι «πόσα γκολ θέλεις να σου βάλω, αγάπη μου πρόεδρε; Και πες μου πώς τα γουστάρεις; Με κεφαλιά ή σουτ;» Οταν αποκατασταθεί ο παίκτης γίνεται «Σούρερ». Με το που πέρασε πέρυσι τις συμμετοχές για να ανανεωθεί το συμβόλαιό του, ο Αργεντινός άραξε και ενδιαφέρεται μόνο να είναι συνεπής με τις συμβατικές του υποχρεώσεις για να μην πληρώνει πρόστιμα. Ανάλογος είναι και ο προβληματισμός στην ΑΕΚ με το συμβόλαιο του Σορεντίνο. Αλλο το ετήσιο συμβόλαιο με τον Ιταλό -παρελθόν- και άλλο πενταετές κλειστό που σε δύο χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε σε ΔΕΚΟ.

Φαρμάκι από Πατεμτζή

Πριν από το χθεσινό ματς του Παγκρήτιου ο Μανώλης Πατεμτζής τα έπινε στα μπουζούκια με τον βοηθό του Μαλεζάνι, Ράικο Γιάνγιανιν, μέχρι τις έξι το πρωί. Το γεγονός πήραν είδηση Αθηναίοι δημοσιογράφοι, αλλά δεν το δημοσίευσαν επειδή σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υπονοούμενο ότι το ματς πάει για αβαβά. Τέλος πάντων, μετά το ματς ας το δημοσιεύσουμε. Έστω και να μπορεί να παρεξηγηθεί και να λένε ότι ο Γιάνγιανιν ζήτησε από τους παίκτες να μη σκοτωθούνε κιόλας. Το φαρμάκι ήταν πάντως η δήλωση του Πατεμτζή μετά το ματς: «Πρέπει να ξεχάσουμε γρήγορα αυτό το ματς. Την Κυριακή παίζουμε εναντίον της Προοδευτικής».

Ξέρει πού βρίσκεται;

Με τον ΟΦΗ ο Μαλεζάνι χαρακτήρισε την εμφάνιση του Παναθηναϊκού «μεγάλη». Με τον Εργοτέλη έδωσε συγχαρητήρια στους παίκτες για την προσπάθεια που έκαναν. Το ερώτημα είναι, λοιπόν, μήπως ο άνθρωπος δεν έχει καταλάβει πού βρίσκεται ή μήπως οι απαιτήσεις του είναι πολύ χαμηλές; Και άλλο ένα ερώτημα. Του εξήγησε κάποιος ότι το ματς με τον ΟΦΗ έχει κάποιες «διαφορές» από το ματς εναντίον του Εργοτέλη; Ειδικότερα του εξήγησε κάποιος ότι μετά την προσπάθεια του Σπύρου να μείνει ελεύθερος ο Ογκουνσότο και να πάει στον Παναθηναϊκό, ο Τζώρτζογλου τον είχε χαρακτηρίσει κατάρα του ποδοσφαίρου; Οχι ακριβώς ίδια θέση με του Φανούρη Βατσινά...

Ομάδα του αφεντικού

Μπορούμε να δούμε το ματς με τον Εργοτέλη με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Να πούμε ότι ο Μαλεζάνι υποτίμησε τον Εργοτέλη και κατέβασε αναπληρωματικούς με αποτέλεσμα να χάσει το ματς. Αλλά από όλους όσοι έπαιξαν στο Παγκρήτιο μόνο ο Αντριτς μπορεί να χαρακτηριστεί per se αναπληρωματικός. Μπορούμε να δούμε το ματς ψυχολογικά από την πλευρά του Εργοτέλη. Οτι το ματς για τους παίκτες του ήταν το ματς της χρονιάς, ενώ για τους παίκτες του Παναθηναϊκού ένας ακόμα αγώνας. Μπορείς να δεις το ματς σαν αποτέλεσμα σύμπτωσης, ανικανότητας, τύχης ή τακτικής. Δεν μπορείς όμως να μη δεις κάτι. Οτι ο Παναθηναϊκός στην καλή του μέρα μπορεί να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου του, αλλά δεν μπορεί να επιβάλει το παιχνίδι του. Γιατί είναι αμφίβολο ότι υπάρχει παιχνίδι για να το επιβάλλει.

Ακόμα και στις ήττες μπορεί να βγει συμπέρασμα επωφελές για το μέλλον. Στον Παναθηναϊκό όμως τι συμπέρασμα μπορεί να βγει; Να αλλάξει προπονητή; Εχει λογική, αλλά μόνο αν η ήττα είναι εκτός των προσδοκιών της διοίκησης και τόσο βαριά που να μην αντέχεται. Το συμπέρασμα που είχε βγει μετά την ήττα στη Ριζούπολη και να απομακρυνθεί τώρα η γενιά των losers του Παγκρήτιου; Γίνεται, αλλά με αυτό το βιολί τα ντουλάπια των αποδυτηρίων θα καταλήξουν με μισό πόντο αυτοκόλλητα... Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Απλό, αλλά πονάει και δεν είναι αναστρέψιμο. Ο Παναθηναϊκός χτίζεται στη νοοτροπία των ιδιοκτητών του. Δεν χρειάζονται μεγάλοι παίκτες. Δεν θέλουμε παίκτες που να απαιτούν, αλλά να παίρνουν αυτό που τους δίνουμε. Μια ομάδα από υπαλλήλους ευγνώμονες στο αφεντικό που τους έδωσε δουλειά. Και όποιος πει «Ακόμα και έτσι ο Εργοτέλης έχει τίποτα καλύτερους;» η απάντηση είναι «Σίγουρα όχι. Αλλά ο Εργοτέλης δεν έχει επειδή δεν μπορεί να πάρει». Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει άλλους. Με αυτούς θα χτιστεί η ομάδα των επόμενων πέντε χρόνων. Η ομάδα των ονείρων του αφεντικού του. Για τους οπαδούς του εξελίσσεται σε εφιάλτη.