Το γλιτωμένο έξοδο και η «άλλη» κουλτούρα (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Tα καλά νέα, πρώτα: Γλιτώσαμε το έξοδο. Ξοδέψαμε ελάχιστα, αποφύγαμε το να ξοδευτούν (τους επόμενους 13 μήνες) τα πολλά. Σε «επιτροπές προσωπικοτήτων» και λοιπά παρεμφερή μορφώματα, στα οποία οι κυβερνήσεις αρέσκονται παραδοσιακά να διοχετεύουν τα εύκολα, συνεπώς τα πάντοτε δημοφιλή κι ελκυστικά, χαρτζιλίκια. Και αποφύγαμε το να ξοδευτούν τα πολλά, σε υπόθεση (όπως φαίνεται) από χέρι χαμένη. Εφόσον όντως πρόκειται για πολιτικό άνοιγμα προς ανατολάς, τότε χρωστάμε χάρη στην Εκτελεστική Επιτροπή της UEFA, διότι εγκαίρως μας απέτρεψε απ' το να ξοδευτούμε αδίκως.

Η ήττα είναι, ανέκαθεν, το μπάσταρδο. Ουδείς επιθυμεί ν' αναγνωρίσει την πατρότητά της. Η δε εκδοχολογία, περί τα αίτια της αποτυχίας στη διεκδίκηση του EURO 2012, καλύπτει ολόκληρο το φάσμα των γούστων και των απόψεων. Για όποιο τέρμα κι αν θέλει κανείς εκ των προτέρων να καταλήξει, υπάρχει εύκαιρο το επιχείρημα. Το φιλικό νεύμα στους ανατολικούς, που απέναντι στη Δύση νιώθουν κάπως... σαν Θεσσαλονίκη (ριγμένη) απέναντι στην Αθήνα, στέκει. Αν οι ανατολικοί χάσουν αυτό απ' την Ιταλία, οπωσδήποτε θα πάρουν, ο κόσμος να χαλάσει, το επόμενο (2016).

Η διαμάχη Ορφανού-Γκαγκάτση στέκει, επίσης. Περισσότερο απ' το να 'μαστε συγκροτημένοι, σημασία έχει να παρουσιαζόμαστε συγκροτημένοι. Ενωμένοι. Αλλά πώς; Και κουκλοθέατρο ν' αποφασίσεις ότι πας και παίζεις, άμα θέλουν να ρωτήσουν, θα ρωτήσουν. Κι η ερώτηση θα 'ναι απλή: Τότε, αφού είσαστε γάλα και μέλι, γιατί στις 7 Φεβρουαρίου μας κουβαλάτε -το υπό τον Κολοσκόφ κλιμάκιο της FIFA- στην Ελλάδα, να σας κάνουμε τους διαιτητές της εσωτερικής διένεξής σας; Το ρώτησε ο ίδιος ο Κολοσκόφ στη Βαλέτα, πέντε λεπτά πριν αρχίσει η διαδικασία της ψηφοφορίας. Δεν χρειαζόταν να μετρηθούν κουκιά έπειτα, για να επιβεβαιωθεί η συντριβή.

Στέκει εξάλλου, κακά τα ψέματα, ότι (όπως το λένε και στις συνεντεύξεις Τύπου μετά τα ματς οι παίκτες ή οι προπονητές) «ο αντίπαλος το ήθελε πιο πολύ». Εμείς δεν το δείξαμε ότι το θέλαμε. Δευτέρα, μερικές ώρες πριν από τη στιγμή της κρίσης, η αλήθεια είναι ότι κορυφαία στελέχη της ομοσπονδίας περνούσαν τη βραδιά τους χαλαροί, παρακολουθώντας το παιγνίδι Αιγάλεω - Ηρακλή. Την περασμένη άνοιξη στο Ταλίν ενώπιον του ιδίου οργάνου, της Εκτελεστικής της UEFA, ήμασταν εκεί. Συντεταγμένοι. Ζυγισμένοι, στοιχημένοι. Πήραμε άνετα τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Ολυμπιακό Στάδιο (2007). Βάλαμε βάσεις για να πάρουμε, ως το τέλος της δεκαετίας, και τελικό Κυπέλλου UEFA (στο Καραϊσκάκη). Δεν στάθηκαν εμπόδια (ενώ και τότε συνέτρεχαν) διάφορα απ' όσα διάβασα χθες, στις ελληνικές εφημερίδες, ότι τώρα απέβησαν μοιραία.

Τα κακά νέα: Πέρα απ' τα υλικά (τουρισμός, τζίροι κ.λπ.), ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη χώρα είναι ευκαιρία για να αποκτήσει, κυρίως η νέα γενεά και κυριότατα στην περιφέρεια, την αίσθηση του λεγόμενου «υψηλού ποδοσφαίρου». Είναι εργαλείο, το μεγάλο τουρνουά, για να διαμορφωθεί η επιζητούμενη «άλλη» κουλτούρα περί το σπορ. Να το ζήσουν στην πόλη τους. Μες στο πετσί τους. Να το δουν. Να συμμετάσχουν στο πάρτι. Στα χάπενιγκ, γύρω-γύρω. Να χορέψουν, να πιουν, να επικοινωνήσουν. Οχι να τους τα διηγηθούν, μακρόθεν. 'Η να μείνουν σε ορισμένες σκόρπιες εικόνες στην TV. Στη Γαλλία, το '98 στο Μουντιάλ, χαζεύοντας στην εξέδρα τα πιτσιρίκια να ξεσαλώνουν με το τραγουδάκι του Ρίκι Μάρτιν, που τότε χαλούσε τον κόσμο, συνεχώς η ίδια μελαγχολική σκέψη στριφογύριζε στο μυαλό. Πότε τα δικά μου (μας) πιτσιρίκια θα βιώσουν την εμπειρία-ποδόσφαιρο σ' αυτή τη διάσταση.