O Σάντος, το νέο σύστημα της Εθνικής και ο ρόλος του Τζιόλη

Αν αφήσει κανείς στην άκρη τον πιθανό αποπροσανατολισμό του ισχνού… 1-0, η εμφάνιση της Εθνικής ομάδας κόντρα στην Λετονία ήταν μία από τις καλύτερες που έχουμε δει το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ο Φερνάντο Σάντος παρουσίασε ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που ήξερε ακριβώς τι ζητούσε από το παιχνίδι και πώς να το πάρει και μία ενδεκάδα που όσο και να ψάξει κανείς… διαβατήρια δύσκολα θα βρει ιδανικότερους για να καλύψουν τις θέσεις στο χορτάρι.

Το σύστημα

Στους περισσότερους το σύστημα που χρησιμοποιεί ο Φερνάντο Σάντος μπορεί να φαντάζει ίδιο με αυτό του Οτο Ρεχάγκελ. Ένα κλασικό 4-3-3… δίχως κλασικούς, παρ’ όλα αυτά, ακραίους. Αναγκαίο κακό θα έλεγε κανείς. Μ’ αυτό πορεύθηκε τόσο χρόνια ο Γερμανός, έτσι συνήθισαν οι διεθνείς, αυτό, κατά κύριο λόγο, έφερε επιτυχίες. Ωστόσο, υπάρχει μία σημαντική αλλαγή, που διαφοροποιεί τον Πορτογάλο από τον προκάτοχο του και κατά συνέπεια και τη διάταξη των ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο. Η παρουσία ενός λίμπερο στην μεσαία γραμμή, η τοποθέτηση δηλαδή ενός ποδοσφαιριστή ακριβώς μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς, αποτελεί νέο στοιχείο στο παιχνίδι της Εθνικής μετατρέποντας το σύστημα, με παράλληλη μετατόπιση των υπολοίπων, περισσότερο σε ένα 4-1-4-1.

Ο ρόλος του Τζιόλη

Ο Αλέξανδρος Τζιόλης είναι αυτός που επέλεξε ο Σάντος για τον συγκεκριμένο ρόλο, κάτι που μοιάζει σαν λίμπερο δηλαδή της δεκαετίας του '60 και του '70, τον παίζει πολύ καλά και γι’ αυτό, αίφνης, ο σοβαρός τραυματισμός του αποτελεί μεγάλο πλήγμα για την ομάδα. Είναι σαφές πως ο μέσος της Ράσινγκ Σαταντέρ είναι ένας από τους πλέον παρεξηγημένους ποδοσφαιριστές στην χώρα μας. Συνέδεσε το όνομα του με τα «πέτρινα» χρόνια του Παναθηναϊκού, αποδοκιμάστηκε όσο λίγοι, δεν παρουσίασε την παραμικρή, είναι η αλήθεια, βελτίωση στην θητεία του στην Παιανία και χρειάστηκε να βγει εκτός συνόρων προκειμένου να δουλέψει σωστά και να αναδείξει τα αναμφισβήτητα προσόντα του. Άλλωστε, δεν θυμάμαι πόσους μέσους με τα χαρακτηριστικά του Τζιόλη διέθετε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ψηλό παιδί, με ικανότητα και στον οργανωτικό και τον ανασταλτικό τομέα, που παίζει με το κεφάλι ψηλά και διαθέτει εξαιρετικό σουτ. Αυτά δεν είδαν στον Παναθηναϊκό όταν ο Τζιόλης αγωνιζόταν με τη φανέλα του Πανιωνίου και έσπευσαν να τον αποκτήσουν;

Η αναγκαιότητα του λίμπερο της μεσαίας γραμμής

Ο Τζιόλης στα νέα του καθήκοντα μπορεί να ανταποκριθεί με τρόπο ιδανικό. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο με την ταχύτητα του παιχνιδιού να αυξάνεται προοδευτικά ο ρόλος των κεντρικών χαφ, που θα πρέπει να βρίσκονται σε ελάχιστο χρόνο από την άμυνα στην επίθεση και το αντίστροφο, γίνεται εξαιρετικά δύσκολος. Η ανάγκη λοιπόν για έναν επιπλέον κεντρικό μέσο που θα κρατάει τη θέση του, θα έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί σωστά αλλά και θα διαθέτει την τεχνική να βγάλει σωστά τη μπάλα από πίσω προς τους υπόλοιπους μέσους, γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια και εκτός του ότι βοήθησε ομάδες να κατακτήσουν τρόπαια, έσωσε και καριέρες. Θυμηθείτε απλώς τη συνεισφορά του Μάρκος Σένα στον θρίαμβο της Ισπανίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 παίζοντας μπροστά από τους σέντερ μπακ σ ένα 4-1-3-2 με τους Σίλβα, Τσάβι και Ινιέστα στον άξονα και τους Τόρες και Βίγια στην επίθεση. ‘Η ακόμα την εκτίναξη της καριέρας του Αντρέα Πίρλο, που μετά την μετεγγραφή του από την Ιντερ στη Μίλαν και περνώντας από έναν πιο επιθετικό σε έναν περισσότερο αμυντικό ρόλο στα χαφ, ανέβασε κατακόρυφα τις μετοχές του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.

Η Εθνική μας

Στην δική μας περίπτωση τώρα, σε αυτήν της Εθνικής, η παρουσία των πολύ ποιοτικών, πλην όμως κάποιας… ηλικίας πλέον, Καραγκούνη και Κατσουράνη στον άξονα της μεσαίας γραμμής, καθιστά επιτακτική την ανάγκη ενός τέτοιου ρόλου στην Εθνική. Ο Σάντος το κατάλαβε αμέσως και ο Τζιόλης εκτός του ότι κάνει την δουλειά, διευκολύνεται και ο ίδιος. Στη νέα του θέση έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεση του για να κοντρολάρει τη μπάλα, να τη βάλει μπροστά του και να πασάρει σωστά, κάτι που δυσκολευόταν αρκετά να το κάνει υπό πίεση. Πόσες ομάδες ξέρετε, πλην αυτών της Πρέμιερ Λιγκ και της Μπαρσελόνα, που πιέζουν τόσο έντονα και τόσο ψηλά, έξω από την αντίπαλη περιοχή δηλαδή, ώστε να δημιουργήσουν πρόβλημα χρόνου στον… κάθε Τζιόλη; Ο πρώην μέσος του Παναθηναϊκού μπορεί να μην είναι ο καλύτερος στο οργανωτικό κομμάτι, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος στον ανασταλτικό τομέα, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος πασέρ, μπορεί να μην είναι ο πιο γρήγορος ποδοσφαιριστής σε σκέψη και πόδια, αλλά τα κάνει όλα τόσο καλά για να μπορεί να καλύψει με επιτυχία τη συγκεκριμένη θέση.

Το παράδειγμα του Μακελελέ

Όταν το 2003 η Ρεάλ Μαδρίτης αποφάσιζε, επί της ουσίας, να αφήσει τον Κλοντ Μακελελέ να φύγει από το Μπερναμπέου για την Τσέλσι, αρνούμενη να του προσφέρει συμβόλαιο εφάμιλλο των υπολοίπων «Galacticos» ο τότε πρόεδρος της ομάδας Φλορεντίνο Πέρεθ έσπευσε να δηλώσει, μέσα στην άγνοια του, πως «δεν θα μας λείψει καθόλου ο Μακελελέ. Η τεχνική του κατάρτιση είναι μέτρια, δεν είναι γρήγορος, δεν μπορεί να ντριμπλάρει, το 90% από τις πάσες του πηγαίνουν στο πλάι ή προς τα πίσω και δεν δίνει την μπάλα πιο μακριά από τα τρία μέτρα». Τεράστια επιτυχία… αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς πως για να συμμαζέψει στη συνέχεια τα ασυμμάζευτα και αντιλαμβανόμενος προφανώς το λάθος του, απέκτησε τον Τόμας Γκράβεσεν από την Εβερτον για να καλύψει το κενό… την ώρα που ο ακρογωνιαίος λίθος της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ από την Ρεάλ το 2002 μεσουρανούσε στην Πρέμιερ Λιγκ με τη νέα του ομάδα.