Το «μαγικό ραβδί» του Χιμένεθ και το καλύτερο ημίχρονο του φετινού Παναθηναϊκού

Ασφαλώς η επιβλητική νίκη της ΑΕΚ επί του Άρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης», στην καλύτερη της φετινή εμφάνιση, σηκώνει την περισσότερη κουβέντα από τα αποτελέσματα της αγωνιστικής στην Σούπερ Λιγκ. Κρατάει τελικά «μαγικό ραβδί» ο Μανόλο Χιμένεθ ή όχι; Ήταν τόσο ανεβασμένη η Ένωση ή τόσο κακή η παρέα του Εκτορ Ραούλ Κούπερ; Ο Μπάγεβιτς έφταιγε τόσο καιρό;

Οι αλλαγές (;) στα πρόσωπα της ενδεκάδας

Αν πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, θα διαπιστώσουμε αρχικά πως οι επιλογές του Ισπανού, ως προς τα πρόσωπα της ενδεκάδας, καμία διαφορά δεν είχαν σε σχέση με αυτές του Σερβοέλληνα τεχνικού. Ο Γιάχιτς παρέμεινε στο δεξί άκρο της άμυνας, αν και ο νέος τεχνικός της ΑΕΚ θεωρεί πως δεν του ταιριάζει η θέση, ο Ισμαελ Μπλάνκο «ζέστανε» ξανά τον πάγκο μαζί με τον Εντερ και ο Γκέντσογλου έμεινε εκτός. Η μόνη διαφοροποίηση έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη που δείχνει να έχει στον… ξεχασμένο επί Μπάγεβιτς, Γκερέιρο, χρησιμοποιώντας τον για ένα διάστημα στην διάρκεια του αγώνα. Αν ψάξει δηλαδή κάποιος για το μυστικό της επιτυχίας, σίγουρα δεν θα το βρει κοιτώντας ονόματα στην ενδεκάδα…

Από το 4-2-3-1 στο... 4-3-3 και ο... «box to box» Παντελής Καφές

Κάτι μπορεί να καταφέρει όμως αν ρίξει μια ματιά στην διάταξη των ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο. Δεν μπορώ να ξέρω ποια θα ήταν η επιλογή του Χιμένεθ αν είχε στην διάθεση του το Νίκο Λυμπερόπουλο, αλλά στο δικό μου το μυαλό, ο Ισπανός εντόπισε αμέσως την Αχίλλειο πτέρνα της ΑΕΚ στον άξονα της μεσαίας γραμμής και την προστάτευσε, τοποθετώντας τρία αμυντικά χαφ ή αν προτιμάτε δύο ανασταλτικούς μέσους και τον… «box to box»,… Καφέ. Αν προσπαθήσει δε να ερμηνεύσει κανείς τον ξενόφερτο όρο, η προσπάθεια του Παντελή στην φάση που ανοίγει το σκορ η ΑΕΚ, όταν δηλαδή πέφτει στα πόδια του Κάλβο λίγο έξω από την περιοχή του Σάχα ανακόπτοντας το σουτ και στην εξέλιξη της φάσης φτάνει στο σημείο να βρίσκεται σε θέση βολής, είναι χαρακτηριστική των ικανοτήτων που θα πρέπει να διαθέτει ένας τέτοιου τύπου ποδοσφαιριστής. Η αλλαγή του συστήματος λοιπόν, από το 4-2-3-1 του Μπάγεβιτς στο 4-3-3, με την ταυτόχρονη εντυπωσιακή άνοδο στην απόδοση του Ντιόπ, που πλέον μοιάζει έτοιμος κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, «έδεσε» το κέντρο της ομάδας δίνοντας γενικώς στην ΑΕΚ, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, στοιχεία πραγματικής και όχι κατ’ ευφημισμό ομάδας.

Η ανασταλτική λειτουργία και οι... επιστροφές

Σε όλα αυτά προσθέστε και την διάθεση που έδειξαν οι… μπροστινοί της ΑΕΚ να συνεισφέρουν ανασταλτικά. Ο Σκόκο γύριζε, αν όχι να μαρκάρει, τουλάχιστον να βρεθεί πίσω από τη μπάλα και να πάρει το χώρο που του αναλογεί στο χορτάρι. Τα ίδια και… καλύτερα ο Λεονάρντο με τον Τζεμπούρ. Φαντάζει λογικό. Στην αλλαγή προπονητή όλοι θέλουν να αποδείξουν πράγματα. Έδειξαν πως μπορούν να ανταπεξέλθουν. Η συνέχεια σε αυτή την… διάθεση είναι το ζητούμενο κι έχω την αίσθηση πως αποτελεί κι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα του Χιμένεθ για την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας μαζί με την διατήρηση των ισορροπιών στο εσωτερικό της όταν δεν θα έχει προβλήματα τραυματισμών και απουσιών…

Ο καλύτερος φετινός Παναθηναϊκός

Στο Ολυμπιακό Στάδιο, το Σάββατο, ο Παναθηναϊκός, για ένα ημίχρονο, το πρώτο, έκανε την καλύτερη φετινή του εμφάνιση. Στο βασικότερο κομμάτι, τα μικρά σημάδια βελτίωσης, στον τομέα της φυσικής κατάστασης και κυρίως στα κομμάτια της εκρηκτικότητας και της δύναμης, που έκαναν δειλά δειλά την εμφάνιση τους στα τελευταία παιχνίδια, πλέον είναι ορατά και το κομμάτι στο οποίο φαίνεται να υπάρχει αρκετή υστέρηση ακόμα είναι αυτό της αντοχής. Στο δεύτερο ημίχρονο οι πράσινοι παρέδωσαν σχεδόν αποκαμωμένοι τα ηνία του αγώνα στον ΠΑΟΚ και οι κινήσεις του Νίκου Νιόπλια από τον πάγκο είχαν στόχο να περιορίσουν όσο το δυνατόν το κόστος.

Τα θετικά στοιχεία

Είχε προηγηθεί όμως ένα 45λεπτο από το οποίο ο Παναθηναϊκός μπορεί να κρατήσει πολλά θετικά πράγματα για το μέλλον.

1) Το 4-1-4-1, με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα μπροστά από τα σέντερ μπακ, μοιάζει να του πηγαίνει, αυτή την εποχή και με τις συγκεκριμένες αδυναμίες, καλύτερα κι από το 4-3-3 και με απόλυτη βεβαιότητα πολύ περισσότερο από το αρχικό 4-2-3-1. Ο Βραζιλιάνος αποτέλεσε συνδετικό κρίκο της άμυνας με την μεσαία γραμμή (σ.σ. δουλειά την οποία πάντως ήταν προγραμματισμένο να κάνει το Hummer… που δεν ήρθε) και παράλληλα περιόρισε σημαντικά τον ζωτικό χώρο του «μυαλού» του ΠΑΟΚ, Βλάνταν Ιβιτς, βγάζοντάς τον επί της ουσίας από το ματς.

2) Το καλύτερο παιχνίδι του Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ με την πράσινη φανέλα. Ο Γάλλος είχε σωστές τοποθετήσεις, «καθάρισε» τις περισσότερες φάσεις στον αέρα και χαμηλά, μπήκε πολύ περισσότερο στο κλίμα του αγώνα από οποιαδήποτε άλλη φορά και περιόρισε τις… «γκέλες» του σε μία και μοναδική, όταν «ξεχάστηκε» στο οφ σάιντ στην περιοχή του, κρατώντας τον Μουσλίμοβιτς στην φάση. Ο Βόσνιος, μόνος απέναντι από τον Τζόρβα σημάδεψε ψηλά με το κεφάλι…

3) Την ελπιδοφόρα επανεμφάνιση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου μετά από έξι μήνες απουσίας. Ο πρώην μέσος του ΠΑΟΚ, που επέστρεψε από σοβαρό τραυματισμό, έδειξε να τον έχει αφήσει πίσω του κι έμπαινε δυνατά στις φάσεις δίχως φόβο παίζοντας πιο σωστά από τον καθένα φέτος, τον ρόλο του αριστερού μεσοεπιθετικού. Το πιο σημαντικό στοιχείο ήταν η προσήλωση του στην τακτική και οι γρήγορες επιστροφές προκειμένου καλύψει τα νώτα του, κάτι που από τον φετινό Παναθηναϊκό λείπει σε μεγάλο βαθμό.

4) Την διάθεση του Λουίς Γκαρσία να βοηθήσει κι αυτός με τον ίδιο τρόπο ανασταλτικά, ασχέτως αν ο Ισπανός βρέθηκε σε πολύ κακή μέρα όσον αφορά στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού.

5) Τη σωστή διαχείριση του ματς από το Νίκο Νιόπλια, που βλέποντας τις χαμηλές τιμές ενέργειας των ποδοσφαιριστών του στο δεύτερο ημίχρονο, έκανε γρήγορες αλλαγές με στόχο να μπορέσει από τη μία να «κλειδώσει» το ματς με την είσοδο του Σιμάο και απ’ την άλλη να χτυπήσει στην «κόντρα» με την επιλογή του Μαρίνου, μια που ο έλεγχος του αγώνα είχε χαθεί.