Ο κρότος της σιωπής τη στιγμή της αταραξίας (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Είδα το χθεσινό πρωτοσέλιδο του «ΦΩΤΟΣ» από μακριά και, καθώς πλησίαζα στο περίπτερο, πάγωσε το αίμα μου.

«Ο Νέρι έσπασε τη…».

Ο υπόλοιπος τίτλος δεν φαινόταν, επειδή η εφημερίδα δίπλωνε, αλλά με δεδομένο ότι ο Καστίγιο συντάσσεται πάντα με τα ρήματα σπάω, πλακώνω, κλοτσάω, κουτουλάω, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται και να μονολογεί συγχρόνως: «Θεέ μου, ποιος είναι ο τυχερός; Ποιανής μανούλας η καρδούλα της ραγίζει για την τύχη του γιου της;».

«Ο Νέρι έσπασε τη…». «Σίγουρα τη μάπα», μονολόγησα με σιγουριά, αλλά ποιου; Επιτάχυνα το βήμα μου και ειλικρινά ανακουφίστηκα όταν, πλησιάζοντας πλέον σε απόσταση τέτοια που μπορούσα να διακρίνω και τον υπόλοιπο τίτλο, διαπίστωσα πως ο Καστίγιο απλώς... «έσπασε τη σιωπή του»!

Οι σφυγμοί μου αυτομάτως επανήλθαν στον φυσιολογικό τους ρυθμό και χτύπο. Αγόρασα λοιπόν την εφημερίδα για να διαβάσω τι είπε ο άτακτος Ουρουγουανός του Ολυμπιακού. Πριν περάσω στην εκ βαθέων εξομολόγηση του Νέρι, στάθηκα στη διαπίστωση του Κώστα Νικολακόπουλου σχετικά με τη συμπεριφορά του ποδοσφαιριστή, έτσι όπως αυτή εκφράζεται στο πρωτοσέλιδο.

«Τύπος και υπογραμμός λένε από τη διοίκηση ότι είναι ο Καστίγιο όλο αυτόν τον καιρό που κάνει προπόνηση υπό την επίβλεψη του Καρύδα, ξεχωριστά από την υπόλοιπη ομάδα».

Υπάρχει βέβαια μια μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια που οι διοικούντες τον Ολυμπιακό φαντάζομαι ότι την έχουν υπόψη τους. Ο Νέρι προπονείται μόνος, άρα με ποιον να τσακωθεί; Φήμες μάλιστα λένε ότι ο Καρύδας τον επιβλέπει μέσα από γυάλινο κλουβί, γιατί, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος στη διοίκηση, έχει πτυχίο γυμναστή για όλα τα αθλήματα, εκτός από τις πολεμικές τέχνες. Βέβαια ο μικρός διόλου απίθανο να έχει ηρεμήσει. Σε αυτή την απίθανη χώρα που ζούμε, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της εφημερίδας «ESPRESSO», η Ρούλα Κορομηλά μεταμορφώθηκε σε μοντέλο ύστερα από μυστική δίαιτα. Αρα ποιος θα εκπλαγεί αν δει και τον Νέρι αρνάκι;

Βέβαια υπάρχει τεράστια διαφορά, φίλε αναγνώστη, από το να κλοτσάς μόνος και από το να κλοτσάς με άλλους. Τεράστια δε από το να κλοτσάς άλλους. Οπως υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην τεστοστερόνη και την επιτεστοστερόνη. Η πρώτη είναι γνωστή στην πιάτσα και ως Ζαγοροστερόνη, για τη δεύτερη ακόμα δεν έχει βρεθεί άλλη ονομασία, εκτός από την επίσημη επιστημονική. Εγώ πάντως κατάλαβα τη διαφορά επειδή έτυχε να διαβάσω χθες στο «ΦΩΣ» τη στήλη του Μανώλη Γαβαθιώτη, τον οποίο σε επιστημονικά θέματα εμπιστεύομαι απολύτως. Η ανάλυσή του κρίνεται απόλυτα ακριβής…

«Το όνομα του Σανμαρτεάν δεν διέρρευσε, ΦΥΛΑΧΘΗΚΕ σαν κόρη οφθαλμού για ΕΞΙΜΙΣΙ μήνες, μέχρι να ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ(;) η αθωότητά του, λόγω της... σχέσης τεστοστερόνης με επιτεστοστερόνη ή κατά μια πιο απλοϊκή άποψη, λόγω της σχέσης του… κώλου με τα… εννιάμερα του κώλου».

Φίλε αναγνώστη, δεν πρόκειται για ένα φτηνό λογοπαίγνιο, αλλά για επιστημονική τοποθέτηση. Οσοι αμφιβάλλετε, σας θυμίζω το περιστατικό με τον γνωστό σεξολόγο κ. Ασκιτή, όταν αυτός παρουσίαζε εκπομπή στην τηλεόραση. Σε ερώτηση τηλεθεατή σχετικά με το πρωκτικό σεξ, ο επιστήμονας είχε απαντήσει ότι καλό είναι ανάμεσα στις πράξεις να μεσολαβεί διάστημα 9-10 ημερών. Στην επισήμανση δε του τηλεθεατή ότι προφανώς γι' αυτόν τον λόγο ο λαός χρησιμοποιεί την έκφραση «του κώλου τα εννιάμερα», ο Ασκιτής συμφώνησε μαζί του χαμογελώντας. Αρα ο Γαβαθιώτης τοποθετήθηκε με επιστημονικούς όρους.

Σε αντίθεση βέβαια με τους οργανωμένους φιλάθλους του Αιολικού Μυτιλήνης. Δεν μιλάω για όλους τους οργανωμένους του Αιολικού, αλλά για τον σύνδεσμο που εδρεύει στην Αθήνα (ΝΑΙ, φίλε αναγνώστη, υπάρχει και αυτό στην πολύπαθη πρωτεύουσα!), ο λόγος του οποίου μόνο επιστημονικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Διαβάζω την επιστολή τους στο «ΦΩΣ» και ταυτίζομαι με τις θέσεις τους.

«Μεγάλη πίκρα και απογοήτευση επικρατεί στις τάξεις των φιλάθλων μας όχι τόσο για τα αρνητικά αποτελέσματα, όσο για τις τελευταίες κακές εμφανίσεις. Σοβαρευτείτε και παίξτε μπάλα, γιατί μέχρι τώρα μας έχετε δει από την καλή. Μην παίζετε με τα νεύρα μας γιατί η υπομονή μας θα εξαντληθεί και θα μας δείτε και από την ανάποδη…».

Δεν ξέρω πόσοι είναι, αλλά μου φαίνονται πραγματικά αγριεμένοι. Διαβάστε όμως παρακάτω την απομυθοποίηση του αιώνα:

«Οσο για εσάς, κ. Μίχο, μπορεί να μην έχετε κάνει ποτέ δύο συνεχείς νίκες, αλλά έχετε κάνει δύο συνεχείς ήττες».

Εδώ θα τα χαλάσουμε. Λίγος σεβασμός. Μπορεί να είναι αγριεμένοι οι φίλοι του Αιολικού, αλλά δεν επιτρέπεται να προσβάλλουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τον μοναδικό Έλληνα κόουτς που στα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ μας απέδειξε ως σχολιαστής πόσο εύκολο άθλημα είναι το ποδόσφαιρο, αρκεί να μην κοουτσάρεις ο ίδιος…

Οι περιπέτειες των προπονητών με διασκεδάζουν αφάνταστα. Χθες την ώρα της απονομής του τίτλου του καλύτερου στον Σάντος, που δεν έχει κάνει νίκη στην Ευρώπη δύο χρόνια τώρα, φαντάστηκα τον Πρίγκιπα του Νερέτβα (που έκανε πέρυσι στην Ευρώπη περισσότερους πόντους απ' όσους έχουν κάνει όλοι μαζί οι προπονητές φέτος) να κλαίει γοερά. Όπως στο κέντρο του σκίτσου.

Την ίδια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ο φανατικός θαυμαστής του Αλμπέρτο Μαλεζάνι φίλος μου δήλωνε έξαλλος για την προτίμηση των παικτών στον Πορτογάλο. «Μα επιτέλους», μου είπε, «γιατί κανείς δεν εκτιμά τον Alberto, τον μόνο άνθρωπο που μετά τον αποκλεισμό του ΠΑΟ έδωσε στους παίκτες ρεπό για να ξεκουραστούν;».

«Ίσως γι' αυτό», σκέφτηκα, αλλά ο φίλος μου είχε πάρει φόρα. «Αγαπητέ Χάρη», μου είπε, «η επίσκεψη του προστατευόμενού μου Alberto (οπαδού της αταραξίας) στα μινωικά ανάκτορα της Κνωσού και το συνακόλουθο δέος του ταπεινού Λατίνου στοχαστή μπροστά στο μεγαλείο ενός πολιτισμού κραταιού όσο και αδιατάραχτα ειρηνικού (σου θυμίζω την ανυπαρξία τειχών στο εν λόγω ανάκτορο… - οιοσδήποτε εκ του πονηρού παραλληλισμός με τον αγωνιστικό χαρακτήρα της ομάδας του άξιου αυτού διαδόχου του Βιργιλίου είναι ατυχής…) δεν θα μπορούσε παρά να με συγκινήσει…

Συνεκινήθην δε σε τέτοιο βαθμό ώστε αναθυμήθηκα τον μεγάλο μας ποιητή Αγγελο Σικελιανό και το αριστούργημά του «Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο, μαθητή του Βούδα». Το ξέρω ότι ο Alberto αυτοκτόνησε εναντίον του Εργοτέλη, αλλά οι κακεντρεχείς ας μη σπεύσουν…

Στο παραθέτω το ποίημα, γιατί πρόκειται για αριστούργημα:

«Aνεπίληπτα επήρε το μαχαίρι
ο Aτζεσιβάνο. Kι ήτανε η ψυχή του
την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι. (…)
Xαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε.
Γιατί μονάχα εκείνοι π' αγαπάνε
τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία,
μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι
της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ,
που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!».

Η αταραξία του Μαλεζάνι που τόσο γοητεύει τον φίλο μου άξιζε πραγματικά να τιμηθεί από τον ΠΣΑΠ! Τι περισσότερο, άλλωστε, θέλει ένας ποδοσφαιριστής από έναν προπονητή ατάραχο, απρόβλεπτο και γεμάτο εκπλήξεις όπως ο Alberto;