Ο ενδοοικογενειακός ρόλος του λίντερ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τις προάλλες, ήταν (Τρίτη βράδυ) παραμονή του τελευταίου ματς με τη Γεωργία στο Νέο Φάληρο, μετά το δείπνο μερικοί παλαιοί της ομάδας ετοιμάστηκαν για μια βόλτα, ένα ποτό, στη Βουλιαγμένη. Έκοβε κίνηση, και είπε να ετοιμαστεί και ο (πρωτάρης στην Εθνική) Μάντζιος.

Στην έξοδο από τις Σουίτες, έπεσε πάνω στον Ζαγοράκη. Ο αρχηγός δεν έχασε χρόνο ούτε την ευκαιρία. Του εξήγησε, με τρόπο ωραίο και συνάμα αδιαπραγμάτευτο, ότι το «ελεύθερο» δεν είναι για όλους. Ο μικρός κατάλαβε, έκανε μεταβολή, επέστρεψε μέσα.
Ο αφανής για τον έξω κόσμο, αν θέλετε ο ενδοοικογενειακός, ρόλος του λίντερ. Καίριος ρόλος. Θυμήθηκα το μικρό περιστατικό χθες, μαθαίνοντας ότι ο Γκαγκάτσης είπε στο Metropolis πως ο Ζαγοράκης (το συζήτησε μαζί του, φυσικά και με τον εκλέκτορα, και) συνεχίζει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Είναι, το περιστατικό, η απάντηση. Στο γιατί (έχει σημασία, ο κάπτεν να συνεχίσει... όσο πάει).

Δεν είναι πάνω από εβδομάδα, που έγινε σούσουρο (μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο απ' τον Εργοτέλη) ότι οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού περνούσαν ώρες πολλές στα καφέ του Ηρακλείου. Σούσουρο, παρένθεση, έγινε ως και για το ότι ο Μαλεζάνι επισκέφθηκε τα αρχαία στην Κνωσό.

Ενώ σούσουρο θα υπήρχε αληθινή αιτία να γίνει, για το ότι στην Κνωσό δεν πήγε όλη η ομάδα (όπως πρόσφατα η αποστολή της Ολιμπίκ Λιόν, σύσσωμη, στην Ακρόπολη) αλλ' ο Μαλεζάνι μονάχος. Τα ενδιαφέροντα των παικτών, βλέπετε, εξαντλούνταν στον φραπέ. Αντε, στον φρέντο. Κλείνει η παρένθεση.

Ο Παναθηναϊκός, και όχι μόνον ο Παναθηναϊκός, δεν έχει ένα Ζαγοράκη. Είτε δεν τον διαθέτει είτε, απ' όσους δυνητικά θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο, δεν διαθέτει τον πρόθυμο να το κάνει. Τον αποτελεσματικό. Γι' αυτό και αναδύεται, από τα πράγματα, η ανάγκη να βρουν ένα τέτοιον άνθρωπο. Απ' τη δεξαμενή των παλαίμαχων.

Να τον βάλουν μες στ' αποδυτήρια. Για να εξηγεί, με τρόπο ωραίο και συνάμα αδιαπραγμάτευτο, στον όποιον Λεοντίου, πως δεν είναι (από μόνο του) «τιμή» ν' αγωνίζεσαι στο «Καμπ Νόου», όταν το 'χεις συνδυάσει με την εικόνα εκείνης της βραδιάς. Το «Καμπ Νόου» μπορεί, κανείς, να το επισκεφθεί ως τουρίστας το καλοκαίρι ή σε κάποιο ρεπό.

Η Εθνική, απεναντίας, είν' ευτύχημα ότι διαθέτει (όχι απλώς «έναν Ζαγοράκη», αλλά... τον ίδιο) τον Ζαγοράκη. Με την αίγλη, με το κύρος, με την αναμφισβήτητη «εσωτερική» αρμοδιότητα. Παλαιότερα, είχαμε τον Αποστολάκη. Πιο παλαιά, τον Μητρόπουλο. Αύριο-μεθαύριο, θα 'χουμε τον Δέλλα.

Κώδικες συμπεριφοράς. Μείζον, για να το υποτιμά κανείς. Δεν είναι δουλειά που μπορεί να την κάνει ο προπονητής, ο βοηθός του, ο κάποιος διοικητικός. Κι είναι δουλειά που γίνεται καλύτερα απ' τον «πρώτο μεταξύ ίσων», παρά απ' τον φυτευτό, δοξασμένο έστω, απέξω.

Νέοι στην Εθνική, νέοι στην ηλικία ή απλώς καινούργιοι στην ομάδα, ήλθαν. Έρχονται. Θα έλθουν. Στα τέσσερα χρόνια Ρεχάγκελ, 16 ποδοσφαιριστές έκαναν το ντεμπούτο τους. Αλλοι άρπαξαν την ευκαιρία, μονομιάς, απ' τα μαλλιά. Σεϊταρίδης, Κυργιάκος, Παπαδόπουλος, Καψής, Κατσουράνης. Αλλοι το παλεύουν (Γκέκας, Βύντρα, Σαλπιγγίδης, Μάντζιος) ή ενδέχεται να 'χουν τη δεύτερη ευκαιρία, όπως ο Αντζας τώρα, να το παλέψουν (Αμανατίδης, Ταβλαρίδης, Αλεξόπουλος, ίσως ο Χαλκιάς). Αλλοι πέρασαν και, για κάποιους λόγους, δεν ακούμπησαν (Χιώτης, Βάλλας, Αγρίτης).
Ισχύει και για τους σημερινούς. Τον Λαγό. Τον Δάρλα. Η περιβόητη ανανέωση δεν εξαρτάται απ' τον Ρεχάγκελ.

Εξαρτάται απ' τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.