Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ... (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

O φυσιοθεραπευτής του Αντερσον δηλώνει ότι η εγχείρηση στο γόνατο ήταν αποτυχημένη. O Αλοΐζι, που είχε απορριφθεί ως σακάτης, βάζει το τελευταίο πέναλτι της Αυστραλίας.

Κάπελα, φέρε και άλλο Λαγκαβούλιν

Οταν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης πει «Το γήπεδο του Παναθηναϊκού θα γίνει στον Βοτανικό», θα το πιστέψω. Οσο το λέει η Ντόρα και ο Τζίγκερ λέει «η σημερινή μέρα ανήκει στη δήμαρχο», sorry, αλλά λέω το ίδιο. Οχι «μέρα», αλλά λεζάντα.
Οχι ότι τα γήπεδα είναι εύκολη υπόθεση. Ποιο είναι το τελευταίο γήπεδο που χτίστηκε στην Αττική; Η ώρα σας τελείωσε. Απαντήσατε σωστά. Το ΟΑΚΑ για τους Πανευρωπαϊκούς του 1982. Για να κάνεις καινούργιο γήπεδο στην Αττική χρειάζεσαι χώρο, λεφτά και κοινωνική ειρήνη. Το δεύτερο ισχύει παντού, το πρώτο όμως και το τρίτο στην Αττική είναι αγγούρι γκράντε. Γιατί άντε να βρεις χώρο που να μην είναι στα κατσάβραχα και άντε να έχει και κατοίκους που να το θέλουνε και να μην σε αλαλιάσουνε στις προσφυγές στο Επικρατείας.

Ανεξήγητη είναι και η απόφαση του εισαγγελέα ν' ασκήσει δίωξη κατά του Κεντέρη και της Θάνου για σκηνοθεσία ατυχήματος, αλλά όχι για την αποφυγή του ελέγχου στο ντόπινγκ κοντρόλ. Δηλαδή, η λογική λέει ότι αν πας στον έλεγχο και πιαστείς ντοπέ να διώκεσαι ποινικά, αν δεν πας, που είναι σαν να φυγοδικείς, να είσαι αθώος.
Αντίθετα, απόλυτα εξηγήσιμος είναι ο αποκλεισμός της τουρκικής ομάδας βαρών από τους αγώνες μέχρι τις 31 Μαΐου. Στην άρση βαρών οι ποινές πια θα δίνονται στη χονδρική. «Να σας τιμωρήσω τους αθλητές από το Α έως το Κ ή να το κάνουμε με κιλά και να τιμωρήσουμε αθλητές βάρους δύο τόνων. Οχι τίποτε άλλο, αλλά για να μην μπαίνουμε στον κόπο του ντόπινγκ κοντρόλ...», θα είναι το επόμενο βήμα της παγκόσμιας ομοσπονδίας. Δύο φορές έχουν καταργήσει τα παγκόσμια ρεκόρ για να έχουν καινούργια με αντοπάριστους, αλλά σαράντα δύο να το κάνουνε, η κατάσταση θα μένει ίδια.

Close but not cigar

Ο χρόνος είναι μια σιδερώστρα και η μνήμη το σίδερο που ισιώνει κάθε τσαλάκωμα στη ζωή των μεγάλων. Ο Γιοχάνες Κέπλερ ήταν ο μεγαλύτερος αστρονόμος της Αναγέννησης. Η προσωπική του υγιεινή και το γεγονός ότι πλύθηκε μόλις μία φορά στη ζωή του -εμπειρία που βρήκε δυσάρεστη και δεν επανέλαβε- είναι ανεκδοτολογική λεπτομέρεια. Ο Αδόλφος Χίτλερ υπεραγαπούσε τη σκύλα του, Μπλόντι. Η φιλοζωία του δεν αξίζει υποσημείωσης στους τόμους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η σημασία του πλείονος απέναντι στο ήσσον, του μεγάλου απέναντι στο μηδαμινό, είναι και ο μόνος τρόπος να εξεταστεί η σημασία του Γιώργου Δεληκάρη στο ποδόσφαιρο.

Ο τρόπος που σήμερα παρουσιάζεται ο Δεληκάρης είναι ως μεγάλος παίκτης και μέγιστος Ολυμπιακός. Close but not cigar, που λένε και οι Αμερικανοί, αντί του «πέρασε, αλλά δεν ακούμπησε». Ο Δεληκάρης σίγουρα ήταν Ολυμπιακός. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα θυσίαζε τη ζωή του για τον Ολυμπιακό. Εχει κατεβεί από πούλμαν πριν από ματς επειδή διεκδικούσε χρήματα. Ηταν από τους πρώτους παίκτες που εκμεταλλεύτηκαν τον νόμο περί οκταετίας για να πάει στον Παναθηναϊκό. Οταν μυστηριωδώς τελείωσε την καριέρα του έγινε «Χάουαρντ Χιούζ» του ποδοσφαίρου και σταμάτησε ν' ασχολείται με τον Ολυμπιακό.

Ακόμα και αν νιώθει, ακόμα και αν είναι άρρωστος Ολυμπιακός, ο Γιώργος Δεληκάρης υποβιβάζει τον εαυτό του προβάλλοντας σαν μεγαλύτερη αρετή την ολυμπιακοφροσύνη του. Κανένας δεν μπορεί να μπει γκιουλέκας στην τσέπη του άλλου. Αυτοί όμως που σήμερα εξυπηρετεί μπορούν να του δώσουν μόνο λεφτά. Αυτός εξαργυρώνει την υστεροφημία του. Για έναν παίκτη που περισσότερο από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό ανήκει στο ποδόσφαιρο, η τράμπα δεν αξίζει τον κόπο.