Για το Πολυτεχνείο (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Είναι ιστορία. Που ξεθωριάζει. Θυμίζω. Η εξέγερση που ξεκίνησε το πρωί της 14ης Νοεμβρίου 1973 θα αποτελούσε την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων εκείνης της χρονιάς. Το πρωί εκείνης της ημέρας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση φοιτητών στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Ζητούσαν να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το δικτατορικό καθεστώς. Αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματά τους.

Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Οι φοιτητές της Νομικής, μάλιστα, εξέδωσαν ψήφισμα με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την -αναγκαστική- στράτευση των φοιτητών.

Οσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η Αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου στο Πολυτεχνείο. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο με κλομπ, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ.

Στις 3:00 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλει. Έπεσε πάνω στην πύλη, την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ μαζί με ομάδες μυστικών και μη αστυνομικών εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα.

Όμως, μετΑ τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2.400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Είναι ιστορία. Που ξεθωριάζει. Θυμίζω. Εκείνη την εξέγερση την εκμεταλλεύθηκαν πολλοί για να γίνουν εξουσία που θα «άλλαζε» τη χώρα. Αλλαξαν μόνο την προσωπική τους ζωή. Την έκαναν πιο άνετη. Γι’ αυτό και ο τοίχος στα Εξάρχεια ομολογεί ότι «Το Πολυτεχνείο Jeep». Η ιστορική μνήμη δεν διατηρείται με γιορτές που καταλήγουν να είναι η αποδυνάμωσή της. Το τρίπτυχο σύνθημα-αίτημα του «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» των φοιτητών του '73 είναι πολύ περισσότερο πιεστικό και επίκαιρο σήμερα.

Στην εποχή της μερικής απασχόλησης. Της Παιδείας που προβλέπεται από τη διακήρυξη της Μπολόνια. Της ελευθερίας που παρακολουθείται από τις κάμερες και καθορίζεται από τις υπερατλαντικές εξαρτήσεις. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν «σπορά της τύχης, αλλά τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής». Και το μήνυμα που κληροδοτεί είναι ένα: ότι μπορεί να επαναληφθεί, αν χρειαστεί.