Οι στιγμές που λες I Love This Game (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Σαράντα ετών, η τύχη της δουλειάς με είχε ήδη αξιώσει να καλύψω δύο Παγκόσμια Κύπελλα και δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.
Τα Παγκόσμια ήρθαν στον δρόμο μου πρώτα. Το '94 και το '98. Τα Ευρωπαϊκά, ύστερα. Το 2000 και το περσινό. Μετά την Αμερική και τη Γαλλία, θυμάμαι, η εμπειρία του Ευρωπαϊκού στην Ολλανδία και το Βέλγιο μου φάνηκε σαν απότομη προσγείωση. Απ' την πολυπολιτισμική πόλη, στο άχρωμο χωριό.

Απ' τη γοητεία της ποικιλίας, στη ρουτίνα της ομοιομορφίας. Το 2004, επίσης «ομογενοποιημένο», δεν μπαίνει στην εξίσωση. Ηταν, για μας, άλλο. Λόγω της Εθνικής.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι η συνύπαρξη, κατά κυριολεξία, του πλανήτη. Η τέλεια και ολοκληρωτική συνύπαρξη της διαφορετικότητας. Η ευτυχία, τώρα, του Μουντιάλ 2006 δεν είναι απλώς η εκπροσώπηση και των έξι συνομοσπονδιών της ΦΙΦΑ.
Αλλά και των περαιτέρω υποδιαιρέσεων. Οι Αγγλοσάξονες, οι Βαλκάνιοι, οι Ανατολικοί, οι Ίβηρες, οι Σκανδιναβοί, οι Μεσόγειοι, η Κεντρική Ευρώπη. Η Απω Ανατολή και η Αραβία. Οι... τρεις Αμερικές (Βόρεια, Κεντρική, Νότια) και η Καραϊβική. Το Μαγκρέμπ και η κάτω απ' τη Σαχάρα Αφρική. Όλες οι φυλές, όλα τα χρώματα, όλες οι κουλτούρες, όλα τα θρησκεύματα και τα δόγματα.

Οι γλώσσες και τα ιδιώματα. Οι αντιλήψεις για τη ζωή και οι στάσεις απέναντι στη ζωή.

Αυτό είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Μία ημέρα και μόνον, η τελευταία των προκριματικών προχθές, αρκούσε για να το καταδείξει με τον πιο απτό, τον πιο ελκυστικό, τρόπο. Σε μία ημέρα, και μόνον, χώρεσαν:

• Η εθνική γιορτή, με τους κατοίκους έξω στον δρόμο και την επίσημη αργία για την πρόκριση, στο μικρό Τρίνιδαδ.
•Η έκσταση στον αθλητικό γίγαντα που λέγεται Αυστραλία. Με κοινό (του Τρίνιδαδ και της Αυστραλίας) παρονομαστή, ανάμεσα στα ημισφαίρια και στους ωκεανούς, τους (άσχετο!) Ολλανδούς προπονητές. Χίντινκ και Μπέινχακερ.
•Το τρελό γλέντι του μέγιστου Νέντβεντ, που δεν του 'κανε καρδιά, όταν έληξε το ματς, να φύγει απ' το χορτάρι και να πάει στα αποδυτήρια. Το πρώτο του, και πιθανότατα το τελευταίο του, Μουντιάλ. Ύστερα από τόσες, όπως κι οι Αυστραλοί, αποτυχημένες απόπειρες. Σπουδαία αποζημίωση, για μία κίτρινη κάρτα που του στέρησε (το 2003 στο Μάντσεστερ) έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.
•Οι λευκές κελεμπίες των σεΐχηδων, σαν άσπρη θάλασσα στα επίσημα, στη Μανάμα. Σπάνιο τηλεοπτικό θέαμα. Σαν φολκλορικό background, πίσω από την είσοδο των αντιπάλων στον αγωνιστικό χώρο.
•Το δράμα των πέναλτι, στο Σίδνεϊ.
•Το κρίσιμο λάθος του διαιτητή, στο Μπαχρέιν.
•Τα αίσχη στην Τουρκία.

Ολά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Όλα είναι μέσα στο ποδόσφαιρο. Όλα είναι μέσα στη ζωή. Η ομορφιά και η ασχήμια. Το άξιο και το άδικο.
Η συγκλονιστική χαρά κι ο βουβός πόνος. Η ανταμοιβή και η δεύτερη ευκαιρία. Καριέρες που εκτοξεύονται και καριέρες που κλείνουν άδοξα. Όλα παίζουν. Και όλα εκτίθενται, μέσω της TV, σε κάθε άκρη της γης.
Είναι οι στιγμές που (δανείζεσαι αυθαίρετα από το promo του ΝΒΑ και) λες I Love This Game.