Το κλειδί δεν είναι οι προτάσεις, αλλά η σύνθεσή τους (SportDay/ Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Στο πλαίσιο ενός δημόσιου διαλόγου δεν χωράνε πείσματα. Ούτε προωθούν τον διάλογο χαρακτηρισμοί όπως «αίσχος» για την πρόταση ενός άλλου
Τα μαθηματα ιστορίας που παραδίδει κατά καιρούς ο Θωμάς Μητρόπουλος έχουν ενδιαφέρον. Κυρίως διότι δείχνουν την ανάγκη ορισμένων ανθρώπων να διαβάζουν την ιστορία όπως ακριβώς τους βολεύει, ώστε να οδηγηθούν στα συμπεράσματα που οι ίδιοι επιθυμούν.
Καλο αυτο που είπε ο μεγαλοπαράγοντας του Αιγάλεω περί της Γιάλτας των τεσσάρων (Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Νικολαΐδης και Πανόπουλος) οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τον χωρισμό σφαιρών επιρροής στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στη Γιάλτα, βέβαια, δεν ήταν τέσσερις οι ηγέτες, αλλά τρεις. Και επί της ουσίας, μόνο οι δύο μοίρασαν σφαίρες επιρροής.
Ο Σταλιν και ο Ρούζβελτ. Ο Τσόρτσιλ ήταν εκεί για να σώσει ό,τι μπορούσε από μια αυτοκρατορία που είχε καταρρεύσει και από πολύ νωρίς κατανόησε ότι μόνο αν η Βρετανία προσκολληθεί στο αμερικανικό άρμα, θα μπορούσε να έχει λόγο στα διεθνή fora. Αυτό που πρώτα απ' όλα σηματοδότησε η Γιάλτα ήταν το τέλος του «παλιού» κόσμου των αποικιακών μεγάλων δυνάμεων. Και αν πρόκειται να δεχθούμε την παρομοίωση του Θ. Μητρόπουλου για τους «τέσσερις» και τη δική τους Γιάλτα, τότε μπορούμε πολύ εύκολα να κατανοήσουμε τις ανησυχίες του.
Ανησυχιες ενος παράγοντα που αντιπροσωπεύει την παλιά τάξη πραγμάτων του ελληνικού ποδοσφαίρου, τις «παλιές αποικιακές δυνάμεις» που ξεπερνιούνται από τις εξελίξεις. Αυτός ο φόβος του κ. Μητρόπουλου ήταν αυτός που τον έφερε να «υποδείξει» στον πρωθυπουργό τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Τόσο ο Θ. Μητρόπουλος όσο και ο αδελφός του αναγνωρίζουν ότι εφόσον η πρόταση Πανόπουλου τύχει της έγκρισης της πλειοψηφίας των ομάδων της Α' Εθνικής, αυτομάτως θα τεθούν στο περιθώριο του παραγοντικού στερεώματος του ελληνικού ποδοσφαίρου, στο οποίο δεν προσέφεραν τίποτα άξιο λόγου. Το αντίθετο, μάλιστα.
Η τελευταια άμυνα σε όσους αντιτίθενται στην πρόταση για τη Σούπερ Λίγκα είναι η πρόταση που παρουσίασε ο κ. Γούμενος του ΠΑΟΚ. Σε τι διαφοροποιείται ουσιαστικά η πρόταση του ΠΑΟΚ από την πρόταση Πανόπουλου; Σε αρκετά σημεία. Πρώτο, και ίσως βασικότερο, είναι πως προβλέπει ότι το διοικητικό όργανο που θα αντικαταστήσει την ΕΠΑΕ θα αποτελείται από 25 άτομα. Σε αυτό το σώμα θα μετέχουν οι 18 εκπρόσωποι των ομάδων της Α' Εθνικής (που το σχέδιο την ονομάζει Pro League 1), 5 εκπρόσωποι που θα εκλέγονται από τις 18 ομάδες της Β' Εθνικής (που ονομάζεται Pro League 2), ένας εκπρόσωπος της ΕΠΟ και ο πρόεδρος του ΠΣΑΠ. Είναι εμφανές ότι πρόκειται για μια «εκσυγχρονισμένη ΕΠΑΕ», στην οποία οι εμπνευστές και οι υποστηρικτές του σχεδίου πιστεύουν πως με τη συμμετοχή και των ομάδων της Β' Εθνικής θα έχουν «τα κουκιά» που χρειάζονται για να υπαγορεύουν ή να μπλοκάρουν αποφάσεις. Θυμίζω ότι στην πρόταση Πανόπουλου δεν προβλέπεται κάτι ανάλογο, επειδή δίνεται μεγαλύτερο βάρος στην παρουσία τεχνοκρατών στη διοίκηση, ενώ οι ομάδες της Β' Εθνικής δεν έχουν συμμετοχή στα όργανα αποφάσεων της Σούπερ Λίγκας, η οποία δεν προβλέπεται να περιλαμβάνει περισσότερες από 16 ομάδες.
Στην προταση του ΠΑΟΚ η Γ' Εθνική γίνεται ερασιτεχνική κατηγορία, ενώ προτείνεται να υπάρχει κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών και εμπορικών δικαιωμάτων. Η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων είναι κατανοητή πρόταση, αλλά δεν ξεκαθαρίζεται τι ακριβώς σημαίνει η κεντρική διαχείριση των εμπορικών δικαιωμάτων των ομάδων. Τα τμήματα marketing και merchandising των ομάδων λειτουργούν ανεξάρτητα και δεν είναι δυνατόν να υποχρεώσεις τις ομάδες που έχουν μεγαλύτερη εμπορική βάση ή ικανότερο προσωπικό να μοιράζονται τα έσοδά τους σε αυτόν τον τομέα με όλους τους υπόλοιπους. Στην πρόταση του ΠΑΟΚ δίδεται μεγαλύτερο βάρος στην οικονομική ενίσχυση των ομάδων των μικρότερων κατηγοριών, στοιχείο που εκφράζει περισσότερο την επιδίωξη για τη δημιουργία συμμαχιών εν όψει της γενικής συνέλευσης της ΕΠΑΕ, παρά ανησυχία για τις οικονομικές διαφορές μεταξύ μεγάλων και μικρών.
Προτεινεται οι ομάδες της Pro League 1 να μοιράζονται το 75% του συνολικού ποσού για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, οι ομάδες της Pro league 2 το 15%, ένα 4% θα πηγαίνει στην ερασιτεχνική κατηγορία και από 3% θα πηγαίνουν στην ΕΠΟ και στα λειτουργικά έξοδα του διοικητικού σχήματος των 25. Αυτός ο τρόπος μοιράσματος των χρημάτων είναι οπωσδήποτε καλύτερος από αυτόν που προτείνεται από την πρόταση Πανόπουλου, κυρίως επειδή είναι περισσότερο γενναιόδωρος προς τους μικρούς, που δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι 18 στην Pro League 2. Επί της ουσίας, τώρα.
Η προταση του ΠΑΟΚ είναι μια αντίδραση που δείχνει φόβο απέναντι στο «αθηνοκεντρικό κράτος» και τους εκπροσώπους του. Αν ο ΠΑΟΚ είχε πρόταση για το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα μπορούσε να τη δημοσιοποιήσει πριν δει το φως της δημοσιότητας η πρόταση για τη δημιουργία της Σούπερ Λίγκας. Από την άλλη πλευρά οι αντιδράσεις του κ. Πανόπουλου είναι υπερβολικές και άστοχες. Τι θα πει «...θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου την πρόταση»;
Στο πλαισιο ενός δημόσιου διαλόγου για κάποιο ζήτημα δεν χωράνε πείσματα και μονομανίες. Ούτε προωθούν τον διάλογο χαρακτηρισμοί όπως «αίσχος» για την πρόταση ενός άλλου. Το κλειδί σε αυτή την ιστορία είναι η σύνθεση των απόψεων. Ολα τα άλλα είναι προσχήματα που δεν θα βοηθήσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο να γίνει καλύτερο. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο ή όχι;