To «αιώνιο» εργοτάξιο (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Κοντεύει να γίνει βαρετό, αλλά ο Ολυμπιακός έδειξε για μία ακόμα φορά το ίδιο πρόβλημα. Αυτοί που τρέχουν, δεν ξέρουν μπάλα και αυτοί που δεν τρέχουν -ούτε θα μπορούσαν να τρέξουν, ακόμα κι αν κρεμούσες με καλάμι μπροστά τους ένα πενταετές και επταψήφιο συμβόλαιο- ξέρουν την καλή μπάλα.

Παράδειγμα της πρώτης κατηγορίας, ο Μπαμπαγκίντα, που λιποθυμάει όταν πρέπει να αναλάβει ευθύνες. Κλασική α λα Μπαμπαγκίντα φάση στο μισάωρο. Μόνος μπροστά στον Μιχαηλίδη, αντί να πλασάρει, έκανε μια-δυο ντρίμπλες μέχρι να τον προλάβουν τα στόπερ και να πασάρει στον Ριβάλντο, ο οποίος έχασε την ευκαιρία. Η ψυχοσύνθεση του Λαέρτη, του δευτεραγωνιστή, που δεν αντέχει να πει το «Να ζει κανείς ή να μη ζει», αλλά το αφήνει για τον Αμλετ. Ακόμα χειρότερα, ο Μπαμπαγκίντα δεν μοιάζει ούτε καν Λαέρτης, αλλά φρουρός που περιμένει το φάντασμα. Για μια ατάκα, αλλά όχι για παραπάνω.

Εκπρόσωπος της άλλης κατηγορίας, ο Ριβάλντο. Δυστυχώς δεν είναι ότι βαριέται. Το ενδιαφέρον θα μπορούσε να επιστρέψει. Ο Ριβάλντο δεν μπορεί. Το έδειξε όταν στο πρώτο ημίχρονο άντεχε και έφτασε να κυνηγάει αντίπαλο μέχρι την άμυνα. Έδειξε όμως την αδυναμία του στη συνέχεια, όταν δεν αγανάκτησε ούτε για την αλλαγή. Οχι από πειθαρχία, αλλά επειδή είχε κουραστεί τόσο ώστε δεν είχε το κουράγιο να αγανακτήσει.

Ο Παναθηναϊκός εξελίσσεται σε ένα άχρωμο σύνολο μετριοτήτων. Εξαιρουμένου του Γκονζάλες -που το Σάββατο δεν τράβηξε- και του Μόρις -που με αδύναμο αντίπαλο δεν έχει πεδίο διάκρισης- ο Παναθηναϊκός μοιάζει με εργοτάξιο. Οι παίκτες τρέχουν, παίζουν όσο ξέρουν και δοξάζουν τον Θεό που έχουν δουλειά. Πιθανότατα σε μια πενταετία ο Παναθηναϊκός να βγάζει μάτια. Είναι όμως αμφίβολο ότι θα υπάρχει πια κάποιος για να του τα βγάλει. Οι επτάμισι χιλιάδες, τουλάχιστον, που παρακολούθησαν το ματς, γλίτωσαν τα ματάκια τους, αφού είναι αμφίβολο ότι θα θυσιάσουν ξανά βράδυ Σαββάτου για να παρακολουθήσουν τέτοια σούπα.