Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ... (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Ογκουνσότο είναι ο φοίνικας της χούντας στο σκούρο. Πέφτει κάτω, αλλά με το που σφυρίξει ο διαιτητής φάουλ μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Περισσότεροι στίχοι από το αθάνατο εμβατήριο «courtesy of Chris Slave» στο κέντρο της σελίδας.

«Ναι, θυμάμαι. Ηταν προπονητής στην Εθνική Νέων». Η πρώτη ερώτηση του κουίζ ήταν εύκολη για τον ΠΑΟΚτσή φίλο μου. «Και πριν πάει στη Νέων;». Στριμώχτηκε. «Μισό να θυμηθώ. Αν θυμάμαι καλά, είχε κάτσει στον πάγκο του ιστορικού Πιερικού». «Και πιο πριν;». Δεν θυμόταν. Όπως και κανένας άλλος. Αντίθετα, όλοι θυμούνται ότι ο Κωστίκος ήταν ένας από τους βασικούς παίκτες της μεγάλης ομάδας του ΠΑΟΚ του '80. Στη σχέση ΠΑΟΚ-Κωστίκου επαναλαμβάνεται η ιστορία του Τάκη Λεμονή στον Ολυμπιακό. Ένας παλιός παίκτης που αναλαμβάνει μια μεγάλη ομάδα. Μια συνήθως τραυματική σχέση...

Στην αρχή ο προπονητής-οπαδός το διασκεδάζει. Και η αρχή συνοδεύεται από επιτυχίες. Η σκηνή με τον Τάκη Λεμονή να περιφέρεται στο χορτάρι του άδειου γηπέδου της Λεωφόρου το βράδυ του 4-1 εναντίον του Παναθηναϊκού είναι χαρακτηριστική. Εάν η καριέρα των προπονητών-οπαδών τελείωνε τον πρώτο μήνα, όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι. Συνεχίζουν όμως και τα προβλήματα αρχίζουν με τις πρώτες αποτυχίες. Ο προπονητής-οπαδός αγχώνεται, αλλά επειδή δεν είναι επαγγελματίας, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Γίνεται συντηρητικός και, σαν τον παίκτη-καραμπίνα στην πόκα, προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα θυσιάζοντας το θέαμα. Οι παίκτες οσμίζονται το άγχος και το αναπαράγουν. Τελικά η ομάδα γίνεται ένα κουβάρι από τεντωμένα νεύρα, η μαγεία χάνεται για τους οπαδούς και ο προπονητής-οπαδός μαζί της, εκτός αν ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο του Λεμονή και ξεκινήσει από την αρχή, από τα χαμηλά.

Στην Καλλιθέα ο Κωστίκος βρίσκεται στο στάδιο του συντηρητισμού. Αγχωμένος να κρατήσει τη νίκη, γύρισε τον ΠΑΟΚ πίσω και ισοφαρίστηκε. Απομένει να δούμε αν θα ξαναβρεί την εμπιστοσύνη στην ομάδα του και θα την αφήσει να παίξει ή, σαν τον παίκτη-καραμπίνα στην πόκα, θα χάσει την εμπιστοσύνη των οπαδών τσιπ στο τσιπ μέχρι να δηλώσει πάσο.

Οι άνθρωποι του σκότους

Είναι δικαίωμα του Αμβρόσιου να έχει γνώμη για τον σωματότυπο. Να χαρακτηρίζει τον Σημίτη «μικροσκοπικό» και να θέλει να πει και τον Καραμανλή «βόιδι» ή τον Βουλγαράκη «παίδαρο». Την ίδια γνώμη, άλλωστε, έχουν και οι περισσότερες φίλες μου. Εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι όταν αυτός που μιλάει έχει θεσμική ιδιότητα και ιδιαίτερα όταν αυτά που λέει είναι διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Παράδειγμα, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. «Οι άνθρωποι του σκότους θα συσπειρωθούν για να σου κλείσουν το στόμα», είπε χθες σε εκκλησία των Ιλισίων ο αρχιεπίσκοπος. Τώρα πώς μπορεί να διαμαρτύρεται ο αρχιεπίσκοπος όταν κανένας δεν τον έχει εμποδίσει να πει ό,τι θέλει, όταν μάλλον οι επικριτές της Εκκλησίας εμποδίζονται, όπως έγινε με τον Ψαρριανό και τον Best, όταν η ορθόδοξη Εκκλησία έχει δική της συχνότητα, ενώ απαγορεύει σε κάθε άλλη Εκκλησία να έχει, είναι αξιοθαύμαστο.

Σε αυτό που μάλλον συμφωνώ με τον αρχιεπίσκοπο είναι το «οι πιστοί έχουν σήμερα μπουχτίσει από τα ψέματα που ακούν από το πρωί ως το βράδυ». Μόνο που διαφωνώ στο από ποιον έχουν μπουχτίσει οι πιστοί για τα ψέματα που ακούν. Εγώ θα έλεγα «από αυτόν που υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει σε αυτοκάθαρση, γνωρίζοντας ότι το έλεγε για να κερδίσει χρόνο μέχρι να περάσει η μπόρα». Και το σκότος με τον σκοταδισμό είναι πάρα πολύ κοντά.

Ακόμα και η επιλογή στις λέξεις δηλώνει τις συμπάθειες. Στην κορόνα του λόγου του αρχιεπισκόπου «για τη σωτηρία του κόσμου, που πλήττεται από τον λίβα της αθεΐας και της απιστίας». Κάποιους θυμάμαι να έρχονται σαν τον «λίβα» και να «καίνε τα σπαρτά». Το κράτος και οι παπάδες τότε τους αποκαλούσαν συμμορίτες. Με τα χρόνια το κράτος άλλαξε. Η Εκκλησία, όμως, μένει πάντα ίδια. Ο Θεός να μας φυλάει από τους λειτουργούς του.