Οι λίγκες, τα χρήματα και το «καλό» του ποδοσφαίρου (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Οι ιδρυτές και οι θαμώνες της παράγκας είναι ακόμα εδώ, συνεργαζόμενοι
με παράγοντες τύπου Μπέου, Κόυγια, Σκόρδα και άλλους απίθανους τύπους,
που κυνηγούν την προβολή, το εύκολο κέρδος και την «καρέκλα» της εξουσίας

Το γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα βρίσκονται στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου δύο προτάσεις για την αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου μαρτυρά ένα πράγμα. Ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να αλλάξει. Βέβαια, έχει ενδιαφέρον ο κεντρικός προβληματισμός των προτάσεων, που αφορά –πρωτίστως– το οργανωτικό σκέλος της αναβάθμισης και δευτερευόντως το οικονομικό.

Αυτό που καταλαβαίνουμε απ' όσα λένε δημοσίως οι υποστηρικτές των δύο προτάσεων είναι ότι η καλύτερη οργάνωση θα φέρει και περισσότερα χρήματα (που θεωρητικά θα διανέμονται με «δικαιότερο» τρόπο), πράγμα που θα οδηγήσει στη βελτίωση του προϊόντος που ονομάζεται «ελληνικό ποδόσφαιρο».
Οφείλω πάντως να υπενθυμίσω σε όσους έχουν αδύναμη μνήμη ότι την προηγούμενη φορά που «έπεσαν» πολλά χρήματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το προϊόν ουδόλως βελτιώθηκε. Αντιθέτως, βελτιώθηκε η υγεία των τραπεζικών λογαριασμών ορισμένων παραγόντων και μεσαζόντων, ενώ η οικονομική κατάσταση πολλών ομάδων χειροτέρεψε σε απίστευτο βαθμό.

Ενα ερώτημα που εκστομίζουν πολλοί φίλαθλοι αφορά στις προοπτικές των αλλαγών, τη στιγμή που τα σχέδια θα εφαρμοστούν από τα ίδια πρόσωπα, αυτά που εδώ και τόσα χρόνια δραστηριοποιούνται στο ελληνικό παραγοντικό σύμπαν. Η άποψη του γράφοντος είναι ότι το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι τα χρήματα, αλλά τα πρόσωπα και οι νοοτροπίες.

Οι ιδρυτές και οι θαμώνες της παράγκας είναι ακόμα εδώ, συνεργαζόμενοι με παράγοντες τύπου Μπέου, Κούγια, Σκόρδα και με άλλους απίθανους τύπους, οι οποίοι κυνηγούν την προβολή, το εύκολο κέρδος και την «καρέκλα» της παραγοντικής εξουσίας. Το εκπληκτικό στοιχείο της ιστορίας είναι ότι ακούς τύπους, που δεν ξέρουν να μιλήσουν ούτε τα ελληνικά, να χρησιμοποιούν λέξεις, όπως marketing, merchandising, mana-gement.

Κακογουστιά, νεοπλουτισμός, γκλαμουριά, ασχετοσύνη, ιδιοτέλεια είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά της πλειονότητας των παραγόντων που ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Που θεωρούν εαυτόν αναντικατάστατο, επειδή –ως γνήσια εγωκεντρικά άτομα– νομίζουν πως όλα περιστρέφονται γύρω τους.

Δεν γνωρίζω ποια από τις δύο προτάσεις θα υπερισχύσει. Έχω πει και έχω γράψει τη γνώμη μου και για τις δύο και πιστεύω ότι η πρόταση Πανόπουλου είναι καλύτερη, χωρίς όμως να αποτελεί κάποια μυστική συνταγή που να εγγυάται την επιτυχία. Ακόμη και το καλύτερο σχέδιο μάχης όμως κρίνεται αφού η μάχη έχει τελειώσει.
Εκείνο που με φοβίζει είναι ότι και οι δύο προτάσεις λειτουργούν ως προκάλυψη για το ποιος και με ποιους όρους θα διαχειριστεί τα χρήματα που θα προέλθουν από την εκμετάλλευση του προϊόντος που λέγεται ποδόσφαιρο.
Ενα προϊόν που σήμερα είναι κακής ποιότητας, ακριβό και υπερτιμημένο. Θα είχε ενδιαφέρον και παράλληλα θα ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό των προθέσεων όλων όσοι καταθέτουν προτάσεις για τη βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου να είχαμε να κάνουμε με προτάσεις που θα αφορούσαν στο σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, τα τμήματα υποδομής, την Εθνική ομάδα, τα δικαιώματα των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, την ίδρυση αθλητικών σχολείων, τέτοιου είδους πράγματα.

Που φυσικά δεν ακούμε, διότι κατά ένα μυστηριώδη τρόπο σε λίγο θα φθάσουμε με τον όρο «ελληνικό ποδόσφαιρο» να θεωρούμε μόνο τις ομάδες της Α' Εθνικής. Από τους Ελληνες παράγοντες ποδοσφαίρου θα ήθελα να έχω μία συνολικότερη άποψη για το ποδόσφαιρο, όχι μόνο οικονομίστικες προτάσεις. Ας πούμε, θα περίμενα μία πρόταση σαν αυτή που θα αρχίσει να υλοποιείται φέτος από τις ομάδες της Πρέμιερσιπ με στόχο την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων.

Η Τσέλσι είναι η ομάδα που θα αρχίσει να υλοποιεί πρώτη μία κοινή πρωτοβουλία των ομάδων της Πρέμιερσιπ ύψους 3,2 εκατομμυρίων ευρώ, με βάση την οποία άνεργοι νέοι θα περνούν πρώτα από μία σχετική εκπαίδευση και στη συνέχεια θα απασχολούνται στα καταστήματα των ομάδων.

Τα πρώτα 8 άτομα ξεκίνησαν από χθες την εκπαίδευσή τους στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Βέβαια, και εκεί τους ενδιαφέρουν τα χρήματα.
Οχι όμως μόνον αυτά, μιας και οι άνθρωποι –και οι παράγοντες– έχουν άλλη αντίληψη για το ποδόσφαιρο και άλλης ποιότητας αθλητική παιδεία. Κάθε χρόνο, για παράδειγμα, το κέντρο διοίκησης και έρευνας του ποδοσφαίρου, το οποίο ιδρύθηκε από το λονδρέζικο πανεπιστήμιο του Μπίρκμπεκ, εκπονεί και κοινοποιεί μία έκθεση στην αρμόδια επιτροπή του βρετανικού κοινοβουλίου, αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο, για την κατάσταση του ποδοσφαίρου στο νησί.

Επ’ αυτής της έκθεσης γίνεται κάθε χρόνο και η σχετική συζήτηση στην αγγλική Βουλή. Φαντάζομαι ότι εδώ κάτι ανάλογο θα μπορούσε να κάνει το οικονομικό τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών, που έχει ασχοληθεί με τις οικονομικές-διοικητικές δομές του ποδοσφαίρου. Αναρωτιέμαι όμως ποιοι «παραδοσιακοί» παράγοντες θα διάβαζαν και θα μπορούσαν να κατανοήσουν μία τέτοια έκθεση.