Το λαμπερό, ακόμα και μες στη χωματερή, διαμάντι (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο εχθρός της ΑΕΚ είχε εντοπιστεί από τη στιγμή, κιόλας, που έληξε το αμέσως προηγούμενο παιχνίδι της (με την Καλλιθέα) στο πρωτάθλημα. Ποιος ήταν; Οτι, έως το επόμενο, μεσολαβούσαν (περισσότερες από) δύο εβδομάδες απραξίας. Δίχως καν, έστω, Κύπελλο. Κι ο Ακράτητος δεν είναι ΠΑΟΚ ή Ξάνθη, και μόνον η ιδέα να σε κρατάει στην τσίτα.

Καμία ομάδα δεν θέλει τη διακοπή, όταν ευρίσκεται στο ανέβασμά της. Το ξεκίνημα χθες το βράδυ στα Ανω Λιόσια θα έδειχνε, όπως έδειξε και στη Νέα Σμύρνη τις προάλλες εναντίον του Πανιωνίου, πολλά. Περίπου τα πάντα. Αν η «Ενωση» θα παρουσιαζόταν απορρυθμισμένη και νυσταλέα ή με το καύσιμο του κινήτρου να κάνει τους κυλίνδρους να δουλεύουν στο φουλ.

Είδαμε, σε προδιάθεση, το δεύτερο. Πιστώνεται στον λογαριασμό των ποδοσφαιριστών ο επαγγελματισμός. Η σοβαρότητα και η συνέπεια. Στον προπονητή, πάλι, πιστώνεται η άρτια (νοητική) ετοιμασία της ομάδας. Η απόδοση, αυτή καθαυτή, είναι άλλο. Παίκτες-ατού, βασικά ατού, υστέρησαν. Οχι, ενέργειες δεν πέρασαν, ούτε τα στοιχειώδη δεν τους έβγαιναν. Σοάρες. Κατσουράνης. Serata-no, που λέν' οι Ιταλοί σε τέτοιες περιπτώσεις.

Η συνολική κυριαρχία ωστόσο εκμηδένισε τους κινδύνους και συντήρησε τη στατιστική. Ακόμα ένα ματς, το 13ο της περιόδου στις τρεις διοργανώσεις, δίχως γκολ (παθητικό) στο α' ημίχρονο. Πέρυσι, να υπενθυμίσω για ακόμα μία φορά, συνηθέστατα το πρώτο σουτ του αντιπάλου, ας ήταν κι από το... κέντρο της πόλης, πήγαινε σούμπιτο στα δίχτυα. Είτε του Μιχαηλίδη είτε του Χιώτη.
Θα ήταν (το χθεσινό) ακόμα ένα ματς εκτός έδρας, το έβδομο στις τρεις διοργανώσεις, δίχως γκολ (παθητικό) και στα 90 λεπτά. Ετούτο το χάλασε ένα από τα καλύτερα ποδάρια που κυκλοφορούν, μάλλον... απαρατήρητα έως τώρα πάντως στην Α' Εθνική. Του μόλις 23 χρόνων Βραζιλιάνου Γκουσταβίνιο.

Όπως και να 'χει, οι αμυντικοί μηχανισμοί ανέκαθεν ήταν οι ασφαλέστεροι προστάτες απέναντι στο ενδεχόμενο της κακής βραδιάς. Σε τούτο το επίπεδο το γκολ μπροστά, πάντοτε, κάπως θα μπει. Μπήκε, νωρίς μάλιστα, από το λαμπερό (ακόμα και μες στη χωματερή!) διαμάντι. Νίκος Λυμπερόπουλος.

Ενα γκολ που μάλλον καθόλου... δεν θα άρεσε στον Φερνάντο Σάντος. Αν συνέβαινε σε προπόνηση, στους Θρακομακεδόνες, θα 'ταν λόγος να (βρόντο)φωνάξει ο Πορτογάλος stooop και να παρατηρήσει δριμύτατα την επιλογή της μακρινής, βαθιάς, μπαλιάς από τον σέντερ μπακ στον σέντερ φορ. Κι έτσι όμως, «με πλάτη», ο χαρισματικός Λυμπερόπουλος βρήκε τρόπο, παρά τον σκαρφαλωμένο επάνω του αντίπαλο, να διαπράξει το αριστούργημά του.

Το αντίτιμο του εισιτηρίου είχε ήδη δικαιολογηθεί. Ενα μικρό θαύμα με την μπάλα, για τον συμπαίκτη-σκόρερ (Λάκης). Με όλο το σουρεάλ στοιχείο που προσέθετε στην ατμόσφαιρα το να βλέπει κανείς, σαν λίμπερο τρόπον τινά, τον 36χρονο Μάσιμο Παγκανίν. Από την Ιντερ και την κατάκτηση, το πάλαι, του Κυπέλλου ΟΥΕΦA, στο ελληνικό πρωτάθλημα με τη φανέλα του Ακράτητου!
Ο Φερνάντο Σάντος, φυσικά, δεν πρόκειται να παρατηρήσει σήμερα τον Τσιρίλο... για τη γιόμα. Στον αγώνα μετράει (και τους το 'χει πει, ο κόουτς, κατ' επανάληψιν) να μπει η μπάλα στα δίχτυα, μ' οποιοδήποτε μέλος, προφανές ή ανορθόδοξο, του σώματος. Διότι ο Πορτογάλος γνωρίζει πως, όσο το ορθόδοξο παιχνίδι είναι μεν εχέγγυο προς το καλό αποτέλεσμα, άλλο τόσο τα καλά αποτελέσματα στη σειρά (πέντε, αισίως, μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό) είναι εχέγγυα προς την ενίσχυση των βάσεων της νεοαναγειρόμενης ομάδας.

Υπάρχει, στη συγκεκριμένη βραδιά, και το πιο σημαντικό από το (περίπου, άλλωστε, αναμενόμενο) αποτέλεσμα. Ότι το ματς ήταν, και τέτοιο παρέμεινε από την αρχή έως το φινάλε, Ακράτητος-ΑΕΚ. Οχι Ψωμιάδης-Νικολαΐδης. Όπως ήταν ΠΑΣ Γιάννινα-ΑΕΚ και όχι Κούγιας-Νικολαΐδης, εκείνο του Κυπέλλου. Η «μεσημεριανάδικη» προσέγγιση των εφημερίδων αποδείχθηκε, εκ νέου, άστοχη.