Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ξέρετε ότι το πάθος του Πουλικάκου ήταν ο στίβος; Τυλιγμένος στους καπνούς, α λα Μάρλεϊ, εκεί που περίμενες να ακούσεις το «Ποιος επόμενος θα στρίψει;», ο Πούλικας μπορούσε να πει: «Ποιος πήρε το ρεκόρ των 1.500 από τον Δεπάστα;».

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος είναι μία από τις πιο περίεργες περιπτώσεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ένας παίκτης που έχει αναπτυγμένες στο μέγιστο τις δευτερεύουσες ικανότητες του ποδοσφαιριστή.
Οι wide receiver στο αμερικανικό ποδόσφαιρο μπορούν να εκτιμήσουν με ακρίβεια γιάρδας πού θα προσγειωθεί η μπάλα από μια πάσα που ξεκίνησε στις 60 γιάρδες και να την πιάσουν. Έχοντας την ίδια ικανότητα στο ποδόσφαιρο, ο Λυμπερόπουλος, σε μια πάσα των πενήντα μέτρων, μπορεί να σταθεί εκατοστά μπροστά από το σημείο που θα προσγειωθεί και να στοπάρει την μπάλα. Η δεύτερη ικανότητα του Λυμπερόπουλου είναι από το μπάσκετμπολ.

Ο Λυμπερόπουλος έχει ικανότητα στο να σκρινάρει σαν φορ ή φόργουορντ. Η σκηνή με τον Λυμπερόπουλο να έχει στοπάρει την μπάλα με την πλάτη στο τέρμα και να έχει απλώσει τα χέρια για να βγάλει από τη φάση τον αντίπαλο, περιμένοντας τον συμπαίκτη του που θα περάσει για να πάρει την κοντή πάσα, έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές. Χωρίς να έχει βρεθεί αμυντικός που να μπορεί να αντιδράσει.

Αλλά, όταν δεν βρίσκεται συμπαίκτης, ο Λυμπερόπουλος επιστρατεύει τις κόντρες. Το μυστικό της κόντρας είναι το πόδι σου να σπρώχνει την μπάλα στο άνοιγμα που αφήνει ο αντίπαλος, πριν ο άλλος βρει το δικό σου. Χτυπώντας την μπάλα γρήγορα με το πόδι, όπως το σφυρί το καρφί, ο Λυμπερόπουλος κερδίζει σχεδόν κάθε κόντρα. Ακόμα όμως κι όταν η μπάλα βρίσκεται ψηλά, ο Λυμπερόπουλος έχει ανακαλύψει δικούς του τρόπους αντίδρασης.
Έχοντας την ικανότητα των χορευτών και των αθλητών των πολεμικών τεχνών να σηκώνουν το πόδι πάνω από το κεφάλι, ο Λυμπερόπουλος μπορεί να πασάρει την μπάλα στο ενάμισι μέτρο, όπως έκανε προχθές με τον Λάκη, ή να σκοράρει, όπως με τον Παναθηναϊκό στο αξέχαστο 1-1 του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό.
Για να εκτιμήσεις τον Λυμπερόπουλο, πρέπει να λατρεύεις τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο περίπλοκο. Ο Ροναλντίνιο είναι ο βιρτουόζος. Ο Λυμπερόπουλος είναι σαν τον μουσικό του κοντραμπάσου στην ορχήστρα. Μόνο όταν λείψει, καταλαβαίνεις ότι κράταγε το μέτρο της ορχήστρας.

Oταν οι εξουσίες τακιμιάζουν

Σε μια ευνομούμενη κοινωνία, τα πειθαρχικά ιατρικά συμβούλια θα τιμωρούσαν τους γιατρούς που παίρνουν φακελάκια, οι αστυφύλακες θα μάζευαν τους λαδιάρηδες εφοριακούς και τα έργα θα δίνονταν με διαγωνισμούς. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία, ο Τριανταφυλλόπουλος μπορεί να έπαιζε κιθάρα. Σε μια σωστή κοινωνία, οι υπουργοί παραιτούνται. Σε μία λάθος, ψάχνουν να βρουν συμμάχους στις άλλες εξουσίες.

Ο κίνδυνος για τον πολίτη είναι η συμμαχία των ισχυρών. Η κυβέρνηση να έχει το χρήμα, να το μοιράζει στους λίγους, οι δικαστές να βγάζουν αποφάσεις «με το μέτρο», οι αστυφύλακες να παίζουν τον ρόλο των μπράβων των ισχυρών και οι δημοσιογράφοι να κάνουν μόκο, εισπράττοντας το αναλογούν ποσόν. Ο κίνδυνος για τον πολίτη είναι όταν οι τέσσερις εξουσίες δεν είναι ανεξάρτητες, αλλά τακιμιάζουν. Μόνο σ' αυτήν τη λογική μπορεί να εξεταστεί η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ και του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Γιατί, το να καταδικάζεις την «παρέμβαση θεσμικά αναρμοδίων», παραγόντων στη διαδικασία έρευνας των παραδικαστικών κυκλωμάτων» θα είχε νόημα μόνο εάν είχαν παρέμβει πρώτα τα θεσμικά όργανα και ακολούθησαν τα μη θεσμικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα μη θεσμικά ήταν το «αγώγι». Τα θεσμικά, ο αγωγιάτης, ξύπνησαν από το αγώγι, μάλλον απρόθυμα... Εκτός αν το μήνυμα είναι θεσμικοί, εξωθεσμικοί και παραθεσμικοί να γίνουμε μια χαρούμενη οικογένεια και τα «εν οίκω, μη εν δήμω».
Για τις μεθόδους που ακολουθεί ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, συμφωνώ ότι καταπατά τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Οχι ότι την καταπατάει. Την ξεφτιλίζει... Ο αμερικανικός κανόνας ορίζει ότι όταν μαγνητοφωνείς κάποιον, τον έχεις προειδοποιήσει και πριν παίξεις τη συνομιλία του, ζητάς την άδεια. Από την άλλη, διαφωνώ για την ιερή αγανάκτηση ως προς τις μεθόδους. Το να κρίνεις στην Ελλάδα σήμερα τις μεθόδους του Τριανταφυλλόπουλου με τα αμερικανικά στάνταρτ είναι σαν να κατηγορείς τα λαϊκά δικαστήρια της Οκτωβριανής Επανάστασης ότι δεν είχαν Εφετεία. Σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και αυτοί που μας θέλουν να αγανακτούμε μόνο με το μέσον είναι και αυτοί που -όπως θα έλεγε και ο Πουλικάκος- έχουν κακούς σκοπούς.