Η γραφικότητα της καφρίλας (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Παρατηρώ ότι στο θέμα της αντιμετώπισης των επεισοδίων που έγιναν στο γήπεδο της Λιβαδειάς υπάρχει μια γενικευμένη στάση αμηχανίας. Από τους εκπροσώπους της πολιτείας έγιναν οι ίδιες γενικόλογες δηλώσεις, από τους δημοσιογράφους γράφτηκαν περίπου τα ίδια πράγματα με άλλες φορές, από τους παράγοντες ακούστηκαν οι ίδιες ευχές. Ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο οποίος είχε εγκαίρως πάρει μια γενναία θέση στο πρόβλημα, ήταν στην πραγματικότητα ο μόνος με δικαίωμα λόγου. Οι υπόλοιποι θα ήταν καλύτερο να μη μιλήσουν, αλλά να κάνουν κάτι. Κάτι λίγο, αλλά κάτι.

Η Πολιτεία αντιμετωπίζει το θέμα της βίας νομοθετώντας και τιμωρώντας, χωρίς να υπάρχει ούτε έρευνα για τα γεγονότα ούτε πρόληψη. Η αθλητική Δικαιοσύνη αντιμετωπίζει τις αισχρότητες τσουβαλιάζοντας όσους συνεργάζονται με την Αστυνομία με όσους περιθάλπουν κοινούς εγκληματίες. Οι δικαστές τούς κρίνουν όλους με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς κάνουν και οι τροχονόμοι, που κόβουν κλήσεις σε όσους παρκάρουν παράνομα. Οι θεσμικοί άρχοντες σφυράνε κλέφτικα και οι δημοσιογράφοι καταγγέλλουν αν δεν κόπτονται για το ήθος των παιδιών που αδίκως βάλλονται. Κι όμως, όλοι αυτοί είναι λιγότερο ένοχοι από όλους εμάς, που παρακολουθούμε αυτή την αθλιότητα αμήχανα.

Βρίζε

Δεν θυμάμαι ποτέ και σε κανένα γήπεδο μερίδα του κοινού να διαμαρτύρεται για το καφριλίκι της εξέδρας. Στην Ελλάδα αν απλώς πεις «καθίστε κάτω να βλέπουμε» την ώρα που όλοι έχουν σηκωθεί και βρίζουν τους επόπτες, είσαι εκτός γραμμής και κινδυνεύεις να φας και ξύλο. Αν δίπλα σου κάποιος βρίζει, είσαι υποχρεωμένος να τον ανεχθείς. Αν ο μπροστινός σου πετάει καφέδες, πρέπει να του δώσεις να πετάξει και τον δικό σου. Αν έχεις πάει με μικρό παιδί, είσαι μαλάκας γιατί το πήρες μαζί σου, αν έχεις πάει με τη γυναίκα σου σε στραβοκοιτάζουν, αν δεν ουρλιάζεις και δεν φτύνεις τον αντίπαλο, μπορεί να είσαι με τους άλλους, αν δεν τραγουδάς αθλιότητες είσαι ξενέρωτος, αν δεν είσαι έτοιμος αν χρειαστεί να μπουκάρεις στο γήπεδο δεν είσαι καλός οπαδός και δεν πρέπει να ξαναπάς.

Ο καλός

Ποιος είναι ο καλός οπαδός; Αυτός που αγοράζει διαρκείας για να πάει στο γήπεδο να ξεφωνίσει τους αντιπάλους. Αυτός που έχει μία τουλάχιστον ιστορία καφρίλας να διηγηθεί. Αυτός που δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο, αλλά τον ενδιαφέρει μόνο να κερδίσει η ομάδα του. Αυτός που θεωρεί τον διαιτητή πιασμένο, που έχει έναν κακό λόγο για όλους, που είναι έτοιμος να κάνει ντου στα δημοσιογραφικά για να πλακώσει κάποιον που είπε κάτι, ενώ αυτός πιστεύει κάτι άλλο. Ο καλός οπαδός είναι ένας οπαδός της βίας: στον Alpha όσο έδειχναν καμένα βαν και σπασμένα αυτοκίνητα η τηλεθέαση χτύπησε κόκκινο. Επεσε όταν έπρεπε υποχρεωτικά να δείξουν στιγμιότυπα από άλλα ματς.

Τέρας

Η ανοχή απέναντι στη γραφικότητα της καφρίλας δημιούργησε το σημερινό τέρας. Χρόνια τώρα διαβάζω για περήφανους λαούς, ακούω ιστορίες με μάχες στην ξένη γη, γελάω κι εγώ με περιστατικά που δείχνουν πως ο φανατισμός μπορεί να κάνει και τον σοβαρότερο άνθρωπο να συμπεριφέρεται όπως ένας κοινός βλάκας. Κανονικά θα έπρεπε κι εγώ κι εσύ και όλοι μας να αναρωτιόμαστε ποιος έχει εκχωρήσει στον φανατικό ή στον φανατισμένο το δικαίωμα να θεωρεί την ομάδα προσωπική του υπόθεση, σε σημείο που να πλακώνεται με τον διπλανό του αν σε κάτι αυτός διαφωνεί. Ποιος είναι αυτός, άραγε, που επιτρέπει στους οργανωμένους να έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους ανοργάνωτους και ποιος μοιράζει πιστοποιητικά αγάπης και πάθους; Γιατί δηλαδή οι οργανωμένοι είναι περισσότερο οπαδοί από τους υπολοίπους, ώστε να αντιμετωπίζονται από τις διοικήσεις με άλλου είδους κριτήρια και να πρέπει η Αστυνομία να μεριμνά για το διάβα τους; Αλλά για να μη λέμε μόνο για τους οργανωμένους (που το μόνο που κάνουν είναι να εκμεταλλεύονται το κεκτημένο δικαίωμα της ανοχής), αξίζει να αναρωτηθούμε για κάτι ακόμα: γιατί είναι θεμιτό να πηγαίνεις στο γήπεδο για να ουρλιάξεις και να εκτονωθείς; Και μέχρι πότε η καφρίλα θα είναι mainstream;

Χειρότεροι

Αυτό είναι το πρόβλημα, όσο κι αν δεν θέλουμε να το δούμε. Οι οργανωμένοι και τα κατά καιρούς καμώματά τους είναι οι κλασικοί βάρβαροι, που στα μάτια μας είναι μια κάποια λύσις. Τους τα φορτώνουμε όλα και καθαρίζουμε γιατί δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα είναι το γηπεδικό κοινό γενικά. Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί η βεβαιότητα ότι το γήπεδο είναι χώρος εκτόνωσης, στον οποίο μπορεί ο καθένας να πάει και να κάνει ό,τι γουστάρει. Αλλος πάει για να βρίσει και να ξεθυμάνει, άλλος για να φτύσει τον διαιτητή, άλλος για να καπνίσει δύο φούντες ανενόχλητος, άλλος για να βρει δύο χαπάκια, άλλος για να πει ότι το πάρτι τελείωσε. Αν αυτούς τους θες για κοινό, τότε θα σου έρθουν και χειρότεροι. Καλύτεροι αποκλείεται.

Βέβαιος

Εν τέλει η λύση στο πρόβλημα της βίας είναι πολύ απλή. Κανένα εισιτήριο στους οργανωμένους: ούτε ένα. Και face control στην πόρτα, όπως συμβαίνει στα περισσότερα νυχτερινά κλαμπ της Ελλάδας, εκεί που χιλιάδες πιτσιρικάδες κάνουν κεφάλι, αλλά δεν ανοίγει μύτη. Οποια ΠΑΕ το αντέξει θα χάσει κάποιους πελάτες, αλλά μακροπρόθεσμα θα αποκτήσει άλλους. Πολλούς άλλους. Το θέμα είναι αν τους θέλει για κοινό ή αν προτιμά τον περήφανο λαό της. Ειλικρινά, δεν είμαι καθόλου βέβαιος.

Συμπεριφορά

Η ΑΕΚ δεν πρέπει να τιμωρηθεί. Γιατί ο Ντέμης εμπράκτως έχει δείξει ότι θέλει στο γήπεδο ένα κοινό με διαφορετική συμπεριφορά. Είναι ο πρώτος μετά τον Γιώργο Βαρδινογιάννη που τολμά κάτι τέτοιο. Ας τον ενθαρρύνουμε…

Χυδαίοι και άνανδροι

Αυτά που γίνονται με τις διαιτησίες στη Β' Εθνική δεν έχουν προηγούμενο. Εχει βρομίσει η κατηγορία ότι έχουν δοθεί από τους αρμοδίους υποσχέσεις ανόδου σε τουλάχιστον πέντε ομάδες και οι διαιτητές έχουν παλαβώσει. Επειδή, μάλιστα, δεν υπάρχει κλήρωση αλλά ορισμός, έχουν ξεφύγει εντελώς και κάνουν κάθε Κυριακή τρέλες, νομίζοντας ότι τους έχουν στείλει σε συγκεκριμένα ματς για να διεκπεραιώσουν αποστολές. Ετσι, η Βέροια π.χ. απειλεί να διαλύσει τα ρεκόρ της Στεάουα του Τσαουσέσκου, μιας και έχει κερδίσει έξι πέναλτι μέχρι στιγμής και οι προβλέψεις λένε ότι θα φτάσει τα 20! Οι ομάδες έχουν χωριστεί ανάλογα με τη στάση που τηρούν οι διοικήσεις τους (αλλά και οι τοπικές Ενώσεις) απέναντι στη διοίκηση της ΕΠΟ και όποιος είναι κόντρα, αλίμονό του. Κυκλοφορεί πάρα πολύ ότι οι δύο θέσεις για την Α' Εθνική είναι ρεζερβέ (Κέρκυρα και Εργοτέλης), ότι ο Αρης δεν πρόκειται να τερματίσει πάνω από τέταρτος, ότι αν πέσει ο Ακράτητος θα ανεβεί ο Θρασύβουλος, ενώ οι παράγοντες τριών ομάδων της Βορείου Ελλάδος επικαλούνται παντού και πάντα τις καλές σχέσεις τους με την ΕΠΟ και τον Ορφανό (!): πάμε για νέο παγκόσμιο ρεκόρ παρολί.

Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για ανυπόστατες, συκοφαντικές και δόλιες φήμες. Ενα μόνο πράγμα αληθινά με προβληματίζει: αυτό το απερίγραπτο κυνηγητό του Ολυμπιακού Βόλου! Μπορώ να καταλάβω δυο, τρία λάθη διαιτητών, ακόμα και πολύ σοβαρά. Ξέρω επίσης ότι πολλές φορές σε αυτές τις κατηγορίες είναι εύκολο να δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις από δυο, τρία συγκυριακά σφυρίγματα. Ομως στην περίπτωση του Ολυμπιακού Βόλου μιλάμε για ένα κυνηγητό ανελέητο και χωρίς προηγούμενο, μιας και η ομάδα έχει αδικηθεί σε περισσότερα από επτά ματς από τη διαιτησία, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας: δεν είναι ότι απλώς της δυσκολεύουν την πορεία προς την κορυφή, πολύ περισσότερο την καταστρέφουν!

Δεν ξέρω τι πληρώνει ο Ολυμπιακός Βόλου. Πιθανότατα τον κυνηγούν για τη στάση του Θανάση του Παπαγιάννη, που από φίλος έγινε εχθρός. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτό που γίνεται είναι άνανδρο και χυδαίο. Και επειδή άνανδροι και χυδαίοι δεν υπάρχουν πολλοί, οι πράξεις φωτογραφίζουν και τον αυτουργό τους. Σας πήραμε είδηση…