Το γουρούνι, το σαλόνι, η γενναιότητα, η καπατσοσύνη (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Aν πάρεις με το στανιό το γουρούνι μεσ’ απ' τη βρόμα, και το βάλεις να ζήσει σε πεντακάθαρο σαλόνι, απλώς έχεις ένα δυστυχισμένο γουρούνι. Πώς αναμένεται να αντιδράσει; Οπωσδήποτε, ανώμαλα. Θα γρυλίσει αγριεμένο, θα αφοδεύσει στον καναπέ, θα τα κάνει γης Μαδιάμ, θα ξεράσει στην πολυθρόνα, θα κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αναπλάσει το «φυσικό περιβάλλον» του. Τον... χαμένο παράδεισό του.

(Είναι σχήμα μεταφοράς. Και περιττεύουν, μετά τη Λιβαδειά, οι επεξηγήσεις. Ποιο είναι το σαλόνι, ποιοι είναι τα γουρούνια, ποιο ήταν πέρυσι το δράμα των γουρουνιών, πώς συμπεριφέρονται φέτος για να ξαναβρούν τα ίσα τους).
Την επόμενη της πρεμιέρας στο Περιστέρι, εδώ ση-μειώναμε πως το ερώτημα ήταν καθαρό: με το κοριτσάκι ή με την αλητεία; Ηταν, επίσης, καθαρό ότι δεν έμπαινε ζήτημα διαπραγμάτευσης. Με το κοριτσάκι, εννοείται. Εκείνο που αγκάλιασε κι έβγαλε έξω ο αστυνομικός. Τρεις μήνες μετά, δεν είναι έκπληξη ότι το κοριτσάκι απέκτησε τον δίδυμο αδελφό του. Το αγοράκι. Εκείνο που, προχθές, το αγκάλιασε και το 'βγαλε έξω ο πατέρας. Το ερώτημα δεν αλλάζει: με το αγοράκι ή με την αλητεία;

Γενικώς, δεν αλλάζει τίποτα. Κάθε φορά που συμβαίνουν, νιώθω πως βγάζουμε το πιο τζάμπα μεροκάματο. Γράφουμε ξανά και ξανά, το πολύ πολύ με άλλες λέξεις (αντί κοριτσάκι, αγοράκι!), τα ίδια πράγματα. Οταν γράφεις για το ποδόσφαιρο, σπανίως μπορεί κανείς να ανατρέξει στα προηγούμενα. Διότι το ποδόσφαιρο έχει μοναδικότητα. Γεννάει, εκάστοτε, καινούργια πράγματα. Ενώ η χυδαιότητα, μόνο, επαναλαμβάνεται.

Αλλάζουν, πού και πού, τα δευτερεύοντα. Η ουσία, πάλι, όχι. Βιαιότητες έχουν καταγραφεί, και με καλή αστυνόμευση και με ελλιπή αστυνόμευση. Και σε ωραία γήπεδα και σε ακατάλληλα γήπεδα. Και από κατόχους εισιτηρίων και από μη κατόχους εισιτηρίων.

Οι λεπτομέρειες, καμιά φορά, τρελαίνουν. Βγάζουν ανέκδοτα. Όπως αυτό. Την Κυριακή, τους έβαλαν μέσα, λέει, τους τζαμπατζήδες για να ηρεμήσουν! Γιατί δεν τους έδωσαν και χαρτζιλίκι από πάνω, τι ήταν για 50 άτομα από π.χ. 10 ευρώ στον καθένα, να βάλουν κάτι (τόσον αγώνα έκαναν...) στο στόμα τους;

Τρεις μήνες πίσω, πασχίζαμε να επισημάνουμε πως, όπου τα παιδιά φυγαδεύονται για να... μην ενοχλούν την αλητεία, το πρόβλημα δεν είναι Νικολαΐδης-Χατζηχρήστος. Είναι πρόβλημα της κοινωνίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ότι μπαίνουν απ' την ανοικτή είσοδό του, κι αποπατούν μέσα, άνθρωποι (ιδίως νέοι, αλλά όχι μόνον) οι οποίοι ολημερίς βλαστημούν τη ζωή τους, την τύχη τους, τη δουλειά τους, το αφεντικό τους. Κι εκτονώνονται με το να κυνηγιούνται με τα μηχανάκια, να τα σπάνε σε εχθρικούς συνδέσμους, να αρπάζουν πανό. Τέτοια πεδία ηρωικής μαγκιάς!

Γιατί δεν είναι έκπληξη ότι το κοριτσάκι στο Περιστέρι απέκτησε αδελφάκι στη Λιβαδειά; Να θυμηθούμε τα μετά την πρεμιέρα. Πηγαίνουν στον αθλητικό δικαστή ΑΕΚ και Ατρόμητος. Η ΑΕΚ δείχνει τη γενναιότητα να μην καταφύγει στα κλασικά δικολαβίστικα κόλπα. Ο Ατρόμητος κάνει ό,τι κάνουν όλοι. Κλαίγεται. Μία αγωνιστική, παρά ταύτα, ο καθένας. Η ΑΕΚ δεν προσφεύγει, καν, στο εφετείο. Αποδέχεται τη δίκαιη ποινή. Και αναλαμβάνει τον κίνδυνο πλέον, από κει και πέρα, της υποτροπής. Ο Ατρόμητος, απεναντίας, προσφεύγει. Ο δικηγόρος του, καπάτσος, τα καταφέρνει. Πρόστιμο.

Η ΑΕΚ, εν συνεχεία, επιπλέον αντιμετωπίζει την γκρίνια ότι δεν είχε την καπατσοσύνη του Ατρoμήτου. Έγινε, δηλαδή, το κοροϊδάκι της ιστορίας! Στο μεταξύ προχθές οι αλητήριοι του Ατρομήτου επιστρέφοντας απ' τη Νεάπολη στο Περιστέρι, την ώρα που περνούσαν απ' το Αιγάλεω, είπαν να αφήσουν την επισκεπτήρια κάρτα τους. Εφόσον, φυσικά, χρειαστεί, ο δικηγόρος θα 'ναι ξανά πανέτοιμος.

Οταν η καπατσοσύνη επιβραβεύεται (θεσμικά!) μπροστά απ' τη γενναιότητα, ακριβώς τότε δεν είναι έκπληξη ότι, μετά το κορίτσι, ήλθε και το αγόρι.