Καμπάνες θλίψης για ρέιβ πάρτι (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Αναρωτιέμαι καιρό τώρα τι νόημα έχει το πανό «The party is over» που εμφανίζεται σχεδόν σε όλα τα ματς της ΑΕΚ. Δεν μπορώ να καταλάβω τι κακό έχει κάνει στην ομάδα η συγκεκριμένη διοίκηση ώστε κάποιος να την απειλεί ότι θα της χαλάσει τη γιορτή. Δεν ξέρω, ομολογώ, τόσο καλά την εξέδρα της ΑΕΚ ώστε να γνωρίζω αν αυτός που το κουβαλάει έχει προηγούμενα με τον Νικολαΐδη για κάτι που γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Κι έτσι όμως να συμβαίνει, η απόφασή του να αφορίζει γενικά μια κατάσταση δεν μπορεί να βρίσκει σύμφωνους τους υπολοίπους. Ας πούμε ότι το δικό του το πάρτι έληξε. Οι άλλοι δεν μπορώ να καταλάβω αν και γιατί συμφωνούν.

Από την άλλη, αυτός που κουβαλάει το πανό που γράφει «Το πάρτι τελείωσε» μπορεί να έχει και δίκιο. Το θέμα είναι ποιο πάρτι. Από το 1997 κι έπειτα στην ΑΕΚ έγινε ένα τεράστιο πάρτι. Δεν ξέρω πόσοι το θυμόσαστε, αλλά ίσως να έγινε το μεγαλύτερο όλων των εποχών.

Εκπλήξεις

Με τον ερχομό της Enic στην ΑΕΚ τα είδαμε όλα. Ποτέ πάρτι δεν ήταν τόσο φαντασμαγορικό και γεμάτο εκπλήξεις. Είδαμε γύρω στις δέκα διοικήσεις σε οκτώ χρόνια. Απολαύσαμε προέδρους της νύχτας (Μάκαρος), της μιας νύχτας (Σκλαβενίτης), των χιλίων και μιας νύχτας (Φίνος Αντωνόπουλος). Ακούσαμε για μεγιστάνες που θα έρχονταν από τις Μπαχάμες για να βάλουν δισεκατομμύρια (Τζόζεφ Λιούις), γνωρίσαμε παράγοντες ευρωπαϊκού κύρους που θα έφτιαχναν το δικό τους ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (Χέρσοφ, Ντάνιελ Λίβι), συναναστραφήκαμε με τεχνοκράτες με νέες ιδέες (Κομνηνός, Στάθης, Αγγελόπουλος, Βαλασσόπουλος), υποδεχτήκαμε σωτήρες που επέστρεψαν για να βοηθήσουν (Δημήτρης Μελισσανίδης), χειροκροτήσαμε παλιούς παίκτες που κλήθηκαν να σώσουν την εταιρεία με το κύρος τους (Λάκης Νικολάου), είδαμε να διοικούν την ΑΕΚ άνθρωποι που κανείς δεν έβλεπε (Λοϊζίδης) ή ακόμα και εντελώς άσχετοι με την ομάδα ή την Ελλάδα (Σιρχζάουζ, Ρέις).

Φυσιογνωμίες

Ζήσαμε ένα ξέφρενο πάρτι χωρίς να πλήξουμε. Για τρία τουλάχιστον καλοκαίρια η ΑΕΚ πωλείτο στον Λάτση, στον Αγγελόπουλο και στον Κοπελούζο, αλλά με το ξεκίνημα του πρωταθλήματος προέκυπταν πάντοτε οι ίδιοι οικοδεσπότες. Το καλοκαίρι του 2001, όταν ήρθε ο Σκλαβενίτης (που ήταν φτυστός ο Σταμάτης Γονίδης και τίποτε άλλο…) είχε προηγηθεί ένα αληθινό σαφάρι σωτήρων που όμοιό του δεν έχει γνωρίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω πόσοι θυμόσαστε μυθικές φυσιογνωμίες όπως ο εφοπλιστής Καραγιώργης ή ο επιχειρηματίας Σπυρόπουλος από το Αμστερνταμ. Αυτοί τουλάχιστον είχαν ονοματεπώνυμο, γιατί οι άλλοι ήταν βασιλιάδες και οι βασιλιάδες δεν έχουν συνήθως ούτε ΑΦΜ. Υπήρχε ο βασιλιάς των πλαστικών, ο βασιλιάς των ιχθυοτροφείων, ο βασιλιάς των ραδιοφώνων, ο βασιλιάς του Χρηματιστηρίου που τότε κάλπαζε. Πάρτι χωρίς κοσμικούς και γαλαζοαίματους δεν γίνεται.

Ρόλοϊ

Αντιγράφω ένα ρεπορτάζ του Βασίλη Σαμπράκου από τις εφημερίδες της εποχής: «Τον ρόλο του προέδρου ανέλαβε να παίξει ο ομογενής από το Μεξικό επιχειρηματίας κ. Αλέξανδρος Σκλαβενίτης, τον οποίο έφερε σε επαφή με τον κ. Λοϊζίδη ο κ. Καραγιώργης. Ο "Αλεχάνδρο" αυτοσυστήθηκε την περασμένη Τετάρτη ως ο νέος μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, παρουσιάζοντας δύο συνεταίρους: τους κ. Μαρκ Αλεξάντερ (πρώην στέλεχος του SuperSport της Νότιας Αφρικής και πρώην πρόεδρος της εταιρείας Labat, η οποία έχει συνεργαστεί με την ΜΙΗ) και Τζαχάρ αλ Αζάαρ (συγγενή στελέχους της ΜΙΗ στο Γιοχάνεσμπουργκ), οι οποίοι δέχθηκαν να παίξουν τον συγκεκριμένο ρόλο». Πάρτι μασκέ: όλος ο κόσμος έπαιζε ρόλους.

Αστέρια

Σε οκτώ χρόνια πέρασαν από την ΑΕΚ γύρω στους τριάντα πέντε ξένους παίκτες. Αστέρια που κόστιζαν δισεκατομμύρια και που ήρθαν στην Αθήνα για να είναι κοντά στο Καζίνο της Πάρνηθας (Τσίριτς), μετεωρίτες της μιας βραδιάς που κανείς δεν θυμάται (Ρε, Μέντεζ), Λατινοαμερικανοί που κανείς δεν είδε να αγωνίζονται (Καντέρο, Ρέι, Μεντίνα), περαστικοί από την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Σερβία, τη Γερμανία. Οπως σε όλα τα ωραία πάρτι, όλοι αυτοί έφαγαν, ήπιαν, διασκέδασαν, πέρασαν υπέροχα: όπως ακριβώς και αυτοί που τους έφεραν.

Υπέροχα

Στο μεταξύ, παίκτες σωριάζονταν στο γήπεδο για να διαμαρτυρηθούν για αποφάσεις διαιτητών, που με τη διοίκηση της ΑΕΚ έκαναν πλάκα, και προπονητές της αρπαχτής περνούσαν από τον πάγκο, κάνοντας στην πλάτη της ομάδας τη διατριβή τους. Και τα χρέη έφταναν τα 20 δισ. δρχ. Αλλά, όπως σε όλα τα πάρτι, ένα κομμάτι των καλεσμένων που είχε τον τρόπο του να διασκεδάζει περνούσε υπέροχα –μ’ αυτά θα ασχολούμαστε; Τα επεισόδια εναντίον του Μπάγεβιτς, τα ντου στον αγωνιστικό χώρο της Φιλαδέλφειας, οι επιθέσεις εναντίον των παικτών στην εθνική οδό ή στις προπονήσεις, τα πλακώματα με την Αστυνομία στα εκτός έδρας, το ξύλο με τους μπράβους στο πρακτορείο του Σίμου: τι υπέροχοι καιροί! Το ότι η ΑΕΚ συμπλήρωσε έντεκα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι λεπτομέρεια: αφού αυτά τα χρόνια επεράσαμε όμορφα, πού είν’ το πρόβλημα;

Αγωνία

Καταλαβαίνω τι νοσταλγούν όλοι αυτοί που βάζουν το πανό «Το πάρτι τελείωσε». Λίγο είναι να φωνάζουν στην ομάδα «Πέστε κάτω» σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας; Μικρό πράγμα είναι για μια δεκαετία και βάλε να σε αντιμετωπίζουν σαν ανύπαρκτο; Απλό είναι να σε χρησιμοποιούν σαν εργαλείο της πιο εύκολης κονόμας; Η ΑΕΚ της τελευταίας δεκαετίας είναι γεμάτη από στιγμές–πάρτι: η κατεδάφιση της Φιλαδέλφειας, τα συλλαλητήρια στην Κάντζα και στο κέντρο της Αθήνας, η μη συμμετοχή του Νικολαΐδη και του Κασάπη στην Εθνική, οι προσφυγές των απλήρωτων παικτών, η αγωνία για την είσοδο στο «44».

Ρέιβ

Είναι τόσο πολλά τα όμορφα πράγματα που στερεί ο Ντέμης Νικολαΐδης σε αυτά τα αγνά και γεμάτα αγάπη για την ομάδα παιδιά, που σχεδόν τα λυπάμαι. Το λέει κι ο Χατζηχρήστος σε κάθε ευκαιρία: «Εχει παγώσει η καρδιά μας με αυτά που γίνονται τώρα από τη διοίκηση». Ενώ κάποτε η καρδιά χτυπούσε με περηφάνια και συγκίνηση, όπως οι καμπάνες τη Μεγάλη Παρασκευή. Για τους πωρωμένους παρτάκηδες κι αυτός ακόμα ο ήχος της θλίψης μπορεί να ακούγεται κάπως ρέιβ…

Συνεργασία

Για να δούμε τι έκαναν το τριήμερο οι αγαπημένοι ήρωες των ελληνικών γηπέδων, δηλαδή οι διαιτητές. Ομολογώ ότι έπειτα από αρκετές προσπάθειες κατάφεραν σε γενικές γραμμές να δικαιώσουν ό,τι περίμενα. Για μία ακόμα φορά τους ευχαριστώ για τη συνεργασία.
• Τσίκινης (Λάρισα – Αιγάλεω 1-1). Είχα προειδοποιήσει ότι οι γηπεδούχοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα περισσότερο από ένα αυστηρό και ακριβοδίκαιο 50-50. Ετσι κι έγινε. Ο επόπτης του κακώς ακύρωσε το κανονικό γκολ του Χλωρού, αλλά στα τελευταία 15 λεπτά ο διαιτητής δεν άφησε τη Λάρισα να πάρει αναπνοή.
• Παμπορίδης (ΠΑΟ – Ξάνθη 2-1). Στον ΠΑΟ κατάλαβαν ότι ο συγκεκριμένος μπορεί να πάει μακριά και αποφάσισαν να τον ψαρώσουν, αφού μπορεί να τον ξαναέχουν σύντομα. Δεν έσκισε, αφού έπρεπε π.χ. να αποβάλει τον Λέο Μινέιρο για την αγκωνιά στον Αντριτς, αλλά σε γενικές γραμμές πήγε καλά. Είχα προειδοποιήσει για τους επόπτες του.
• Βασσάρας (ΟΦΗ – Καλλιθέα 0-0). Σας τα 'λεγα. Διαιτησία για «Χ», όπως προβλεπόταν, αν και το σφάλμα της ακύρωσης του γκολ του ΟΦΗ ήταν μεγαλύτερο από τον μη καταλογισμό του πέναλτι που δικαίως ζητεί η Καλλιθέα.
• Βασιλείου (Καλαμαριά – Πανιώνιος 1-0). Η αστοχία του Ναλιτζή στο 93' χάλασε το πολυαναμενόμενο χι χι χι χι. Τώρα, Αχιλλέα, μπλέξαμε…
• Τεροβίτσας (Ιωνικός – Ατρόμητος 3-1). Εγώ στη συμπαθητική ομάδα του Γιώργου Σπανού το είχα πει από το Σάββατο: «Το εξασφαλισμένο 50-50 δεν φτάνει».
• Καλόπουλος (Λεβαδειακός – ΑΕΚ 0-1). Από τη στιγμή που έπεφταν δακρυγόνα και μόνο ότι συνέχισε το ματς αποτελεί πράξη ηρωική. Να παρασημοφορηθεί…
• Κάκος (ΠΑΟΚ – Ακράτητος 2-0). Είχε δύο στα δύο στην Τούμπα, τα έκανε τρία στα τρία. Δεν έκανε τρέλες, αλλά η γοητεία της Τούμπας είναι εκθαμβωτική.
• Φινοκαλιώτης (Ολυμπιακός – Ηρακλής 2-1). Σφύριξε κομμάτι πολύ και η εξέδρα του Ολυμπιακού εκνευρίστηκε. Δεν έκανε κανένα σοβαρό λάθος, αντίθετα από τους επόπτες του, που έκαναν δυο–τρία. Είχα γράψει ότι θα βγάλει πάνω από πέντε κάρτες κι έβγαλε επτά. Στο Live Bet πλήρωνε 1.80. Μοιράζουν λεφτά…