Το άλμπουμ είχε τη δική του ιστορία (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Κάθισα χθες να δω την αγαπημένη μου «Δίκη» στο EXTRA. Επειδή οι καλεσμένοι της λαμπρής εκπομπής είναι πάντα οι ίδιοι, μου πήρε πέντε λεπτά για να καταλάβω ότι το επεισόδιο παιζόταν σε επανάληψη…

Μετά τον Παπακαλιάτη, ο κόσμος χάνει και τον Κυριάκο. Τι φρίκη, Θεέ μου…

Επειδή το κενό είναι δυσαναπλήρωτο, θα ήθελα το καλό κανάλι να συνεχίσει τη «Δίκη» με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο. Τώρα, που η ΕΠΑΕ διαλύεται, θα έχει απίστευτο χρόνο στη διάθεσή του. Και, αν κρίνω από το σκίτσο και τις κατά καιρούς θέσεις του για το ποδόσφαιρο, ως δικαστής θα είναι άψογος…

Τι κρίμα που δεν κυκλοφορούν αυτοκόλλητα με τον Λυκουρέζο, τον Βίκτωρα, τον Μπέο, τον Πανόπουλο. Από μικρός, φίλε αναγνώστη, μου άρεσε να μαζεύω χαρτάκια με φωτογραφίες ποδοσφαιριστών. Εψαχνα ακόμα και τους πλέον απίθανους πρωταγωνιστές, ήρωες σαν αυτούς που παρουσιάζει στη στήλη του στο «Derby» ο καλός τυφεκιοφόρος Διονύσης Τσακασιάνος. Βέβαια, ο Νιόνιος ασχολείται με αυτούς τους παίκτες όχι μόνο από αγάπη για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο –αυτό το θεωρώ δεδομένο– αλλά και γιατί, όπως ο ίδιος ομολογεί, χαζεύοντας τις φωτογραφίες των νεαρών απαλύνει της πουλούς του τον νταλκά! Τον γλυκό του πόνο από την ονειρική σαρκική τουφεκιά μου, όμως, δεν σκοπεύει να τον απαλύνει, αλλά να τον κρατήσει ως μια τρυφερή ανάμνηση. Γι' αυτό καθημερινά μου στέλνει μηνύματα…

Ξεφύγαμε όμως από το θέμα μας. Τι λέγαμε για τη συλλογή μου από αυτοκόλλητα; Δεν θυμάμαι πόσα άλμπουμ έχω συμπληρώσει, πόσα δώρα έχω κερδίσει και πόσα χρήματα από την οικογενειακή περιουσία μας έχω μοιράσει δεξιά κι αριστερά για να βρω τα πιο σπάνια χαρτάκια της συλλογής.

Θα αναρωτιέστε τι συνέβη και ανέσυρα τις παιδικές συλλογές μου από το μπαούλο της μνήμης. Θα σας πω. Προχθές πήγα τον ανιψιό μου στο περίπτερο της γειτονιάς για να πάρει τσίχλες και προφυλακτικά και το μάτι του έπεσε σε μια συλλογή με αυτοκόλλητα της ιταλικής εταιρείας Panini, με τίτλο «Champions of Europe». Μου ζήτησε να του αγοράσω το άλμπουμ.

To έκανα με μεγάλη χαρά, αφού μια τάση παλιμπαιδισμού φούντωνε μέσα μου. Κάναμε όμως μια συμφωνία. Να κρατήσω εγώ το άλμπουμ και να τον χαρτζιλικώνω κάθε φορά που θα ήθελε να αγοράσει νέα αυτοκόλλητα. Η αλήθεια ήταν πως ήθελα όσο τίποτε άλλο να το ξεφυλλίσω. Και το έκανα παρά τις καχύποπτες ματιές του Θόδωρου, του οδηγού μου.

Η συλλογή περιελάμβανε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες που συμμετείχαν και έγραψαν ιστορία αρχικά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και κατόπιν στο Τσάμπιονς Λιγκ, πλήρη παρουσίαση των συλλόγων σε ιλουστρασιόν χαρτί, σε μια έκδοση 50 σελίδων, που κλείνει με τις ονομασίες όλων των ομάδων που κατέκτησαν από το 1955, όταν άρχισε ο θεσμός, μέχρι τις μέρες μας το βαρύτιμο τρόπαιο.

Η πρώτη ομάδα που οφείλεις να συμπληρώσεις με τα αυτοκόλλητα των παικτών είναι ο Αγιαξ, ακολουθούν η Αρσεναλ, η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερ Λεβερκούζεν, η Μπάγερν Μονάχου –στον σταθμό του οποίου ο Στράτος Διονυσίου τραγουδούσε τους καημούς του Ελληνα μετανάστη– μετά έρχονται η Σέλτικ, η Τσέλσι, η Ιντερ, η «Γηραιά Κυρία» Γιουβέντους, η Λίβερπουλ, η Λιόν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μαρσέιγ, η Μίλαν και, όχι δεν κάνετε λάθος, ο Ολυμπιακός!

Ναι, ναι, ο δικός μας Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός Πειραιώς. Σκέφτηκα τότε, αρχίζοντας να ξεφυλλίζω το άλμπουμ πιο γρήγορα, ότι στις επόμενες σελίδες θα συναντήσω κάπου και τον Ευρωπαίο Παναθηναϊκό. Εις μάτην. Βρήκα την Πόρτο, την Αϊντχόφεν, τη Ρέιντζερς, τη Ρόμα, τη Βαλένθια και τελευταία τη Βέρντερ Βρέμης.

Κάτι ύποπτο μου μύριζε. Ξεφυλλίζοντας για μία ακόμα φορά το άλμπουμ, προς επαλήθευση της διαπίστωσής μου ανακάλυψα ότι μαζί με τον Παναθηναϊκό λείπει και η «Βασίλισσα» της Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά εκεί που δέχθηκα το τελειωτικό χτύπημα ήταν όταν αντιλήφθηκα ότι στο σαλόνι του ευρωπαϊκού λευκώματος φιγούραρε μεγάλη αφίσα του Ολυμπιακού 2005-06!

Δεν ξέρω ποια δύναμη από μέσα μου με έκανε τότε να φωνάξω: «Α, ρε Μένιο Σακελλαρόπουλε! Πόσο τζάμπα ταξίδευες τόσα χρόνια…».

Μετά σκέφτηκα τη φετινή πορεία του Ολυμπιακού και το μάτι μου έπεσε σε μία από τις αγγελίες της χθεσινής «SportDay». «Πωλούνται δύο διαρκείας του Ολυμπιακού, θύρα 21, 350 ευρώ»! Τραγική ειρωνεία... Ενώ ο Ολυμπιακός γνωρίζει την ευρωπαϊκή καταξίωση, οι οπαδοί του πουλάνε τα διαρκείας τους…

Αστειεύομαι. Φυσικά και ένας λόγος για τον οποίο οι οπαδοί του Ολυμπιακού οδηγούνται σε τέτοια απόγνωση είναι ο αποκλεισμός από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μία εβδομάδα μετά τη φοβερή αυτή συμφορά προσπαθώ να καταλάβω αν ο Ολυμπιακός είναι άτυχος και αν στο ποδόσφαιρο γενικά υπάρχει ατυχία.

Οταν έχω τέτοιους προβληματισμούς διαβάζω τον «Πρωταθλητή». «Κάποιοι φίλοι», γράφει την επομένη του ματς Ολυμπιακός - Ρόζενμποργκ ο Σωτήρης Πουλόπουλος, «παρεξήγησαν και... δυστρόπησαν για τον τίτλο: ΑΠΟ-ΚΛΕΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ... ΚΑΤΑΡΑ! Ηταν ευρηματικός ο τίτλος, αυτοσαρκαστικός ως προς τη δικαιολογία της... κατάρας, για την οποία έχω γράψει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ πως δεν πρόκειται για... κατάρα, αλλά για ανικανότητα. Υπάρχει, βέβαια, η ψυχολογία της "κατάρας" κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Εχει γίνει σαράκι αυτό για τους παίκτες, τους παλαιότερους, που σημαίνει ή αποβάλλω την... κατάρα ή τελειώνω με τους "καταραμένους"».

Η θέση είναι σαφέστατη. Να τελειώνουμε τους καταραμένους που κέρδισαν τα πρωταθλήματα και να πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχουν ούτε κατάρες ούτε τίποτα! Είναι όμως έτσι;

Δώδεκα σελίδες πριν από το πόνημα του Σωτήρη ο ηθοποιός και συνάδελφος Θάνος Καληώρας καταθέτει τη δική του γνώμη: «Μόνο η ατυχία στέρησε από τον Θρύλο την ευρωπαϊκή διάκριση», γράφει. Εδώ κάποιος θα θύμιζε το ανέκδοτο με την παρτούζα και θα έκλεινε με την ατάκα του άτυχου, που φώναζε «πρέπει να οργανωθούμε».
Αλλά στην πραγματικότητα ισχύει κάτι άλλο: ένας άνθρωπος που λέγεται Καληώρας δεν θα μπορούσε παρά να βλέπει τον κόσμο ως το άθροισμα καλών και κακών ωρών…

(Για τις αγγελίες που δημοσιεύουμε εγώ θα την πω την κακία μου κι ας θυμώσει η διεύθυνση της εφημερίδας: δεν είναι καλές! Αγγελίες είναι αυτές που βάζουν οι άλλοι:

- Brazil House Studio. Εξωτικές μιγάδες Λατίνες σε περιμένουν για λάτιν γνωριμίες. Θα περάσουμε καλά.
- Κινεζούλες. Δύο φίλες από τη μακρινή Ασία ήρθαν να σε μαγέψουν με την εξωτική ομορφιά τους και να σε μυήσουν στην τέχνη του έρωτα.
- Ζωντοχήρες. Εχω εξειδίκευση στο πικάντικο πιάτο, το έχω όπως το θέλεις, αχνιστό. Ελα να το δοκιμάσεις.)

Τι θυσίες κάνει ο κόσμος…

Θυσίες κάνει και η Ιωάννα Λίλη. Το ξέρω ότι είχα καιρό να ασχοληθώ με το πιο trendy ζευγάρι της κοσμικής νύχτας. Είχα αποφασίσει να αφήσω τον Θοδωρή και την Ιωάννα στην ησυχία τους, αλλά το δράμα της κοπέλας, έτσι όπως το διάβασα στη χθεσινή «Espresso», ήταν αδύνατον να μη με συγκινήσει.

«Το σπίτι που δεν αγόρασε η Λίλη», έχει τίτλο το ρεπορτάζ της εφημερίδας, που είναι άκρως αποκαλυπτικό. Η κοπέλα ήθελε να αγοράσει ένα σπίτι στο Φάληρο, κάπου 80 τετραγωνικά, αλλά όπως δηλώνει ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος άλλαξε γνώμη και θα μείνει στη Θεσσαλονίκη. Μιλάμε για πραγματική θυσία.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση στο ρεπορτάζ είναι ότι υπάρχουν και φωτογραφίες. Η μία δείχνει την Ιωάννα ημίγυμνη, δηλαδή όπως συνήθως. Η δεύτερη δείχνει το σπίτι, αλλά ανάθεμα κι αν καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Η φωτογραφία που δημοσιεύεται δεν είναι κατατοπιστική. Το μόνο που φαίνεται είναι ένα μπαλκόνι με δύο παράθυρα.

Ίσως ο λόγος για τον οποίο δημοσιεύεται είναι το όνομα του φωτογράφου. Πρόκειται για τον κύριο Γουίλιαμ Φέιθφουλ, κατά πληροφορίες μακρινό συγγενή της Μαριάν Φέιθφουλ! Οταν έχεις στα χέρια σου μια τόσο ροκ φωτογραφία, έστω και ακατανόητη, τη δημοσιεύεις.

Εστω και στο άλμπουμ της Panini…