Εξίσωση μαθηματικών σε μαθητούδια Α' Δημοτικού (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ως αντίληψη (κοινού συμφέροντος) η Σούπερ Λίγκα βρίσκεται, τούτη τη στιγμή, σε εμβρυακή φάση

Τη Δευτέρα το βράδυ ο Ολυμπιακός στο Νέο Φάληρο νίκησε 2-1 στο ποδόσφαιρο, στη Γλυφάδα 3-0 στο βόλεϊ, στην Ηλιούπολη πολλά-λίγα (δεν δόθηκε ακριβής πληροφόρηση, πάντως ήταν άνετο το σκορ) στα μηχανάκια.
Η ευφορία, απτή στα πρόσωπα των ηγετών του λαού, δεν άφηνε πολλά περιθώρια παρερμηνειών. Πιο πολύ, απ' αυτές τις τρεις διαδοχικές νίκες, ευχαριστήθηκαν εκείνη στα μηχανάκια. Εκείνη, δηλαδή, στην οποία ήταν, οι ίδιοι και όχι οι αθλητές, οι φυσικοί πρωταγωνιστές. Διόλου παράλογο.

Η τηλεόραση (ατύχησε να μην έχει live μετάδοση, συνεπώς υψηλά ratings, ωστόσο τουλάχιστον κατάφερε κι) έφερε σπίτι, μερικές ώρες μετά, την εικόνα-απομεινάρι του street ντέρμπι. Καμένες μοτοσικλέτες χύμα στον δρόμο, ζημιές σε αυτοκίνητα, ένα τσεκούρι καταγής. Κανένα πρόβλημα. Ας τα πληρώσουν, επιτέλους, οι... ασφαλιστικές εταιρείες. Τόσα πια παίρνουν!

Νωρίτερα σε εφημερίδες της ίδιας ημέρας, την επαύριο των βιαιοτήτων στη Λιβαδειά, είχε ομολογουμένως ενδιαφέρον και διαβάσαμε (στις πρόθυμες να δημοσιεύσουν δίχως την επίσημη κάλυψη) τη «θέση» της ΠΑΕ Ολυμπιακός απέναντι στα γεγονότα. Τα γεγονότα της Λιβαδειάς. Ηταν τοποθέτηση, με την κλασική (αποδεκτή στις σχέσεις πηγής-Τύπου) μέθοδο της διαρροής. Κύκλων ή κάτι τέτοιο. Του Πέτρου; Του Σάββα; Του κυρ-Γιώργου; Εσωτερικό ζήτημα της ΠΑΕ, δεν μας αφορά.

Το ενδιαφέρον ήταν ότι έβγαινε απ' την τοποθέτηση έως και (ανθρώπινη) χαιρεκακία. Ίσως βολή (συμβαίνει στην πίεση του ανταγωνισμού) ότι σε τούτη τη συγκυρία του πρωταθλήματος, με την ΑΕΚ επίμονα κολλημένη στο -1, δεν βλάπτει να φάει μερικές αγωνιστικές. Κυρίως, όμως, έβγαινε ανακούφιση. Ότι στραπατσάρεται αυτό που πέρυσι κυριάρχησε στο τοπίο ως «μοντέλο ΑΕΚ».

Για να βάλει άπαξ δια παντός μυαλό ετούτο το κωλοπαίδι, που έκανε τη διαφορά, χάλασε την πιάτσα, μας εξέθεσε. Το κωλοπαίδι είναι, προφανώς, ο Νικολαΐδης. Τώρα θα δει τι εστί βερίκοκο! Τώρα δικαιώνεται η δική μας –σώφρων– πολιτική. Αμ, Ντεμάκο, τι νόμιζες;

Σώφρων; Πότε ακριβώς; Στη Νέα Σμύρνη; Στον Εργοτέλη; Στον τελικό Κυπέλλου; Την περασμένη άνοιξη, στον ημιτελικό (Κυπέλλου) στο Μαρούσι, ΑΕΚ-Ολυμπιακός 0-1, η αντιπροσωπία της ΠΑΕ που φιλοξενήθηκε στη σουίτα του Σταδίου δεν είχε λόγια για τη συμπεριφορά του οικοδεσπότη.

Γι' αυτό... δεν μίλησε, μολονότι μεταξύ τους τα 'λεγαν, κανείς. Για να μη βγουν «εκτός γραμμής». Να επαινέσουν ό,τι τους είχε κάτσει στον σβέρκο; Ήθελε κότσια. Τη νύχτα, άλλωστε, στην τηλεόρασή τους, ο υπέροχος λαός, καμάρι κι ασπίδα του κλαμπ, αυτό που τους είχε κάτσει στον σβέρκο το χλεύαζε (με διαλεκτική ενώπιον της οποίας η παλαιά Τρούμπα έμοιαζε Σορβόνη!) και το απαξίωνε.

Ιδού, λοιπόν, μέσω της διαρροής, η νουνεχής υπόδειξη στον Νικολαΐδη για τον δρόμο που οφείλει να ακολουθήσει. Να μπάσει δημοκρατικά τους «δικούς του» στο Δ.Σ. της ΠΑΕ, να 'χει και μια τηλεοπτική συχνότητα, να τους δώσει στέγη και βήμα. Να 'ναι ελεύθερο το γήπεδο στη χυδαιότητα. Το πεδίο στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον εχθρό. Η ατμόσφαιρα σε μόνιμη (δεν χαλαρώνουμε ποτέ) ένταση.

Κι όποτε έρθει το «κεκλεισμένων των θυρών», δεν βάζουμε μέσα (αυστηρώς και μόνον) τους 30 της λίστας. Βάζουμε τους 30 και καμιά χιλιάδα (κατά προτίμηση επαγγελματίες της ελεεινολογίας) ακόμα. Στις σουίτες, στα εστιατόρια, οπουδήποτε. Ας το 'χει κι αυτό ο Ντέμης κατά νου, τη σημασία της ευρυχωρίας, όταν αξιωθεί να φτιάξει... γήπεδο.

Με τους 30, ΑΕΚ-Ηρακλής, κερδίζεις την εύφημο μνεία της ΔΕΑΒ. Άλλως, το παράσημο του κορόιδου. Με τους χίλιους τριάντα, κερδίζεις την έγκυρη γνωμοδότηση Λυκουρέζου ότι οι σουίτες και τα εστιατόρια δεν περιλαμβάνονται στην ποινή.

Συμπίπτει να 'ναι η εποχή που οι συνεταίροι της μπάλας έδωσαν τα χέρια, σήκωσαν τα μανίκια, έπιασαν δουλειά, άναψαν ένα κάποιο φωτάκι μιας κάποιας ελπίδας. Και καλούνται, αμέσως αμέσως, ν' αποδείξουν ότι μπροστά στο νούμερο ένα πρόβλημα του τοπίου (το αντιλαμβάνονται πράγματι ως τέτοιο, οπότε) είναι κι αυτοί ένα πράγμα. Σκληρό τάιμινγκ. Εξίσωση μαθηματικών σε μαθητούδια Α' Δημοτικού.
Διότι ως αντίληψη (κοινού συμφέροντος) η Σούπερ Λίγκα βρίσκεται, τούτη τη στιγμή, σε εμβρυακή φάση. Στην καθημερινότητά τους οι συνεταίροι κάνουν φιλότιμη προσπάθεια, ξεκινώντας απ' το Αλφα στο αλφαβητάρι, να προσαρμοστούν. Λέει ο Κόκκαλης στον Τζίγκερ: «Έλα στη σουίτα μου, στο Καραϊσκάκη, να δούμε μαζί το ντέρμπι του δεύτερου γύρου». (Κι από μέσα του εύκολα τον φαντάζεται κανείς να προσθέτει «Θού Κύριε»!)

Ή λέει ο Τζίγκερ στον Κόκκαλη: «Καλή επιτυχία το βράδυ» (Ρόζενμποργκ - Ολυμπιακός, το αμέσως επόμενο πρωινό του Παναθηναϊκός - Ουντινέζε) κι από μέσα του άλλο τόσο εύκολα τον φαντάζεται κανείς να προσθέτει: «Χριστέ μου, τι λέω και πόσο πιο χαμηλά μου μένει να πέσω;».

Η σύγκλιση, το σπάσιμο αγκυλώσεων, παίρνει χρόνο. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά στο νούμερο ένα πρόβλημα του τοπίου, το περιβάλλον του ποδοσφαίρου, η πίστωση χρόνου για την αντιμετώπιση (και την επίλυσή του) δεν είναι... μπόλικη. Ισα ίσα, η υπόθεση έχει φτάσει να μοιάζει Εδώ και Τώρα ή Ποτέ.