Ένας «μάγος» που διηγείται παραμύθια με την μπάλα (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Με τον Ροναλντίνιο ανακαλύπτουμε ότι το γήπεδο έχει άπλετο χώρο για
τη φαντασία. Αυτό που δεν γνωρίζουμε –ούτε πρόκειται να το μαντέψουμε ποτέ– είναι ποιο θα είναι το επόμενο κόλπο που θα κάνει με την μπάλα

Απόλαυση. Μαγεία. Τέχνη. Ομορφιά. Χορογραφίες. Ποιήματα. Τέτοιες λέξεις και άλλες, συνώνυμες με αυτές, συνοδεύουν και περιγράφουν τον Ροναλντίνιο και το παιχνίδι του. Αν δεν έχει κάποιο σοβαρό τραυματισμό στην καριέρα του, ο 25χρονος αυτός Βραζιλιάνος είναι σίγουρο ότι θα γίνει το τρίτο μέλος της φωτογραφίας με τις δύο υπέροχες θεότητες: τον Πελέ και τον Ντιέγκο.

Πολλοί πιστεύουν ότι του χρόνου το Παγκόσμιο Κύπελλο θα είναι η μεγάλη παράστασή του, που ίσως σηματοδοτήσει την απαρχή της ποδοσφαιρικής ωρίμανσής του. Μιας ωρίμανσης που έχει μπροστά της τέσσερα ακόμα –τουλάχιστον– χρόνια. Τον έβλεπα προχθές στην τελετή απονομής της «Χρυσής Μπάλας» και σκεφτόμουν «ευτυχώς που δεν κατέληξε στην Αγγλία και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ». Δεν νομίζω ότι το ταλέντο του θα ανθούσε με τον τρόπο που άνθησε στην Μπάρτσα. Και συνέβη αυτό διότι στη Βαρκελώνη βρήκε αυτό που είχε ανάγκη, αλλά και γιατί μεσολάβησε μια τριετία στην Παρί Σεν Ζερμέν, στην οποία ο «μάγος» έκανε το «αγροτικό» του.

Τώρα ξέρουμε γι' αυτόν σχεδόν τα πάντα. Το πώς μεγάλωσε, τα μέλη της οικογένειάς του, τις ντρίμπλες που έκανε στον σκύλο του μικρός, τον θάνατο του πατέρα του, την αγάπη του για τη μουσική… Όλα.

Οταν ο Ροναλντίνιο έφτασε στη Βαρκελώνη δυόμισι χρόνια πριν, η ομάδα βρισκόταν μπροστά σε ένα τεράστιο αδιέξοδο, οικονομικό και αγωνιστικό, και πέρα από αυτό ο μεγάλος αντίπαλος, η Ρεάλ Μαδρίτης, βρισκόταν στον έβδομο ουρανό της ποδοσφαιρικής δόξας. Τότε μια ομάδα νεαρών Καταλανών επιχειρηματιών με επικεφαλής τον 40χρονο δικηγόρο Τζουάν Λαπόρτα διεκδίκησε την προεδρία του συλλόγου, υποσχόμενη ότι θα εφαρμόσει νέες μεθόδους στη διοίκηση, που θα απέτρεπαν την παρακμή και θα ξανάφερναν την Μπάρτσα στην κορυφή.

Ο πρώτος στόχος ήταν να έρθει στο «Καμπ Νου» ένας πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής για να συμβάλει στην ανανέωση της ομάδας. Ο Λαπόρτα είχε συμφωνήσει με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να φέρει στη Βαρκελώνη τον Μπέκαμ αν κέρδιζε τις εκλογές. Τρεις μόλις μέρες μετά τη νίκη του ο Μπέκαμ υπογράφει στη Ρεάλ και η νέα αυτή προσπάθεια αναγέννησης της Μπάρτσα μοιάζει καταδικασμένη, αλλά ευτυχώς ο καλός θεός της Καταλωνίας, με τη βοήθεια του πρώην αντιπροέδρου της Μπάρτσα και ανθρώπου της NIKE Σάντρο Ροσέλ, φέρνει τον Ροναλντίνιο στη Βαρκελώνη.
Η δεύτερη χρονιά του Ροναλντίνιο στην Μπάρτσα δεν ήταν τόσο ηρωική όσο η πρώτη, όταν ολομόναχος πήρε την ομάδα στην πλάτη του από τον πάτο της βαθμολογίας, στον οποίο βρισκόταν ύστερα από ένα καταστροφικό ξεκίνημα, και τη βοήθησε να εξασφαλίσει την έξοδό της στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ομως αυτή η δεύτερη χρονιά ήταν γεμάτη με συγκινήσεις και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν η χρονιά που έστρεψε τα μάτια όλου του κόσμου πάνω στον Ροναλντίνιο και στον τρόπο του να παίζει ποδόσφαιρο. Εναν τρόπο με τον οποίο κάθε σουτ και κάθε ντρίμπλα συνοδεύονται από ένα χαμόγελο, ενώ παράλληλα –κι αυτό είναι το μυστήριο- κάνει ακίνητος όλα όσα οι άλλοι μεγάλοι της ιστορίας του ποδοσφαίρου έκαναν εν κινήσει. Ο Ροναλντίνιο ανακαλύπτει ξανά τον κενό χώρο στο ποδόσφαιρο και χαίρεται. Μαζί του κι εμείς, όπως όταν ένα παιδί ανακαλύπτει το δώρο που έκρυψαν οι γονείς του για να του κάνουν έκπληξη γενεθλίων.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό όλοι όσοι τον συναντούσαν τον ρωτούσαν το ίδιο πράγμα: πώς μπήκε εκείνο το δεύτερο γκολ στο ματς με την Τσέλσι. Ο Ροναλντίνιο παραδέχεται πως όταν ξαναβλέπει τη φάση στο βίντεο νιώθει λες και κάποιος πάτησε το κουμπί της παύσης για τρία δευτερόλεπτα και όλοι σταμάτησαν να κινούνται στο γήπεδο, εκτός από τον ίδιο. Μόνο που η φαντασία και τα ανακλαστικά του κινούνταν στο fast forward και ό,τι ακολούθησε θα το θυμόμαστε για χρόνια. Φέτος μας δίνει ακόμα περισσότερες αφορμές για να τον θαυμάζουμε και αναγκάζει τους οπαδούς της Ρεάλ να σηκωθούν και να τον χειροκροτήσουν. Κάτι που έκαναν στο παρελθόν ξανά για τον Ντιέγκο, όταν φορούσε τη φανέλα της Μπάρτσα. Με τον Ροναλντίνιο ανακαλύπτουμε ότι το γήπεδο έχει άπλετο χώρο για τη φαντασία. Αυτό που δεν γνωρίζουμε για τον Ροναλντίνιο –και ούτε πρόκειται να το μαντέψουμε ποτέ– είναι ποιο θα είναι το επόμενο κόλπο που θα κάνει με την μπάλα. Πριν από μερικούς μήνες είχα διαβάσει κάτι σε μια συνέντευξή του, που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση.
Τον περασμένο Απρίλιο είχε πάει να τον επισκεφτεί στη Βαρκελώνη η μητέρα του. Μαζί της πήγε για δεύτερη φορά στο Μουσείο Νταλί στο Φιγκέρες, μια μικρή πόλη στα βόρεια της Βαρκελώνης. Ηθελε να δείξει στη μητέρα του έναν πίνακα του Νταλί που τον είχε εντυπωσιάσει. Είναι ο πίνακας που δείχνει τη γυναίκα του ζωγράφου, την Γκαλά, γυμνή, να αγναντεύει τη θάλασσα, αλλά όταν τον δεις από απόσταση γύρω στα 18 μέτρα εκείνο που βλέπεις είναι ο Αβραάμ Λίνκολν! «Για να δημιουργήσεις μια τόσο μαγική εικόνα», είπε ο Ροναλντίνιο, «πρέπει να έχεις πολύ δυνατή φαντασία, πρέπει να μπορείς να βλέπεις μια εικόνα πριν ακόμα δημιουργηθεί, πριν καν την αντιληφθούν οι άλλοι. Αυτό θέλω να κάνω όταν παίζω μπάλα». Αραγε υπάρχει κάποιος που να μην του εύχεται να συνεχίσει να το κάνει, για το καλό του παιχνιδιού και για το δικό μας;