Δεν θα πλήξεις, δεν θα πλήξεις, σου έχω τόσες ερωτήσεις (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Το κεφάλι μου, φίλε αναγνώστη, έχει γεμίσει ερωτήματα. Δεν ξέρω αν έχει υποπέσει και στη δική σας αντίληψη, αλλά διανύουμε την περίοδο των ερωτημάτων. Σε όλους τους τομείς, γενικώς. Θα προβεί σε ανασχηματισμό ο Καραμανλής; Θα κάνει πρόωρες εκλογές; Θα διώξει την παλιά φρουρά του κόμματος ο Γιώργος Παπανδρέου; Τι θα γίνει με το ασφαλιστικό; Θα κλείσει για να ανοίξει και πάλι η Ολυμπιακή; Ποιος θα είναι το νέο αφεντικό στον εθνικό μας αερομεταφορέα;

Θεέ μου, πώς να απαντήσεις σε όλα αυτά που πέφτουν πάνω μας σαν καταρρακτώδη βροχή; Και καλά, για την Ολυμπιακή θα βρεθεί ένας υπεύθυνος να δώσει μια απάντηση όσο μπορεί πιο πειστική. Στο γιατί όμως η Ιωάννα Λίλη δεν αγόρασε το διαμέρισμα στο Παλαιό Φάληρο, ποιος θα μας απαντήσει υπεύθυνα;

Γι’ αυτό σου λέω, φίλε αναγνώστη, έχω την αίσθηση ότι κάποιοι ρωτάνε όχι γιατί ενδιαφέρονται πραγματικά να λάβουν μια απάντηση, αλλά για να μας έχουν σε εγρήγορση. Πολύ απλά, για να μας τρέχουν. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Το αποκορύφωμα ήταν η επιστολή που διάβασα χθες στο «GOAL», με τίτλο «Αμείλικτα ερωτήματα». Την έστειλε ένας φίλαθλος της ΑΕΚ εν ονόματι Στάθης.

Προς στιγμήν φοβήθηκα ότι η χώρα έχει προσβληθεί από τη «νόσο των ερωτημάτων», αφού το γράμμα του φίλου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κρεσέντο ερωτήσεων, παρ' όλο που η εισαγωγή του είναι άκρως ρομαντική.

«Είμαι φίλαθλος της ΑΕΚ και μένω στη Λαμία. Την εβδομάδα που πέρασε, είχαμε αποφασίσει εγώ και η κοπέλα μου να πάμε στη Λιβαδειά να δούμε τον αγώνα της ΑΕΚ. Η κοπέλα μου δεν έχει πάει ποτέ σε γήπεδο, γιατί φοβάται τα επεισόδια. Παρ’ όλα αυτά κατάφερα να την πείσω ότι ο αγώνας με τον Λεβαδειακό θα ήταν μια καλή ευκαιρία να περάσουμε ένα όμορφο απόγευμα και χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο».

Ναι, μωρέ. Και λίγα της είπες. Στο κομμωτήριο από τα κινέζικα πιστολάκια περισσότερο κινδυνεύει. Συγγνώμη, φίλε μου Στάθη, αλλά μάλλον εσύ δεν έχεις πάει ποτέ σου σε γήπεδο.

«Τελικά, για καλή μας τύχη, δεν τα καταφέραμε να πάμε… (σ.σ. σιγά μην έτρωγε το παραμύθι η κοπέλα). Από προχθές το βράδυ και βλέποντας στην τηλεόραση τι έγινε "τρελάθηκα"... Και τελικά ως απλώς φίλαθλος και παράλληλα Ελληνας φορολογούμενος πολίτης, θέλω να ρωτήσω:
Οταν δίνω τα χρήματά μου για να αγοράσω ένα εισιτήριο, έχω το δικαίωμα να ξέρω την αλήθεια για την κατάσταση του γηπέδου στο οποίο θέλω να πάω;
Ο πατέρας που πήγε με τον πιτσιρικά που είδαμε στην τηλεόραση, ήξερε πού πήγε το παιδί του; Οχι; Ποιος φταίει γι' αυτό; Ο δήμαρχος, η αστυνομία, ο πρόεδρος της ομάδας, η ΕΠΟ, η ΕΠΑΕ, ο ΠΣΑΠ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, η Ν.Δ.;
Αν δεν είχε πέσει το δακρυγόνο, θα είχαμε πλάνα έξω από το γήπεδο;
Αν δεν είχε πέσει η φωτοβολίδα στο βαν, ο Alpha και τα υπόλοιπα κανάλια θα τα είχαν ανακαλύψει τα πολεμοφόδια;
Μήπως θα τα έκαναν "γαργάρα" για να μη δυσφημήσουν το άθλημα;».

Με έπιασε πονοκέφαλος. Ολα άρχισαν γύρω μου να «γυρίζουν σαν τρελά, ρόδες που πάν' στο πουθενά», όπως τραγουδούσαν κάποτε τα «Ξύλινα Σπαθιά». Ενιωθα σαν τον Κούρκουλο στην ταινία «Κοινωνία ώρα μηδέν», με τον ανακριτή από πάνω του να τον ρωτάει πιεστικά μη περιμένοντας την απάντησή του για το αν έκανε αεράν, αν κοίταξε τα φτερά του αεροπλάνου, αν έκανε αεράν (αυτό του το ρώτησε καμιά εκατοστή φορές) και τελικά γιατί έπεσε το αεροπλάνο.

Εφτασα μέχρι του σημείου να έχω παραισθήσεις. Να βλέπω μπροστά μου τον Ντέμη με τη στολή του Ρομπέν των Δασών, όπως ακριβώς απεικονίζεται στο σκίτσο. Μη με ρωτήσετε γιατί. Δεν αντέχω άλλες ερωτήσεις.

Ευτυχώς με έσωσε ο Σωτήρης Πουλόπουλος, που στον χθεσινό «Πρωταθλητή», στη στήλη του «Κύριε Πρόεδρε», δημοσιεύει Ι. Πολέμη ή καλύτερα διασκευάζει Πολέμη και μάλιστα το κλασικό «Τι είναι η πατρίδα μας;». «Να το πάμε το ποιηματάκι;» όπως ρωτάει χαρακτηριστικά ο Σωτήρης. Να το πάμε:

«Τι είναι ο Θρύλος; Μην είν’ η επίθεση;
Μην είναι η άπαρτη ψηλή άμυνα;
Μην είναι ο “Ρίμπο” που χρυσολάμπει;
Μην είναι τα αστέρια του τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε του επιτυχία;
Κάθε του Κύπελλο με τα νταμπλ;
Κάθε του γκολ που αχνά προβάλλει;
Κάθε του σέντρα, κάθε κεφαλιά;
Μην είναι τάχατε τα κουρασμένα
Του τα παλικάρια, που τρέχουνε
Τα λάθη τους να σώσουν, και το
Καθένα, ένα ένα αποχωρεί…
Ολα, Θρύλε μας! Κι αυτά κι εκείνα
Και κάτι που 'χουμε μες στην καρδιά
Και λάμπει αθώρητο σαν ηλίου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: εμπρός παιδιά!».

Χαλάρωσα, έγινα άλλος άνθρωπος. Μερικές φορές, λίγες βέβαια, μια καλή διασκευή μπορεί να αποδειχθεί ανώτερη και από το πρωτότυπο. Μόλις διαβάσατε μία. Θα μου πείτε όμως: ο Σωτήρης Πουλόπουλος δεν σε εκνευρίζει που ρωτάει; Που επιλέγει ένα ποίημα γεμάτο ερωτήματα;

Ρωτάει, αλλά με έναν τρόπο ποιητικό και άκρως αγχολυτικό. Γιατί, πολύ απλά, δεν τον ενδιαφέρουν οι απαντήσεις. Ο σκοπός του είναι άλλος. Να κάνει τη στήλη του interactive ώστε ο κάθε αναγνώστης να μην παραμένει παθητικός, αλλά να συμμετέχει. Γι’ αυτό στη χθεσινή του στήλη μετά το ποίημα ακολούθησε διαγώνισμα υπό μορφή κουίζ με τις εξής ερωτήσεις:

«- Προτιμάμε τη νίκη με θέαμα; Με καλό ποδόσφαιρο; Ή μας ενδιαφέρει μόνο η νίκη; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
- Προτιμάμε το θέαμα και αδιαφορούμε για το αποτέλεσμα;
- Προτιμάμε τους τίτλους και αδιαφορούμε για το μέλλον;
- Θέλουμε «πάση θυσία» νίκη δολοφονώντας το καλό ποδόσφαιρο;
- Θέλουμε ποδόσφαιρο για τον θεατή, τον οπαδό, τον φίλαθλο;
- Ή θέλουμε ποδόσφαιρο για το ποδόσφαιρο;»

Μην ψάχνεις, αναγνώστη, τις σωστές απαντήσεις. Κατ’ αρχήν, δεν είναι πολλές. Εχω το λυσάρι, γι’ αυτό είμαι σε θέση να σου πω με βεβαιότητα πως μία είναι η σωστή απάντηση:

Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και τους άλλους ας τους να ρωτάνε. Δεν ήταν δύσκολο. Είχα διαβάσει τα sos.

Με αφορμή τον τίτλο «Το φιλί του Σάββα στον Λαγό» στο χθεσινό «ΦΩΣ», αναρωτήθηκα (με έπιασε και μένα η νόσος) αν αυτό το φιλί είναι το δεύτερο πιο διάσημο στην ιστορία της ανθρωπότητας, μετά το φιλί του Ιούδα στον Χριστό.

Θα μπορούσε αν δεν είχε μεσολαβήσει ΤΟ ΦΙΛΙ της Αντζυ Σαμίου. «Εκεί που καίγομαι πολύ θέλω να δώσεις ΤΟ ΦΙΛΙ. Κάν' το κορμί μου να μιλά. Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά».

Βλέπετε, κάτι ξέρω από ποίηση κι εγώ...