Ροναλντίνιο, επειδή η μοίρα μάς λυπήθηκε (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η μοίρα παίζει τρομερά παιχνίδια με τους ικανούς. Η αρχή της ιστορίας του Ροναλντίνιο με τους «μπλαουγκράνα» δείχνει πόσο παράξενο είναι το ποδόσφαιρο.

Δεν ξέρω πόσοι το θυμόσαστε. Το καλοκαίρι του 2003 στην Καταλωνία γίνονταν εκλογές. Ο Τζουάν Λαπόρτα, με τη νεανική τρέλα του και το θράσος του τυχοδιώκτη υποψήφιου που δεν γνωρίζει ότι καλό είναι στις υποσχέσεις να υπάρχει σκόντο, διακηρύσσει ότι έφτασε η ώρα να μπει ένα τέλος στην κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης στο μεταγραφικό παζάρι και δηλώνει έτοιμος να φέρει στη Βαρκελώνη τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Ροναλντίνιο στα πλάνα του δεν υπήρχε.

Ηταν ο καιρός που ο Μπέκαμ είχε οριστικά αποφασίσει να γίνει το σύμβολο του μοντέρνου ποδοσφαιρικού lifestyle. Ο Λαπόρτα δήλωνε πως ο Αγγλος «είναι ο σταρ που θέλουν όλες οι ομάδες του κόσμου» και επικαλείτο μια συζήτηση που είχε κάνει δύο μήνες νωρίτερα με τους ανθρώπους της SFX που έχουν τα δικαιώματα εκπροσώπησης του ποδοσφαιριστή. Οι χορηγοί του ήταν πιο γνωστοί από τους χορηγούς της Μπάρτσα, τα χρήματα που πλήρωναν γι' αυτόν ξεπερνούσαν τα ετήσια έσοδα των μισών ομάδων του ισπανικού πρωταθλήματος και η φυγή του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα έκανε το νέο αφεντικό του πλουσιότερο, επειδή η μισή Απω Ανατολή πλήρωνε μετρητά για να τον δει να περιοδεύει με τη νέα του ομάδα. Επιχειρηματικά η ανάλυση του Λαπόρτα ήταν άψογη. Μόνο που στο κομμάτι μάρκετινγκ οι άνθρωποι της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πολύ μπροστά.

Ματαιοδοξία

Ο Βαλντάνο (με το ρευστό και τις οδηγίες του Φλορεντίνο Πέρεθ) άρπαξε τον Αγγλο από τα χέρια της Μπάρτσα, ποντάροντας στη ματαιοδοξία του. «Ελα στους galacticos», του είπε, «για να αποδείξεις ότι είσαι καλύτερος από τους καλύτερους». Ο Λαπόρτα δεν είχε να αντιπροτείνει παρά μόνο την ιστορική γοητεία της Μπάρτσα: ένας αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είναι απαραίτητο ότι θα γοητευτεί.

Λύση

Ο Ροναλντίνιο προέκυψε ως αναγκαία λύση, για να μην πω αναγκαίο κακό. Ο Τσίκι Μπεκιριστάιν, τεχνικός διευθυντής του νέου προέδρου, ήταν ο μόνος που επέμενε ότι μπορεί να είναι χρήσιμος, εκτός από θεαματικός. Στη μαδριλένικη «Marca» δημοσιεύτηκαν αμέσως κάποια ειρωνικά σχόλια για την απόκτησή του («Στη Βαρκελώνη αποφάσισαν οι αποτυχίες να είναι πιο διασκεδαστικές και προτίμησαν τελικά ένα διασκεδαστή από έναν ηγέτη»), ενώ τονιζόταν ότι το νέο επιχειρηματικό κόλπο του Πέρεθ, δηλαδή ο Μπέκαμ, είναι η καλύτερη μεταγραφή της χρονιάς, αφού έδωσε ενθουσιασμό στον κόσμο, πίκρανε τους αντίπαλους οπαδούς και έφερε στα ταμεία της Ρεάλ νέα κέρδη. Ολα αυτά ήταν σωστά, μόνο που είχαν μικρή σχέση με το ποδόσφαιρο και τις αγωνιστικές του πραγματικότητες.

Καπρίτσια

Ο Ροναλντίνιο έφτιαξε τη σημερινή Μπάρτσα ή η Μπάρτσα το φαινόμενο Ροναλντίνιο; Αν κάποιος δει τα γκολ του Βραζιλιάνου, λέει το πρώτο, όμως η σωστή απάντηση είναι η δεύτερη. Ο Μπεκιριστάιν αρχικά και ο Τεν Χεν Κάτε στη συνέχεια έκαναν μια εξαιρετική ανάλυση των δυσκολιών του Βραζιλιάνου στην Παρί: «Δεν θα επαναλάβουμε το λάθος των Γάλλων και δεν θα φορτώσουμε στον "Ρόνι" το βάρος της ομάδας, αλλά θα φτιάξουμε μια ομάδα που θα κινείται γύρω του», διακήρυξε ο Ισπανός παράγοντας την ημέρα της παρουσίασής του. Ο Τεν Χεν Κάτε, ο μεγάλος δάσκαλος του Μαχλά στη Φίτεσε, ανέλαβε να δομήσει την ομάδα και ο Φρανκ Ράικαρντ εξασφάλισε με το κύρος του πρωταθλητή Ευρώπης την αγωνιστική ηρεμία στον ταλαιπωρημένο από τα καπρίτσια των ποδοσφαιριστών του σύλλογο.

Επιτελείο

Η τωρινή Μπάρτσα χτίστηκε γύρω από τον παίκτη, αφού προηγουμένως το τεχνικό επιτελείο της ανάλυσε τις ικανότητές του για ένα χρόνο. Η πρώτη σεζόν του σπαταλήθηκε για να υπάρξει γνώση των αναγκών του. Ο Ετό και ο Λάρσον αποκτήθηκαν για την ικανότητά τους να τρέχουν στους κενούς χώρους ώστε να παίρνουν τις κατά κανόνα διαγώνιες πάσες του. Και οι δύο με την κινητικότητά τους δεν χρειάζονται παρτενέρ στην περιοχή και μπορούν να παίζουν μόνοι τους. Ο προπονητής κέρδισε έναν παίκτη, αλλά δεν έβαλε στην ενδεκάδα έναν κόφτη, αντίθετα αύξησε την ποιότητα της μεσαίας γραμμής με παίκτες όπως ο Ζιουλί και ο Ντέκο, οι οποίοι ήρθαν στη Βαρκελώνη μετά τον Ροναλντίνιο και βρήκαν θέση βασικού, μολονότι έμοιαζαν τακτικά με αυτόν. «Πέρυσι όπως και στην Παρί οι μέσοι των αντιπάλων ασχολούνταν συνεχώς μαζί του, εδώ θα φροντίσουμε να υπάρχουν κι άλλοι για τους οποίους να πονοκεφαλιάζουν», δήλωνε ο Ράικαρντ το καλοκαίρι του 2004, όταν υποστήριζε ότι «η προσθήκη στην ενδεκάδα παικτών ποιότητας θα δώσει στον Ροναλντίνιο την ικανότητα να δείξει ποιος είναι και όχι το αντίθετο».

Ποιότητα

«Γίνεται ένα λάθος με τους προικισμένους παίκτες», λέει ο Ράικαρντ. «Οι πιο πολλοί προπονητές πιστεύουν ότι αν έχεις έναν ή δύο τέτοιους, πρέπει να βρεις τέσσερις άλλους που να σκοτώνονται για χάρη τους μέσα στο γήπεδο. Ετσι η ενδεκάδα γίνεται λιγότερο ποιοτική και περισσότερο προβλέψιμη», λέει κι έχει δίκιο. Ο Ροναλντίνιο μεσουρανεί γιατί βρέθηκε εκεί που πρέπει.

Κόλπα

Αν ο Λαπόρτα είχε πάρει τον Μπέκαμ, η Μπάρτσα θα είχε ένα καλό δεξί χαφ. Θα έπαιρνε ένα βαρύ φορ για τις σέντρες του, ίσως και δύο φορ. Θα έψαχνε κάποιον που να σεντράρει εξίσου καλά και από τα αριστερά. Δεν θα είχε τον Ετό, δεν θα ήξερε τι να κάνει τον Μέσι, δεν θα έπαιρνε ποτέ τον Μπελέτι, αλλά ένα στατικό μπακ –ίσως ο Πουγιόλ να αγωνιζόταν ακόμα στο πλάι. Ο «Ρόνι» θα κατέληγε κάπου (ίσως στην Ιταλία, πιθανότατα στην Ιντερ) παρέα με τρία «σκυλιά» που θα τον προστάτευαν: τα κόλπα του, όπως και στην Παρί, δεν θα είχαν αποδέκτη.

Μοίρα

Τον βλέπω στις φωτογραφίες να γελάει με τη «Χρυσή Μπάλα» αγκαλιά. Αν δεν είχε πάρει ο Πέρεθ τον Μπέκαμ, η ιστορία του ποδοσφαίρου θα ήταν διαφορετική. Η μοίρα μάς λυπήθηκε…

Για την καφρίλα

Δεν τα λέω μόνο εγώ για την καφρίλα. Με χαρά δημοσιεύω μια επιστολή του φίλου Ηλία Μπόλου, φίλου του Παναθηναϊκού. Οσα μου γράφει μου τα είπαν και πολλοί άλλοι.

«Το Σάββατο πήγα το βαφτιστήρι μου στον Παναθηναϊκό για πρώτη φορά στη ζωή του. Ο πιτσιρικάς είναι 9 χρόνων. Μαζί του ο παππούς του, που είναι ταυτόχρονα αδελφός της μητέρας μου, αλλά και νονός μου! Είναι 76 χρόνων, Ξανθιώτης, παλιός αρχικαπετάνιος του Ωνάση και μετά του Βαρδινογιάννη (δεκαετίες '50, '60, '70) και βαμμένος Παναθηναϊκάρας, αλλά είχε να πάει στο γήπεδο 32 χρόνια. (…) Ο μικρός μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα από τη συγκίνηση όταν βρέθηκε στο ΟΑΚΑ και είδε την είσοδο των ομάδων.

Εδώ και πολλά χρόνια, Αντώνη, σχεδόν δεν χάνω αγώνα του Παναθηναϊκού. Και όταν λέω πολλά χρόνια, εννοώ από το '84 και μετά. Τίποτα δεν με μπορούσε να με ντροπιάσει πιο πολύ από το "άντε γ...θείτε, κωλότουρκοι Ξανθιώτες" που επέμενε να φωνάζει ένας 35άρης πίσω μου, ενώ τον άκουγε ο 76χρονος Ξανθιώτης πρόσφυγας, παλιός καπετάνιος και φανατικός Παναθηναϊκός, νονός μου, που έμενε στην Αλδου Μανουτίου (κάθετος της Βουρνάζου πίσω από τη Λεωφόρο) πολλά χρόνια και πήγαινε -όταν ήταν εδώ- κάθε Κυριακή να δει τον Λινοξυλάκη και τον Λουκανίδη, με αδελφές, θείες, φίλους, φίλες και παιδιά μαζί του και που όταν κάποιος φώναζε δίπλα τους, τον σκούνταγαν για να τον συμμαζέψουν και του έλεγαν "πιο σιγά, βρε, δεν ντρέπεσαι, ο από πίσω είναι Ολυμπιακός...".

Τίποτα δεν μπορούσε να με ντροπιάσει πιο πολύ από το "ΠΑΟ γ... την Ξάνθη την πουτ..." που διαδήλωνε ειρηνικά η 13 και "ξεπατίκωνε" ψυθιρίζοντας εντυπωσιασμένο το 9χρονο βαφτιστήρι μου, που έχει ακούσει τόσα από τον παππού του και για την "ιστορία" του Παναθηναϊκού, αλλά και για την πραγματική ιστορία, της Ξάνθης, της προσφυγιάς, της κατοχής.

Αλλά και τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει να γελάσω περισσότερο από το "άντε, ρε κωλόβλαχοι Ξανθιώτες" που άκουγα να φωνάζει ένας που λίγο μετά μίλαγε παραδοσιακά αθηναίικα με λι και νι...

Αντε, ρε Αντώνη, τους βαρέθηκα... Επρεπε να πάω μαζί τους στο γήπεδο για να καταλάβω ότι αγανακτώ με τα επεισόδια στη Λιβαδειά, αλλά το κακό ξεκινάει από πολύ πιο πριν και το ανέχομαι τόσα χρόνια...».
Υπομονή, φίλε. Και να ξαναπάς…