Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Ο Ντέμης είναι AEKάρα. Οπως όλοι μας. Οπως ο Τροχανάς, ο Ψωμιάδης και ο Γιδόπουλος». Δημήτρης Χατζηχρήστος έφα. Ο ίδιος που είχε πει ότι ο Νικολαΐδης βάζει τα «ιδρωμένα του λεφτά» για να σώσει την ΑΕΚ.

Τελευταίος άνθρωπος που θυμάμαι να φοράει κράνος και να μην καβαλάει μοτοσικλέτα ή να πλακώνεται με τους αστυφύλακες είναι ο Νικόλας Ασιμος. Καθισμένος από τη μέσα πλευρά των κάγκελων του Πολυτεχνείου, ο Ασιμος πούλαγε τη νέα του κασέτα με τον τίτλο «Κλάσε ελεύθερος». Οποτε ο Ασιμος βαριόταν και αποφάσιζε να ανηφορίσει προς την πλατεία Εξαρχείων, φορούσε ένα πράσινο κράνος που στο μέτωπο είχε κολλημένο το αυτοκόλλητο «Οχι άλλη διάσειση», για την περίπτωση που θα του την πέσουν τα ΜΑΤ. Η κίνηση έμεινε στη μνήμη μου όχι για την αποτελεσματικότητα -και μετά το κράνος του έσπασαν το κεφάλι δύο φορές- αλλά για την πλάκα της. Αν λοιπόν η κίνηση του ΠΣΑΤ, οι αθλητικογράφοι το Σαββατοκύριακο στα γήπεδα να φοράνε κράνος, γίνεται για να γελάσει ο κόσμος, καλώς και γίνεται. Μπορεί να συνεχιστεί και την επόμενη Κυριακή με το να βάλουν φτερά στον κώλο για να δείξουν ότι δεν κάνουν το παγόνι. Εάν όμως η κίνηση δεν έχει αντικείμενο το γέλιο, είναι γελοία. Μέθοδοι διαμαρτυρίας υπάρχουν άλλες.
Οπως, για παράδειγμα, να σταματήσουμε να ανταλλάσσουμε προσκλήσεις με τους πολιτικούς. Πέρυσι μαζί με τον πρόεδρο του ΠΣΑΤ είχαμε συμμετάσχει σε μία επιτροπή του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης που βράβευσε τον Εργοτέλη για τη συμπεριφορά των οπαδών του. Στο περιθώριο της τελετής είχα ανοίξει κουβέντα με έναν αστυνόμο για την υπηρεσία που κάνει έρευνες στον χώρο των χούλιγκαν. Ο αστυνόμος έμοιαζε ενημερωμένος, πράγμα που αποδεικνύει ότι το πρόβλημα δεν είναι ο εντοπισμός των χούλιγκαν, αλλά η διάθεση να γίνει κάτι.

Αλλη μέθοδος είναι το κόψιμο των αμοιβαίων προσκλήσεων με τους πολιτικούς. Αν είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπουργός Δημόσιας Τάξης ή η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά (δεν είναι όνομα αλλά επάγγελμα), οι σχέσεις να κοπούν. Δεν μπορεί στα σπίτια τους στο Ψυχικό και τη Φιλοθέη να μην μπορεί να περάσει Τσιγγάνος που πουλάει καστανόχωμα και οι αθλητικογράφοι να έχουν γίνει κινούμενοι στόχοι στο πρωτάθλημα χουλιγκανικής σκοποβολής. Ο καθένας στον χώρο του και τα πολλά κομμένα.
Η τελευταία κίνηση είναι να απομονωθούν όσοι πουλάνε χολή. Αφού δεν είναι δυνατόν να απομακρυνθούν, τουλάχιστον ας απομονωθούν. Δεν μπορεί με τα πρωτοσέλιδα «Θα τους πηδήξουμε στο ΣΕΦ» και «Γλυκιά ενοχή όταν γλιστράει στο ΟΑΚΑ» και με την παροχή χώρου να δίνεται φωνή στους κάφρους και να τα πληρώνουν άλλοι. Το επιχείρημα «εγώ όταν βάζω οπαδικό τίτλο πουλάω», είναι τόσο καλό όσο και το «Εγώ όταν σπρώχνω πρέζα στα παιδιά σου κονομάω». Ακόμα και εάν δεν μπορεί να γίνει κάτι, οι έμποροι της χολής ας αντιμετωπίζονται με ένα νοητό κράνος στο κεφάλι. Κουφοί και μουγκοί απέναντί τους, σαν να μην υπάρχουν.

Η έκφραση ότι πρέπει να ξέρεις μέχρι πού φτάνει η κουβέρτα σου είναι σεβαστή. Τα ξεσκέπαστα πόδια στον ύπνο δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις, αλλά δέχεσαι ότι μέχρι τόσο φτάνεις... Το να προσπαθείς όμως να σκεπάσεις τα πόδια με ένα κράνος όχι μόνο δεν σε ζεσταίνει, αλλά σε κάνει γελοίο. Ανάμεσα τη γελοιότητα και το ξύλο, το κράνος και την μπετόβεργα, η δεύτερη μπορεί να πονάει, αλλά τουλάχιστον έχει αξιοπρέπεια.

Μητρο-πολιτική παπαρολογία

«Να το κάνουμε πάρκο». Συνήθως η φράση λέγεται με την απίστευτη ελαφρότητα της βλακείας. Ετσι. Να το κάνουμε πάρκο. Να φυτέψουμε δηλαδή δέκα δέντρα και πέντε θάμνους, να τα αφήσουμε να μεγαλώσουν και μετά από δύο - τρία χρόνια ηλικιωμένοι να παίζουν σκάκι υπό τας φιλύρας, νεαροί να μπαλαμουτιάζονται πίσω από τις πρασιές και σκύλοι να τα κάνουν αγναντεύοντας από χαμηλά. Βάζεις και πέντε χοντρές να κάνουν αερόμπικ υπό την επίβλεψη της Σακοράφα και έχεις μια πρετ α πορτέ σκηνή ευτυχίας της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Ελα όμως που τα πάρκα είναι ζόρικια και μπελαλίδικια ιστορία.

Είχα τη χαρά πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004 να μένω κοντά στον λόφο του Κολωνού, όπου υπάρχει πάρκο. Για μερικούς μήνες πριν από τους Αγώνες, οδοκαθαριστές σάρωναν τα μονοπάτια, κηπουροί σενιάριζαν τους θάμνους και τίναζαν το «μπαμπάκι» από τα πεύκα και αν πέταγες χαρτάκι από τσίχλα στον αέρα μια τριάδα δημοτικών αστυνομικών έκανε εκτινάξεις ποιος θα το πιάσει πρώτος.

Με το που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί, οι οδοκαθαριστές εξαφανίστηκαν, οι κηπουροί μειώθηκαν και μόνο οι δημοτικοί αστυνομικοί -που φυσικά ήταν οι μόνοι που δεν έκαναν τίποτα - σουλατσάριζαν αμέριμνοι στο πάρκο. Ετυχε να μιλήσω με έναν υπάλληλο του δήμου. «Ξέρεις τι στοιχίζει να διατηρείς ένα πάρκο;», μου είπε. «Τα κέρατά σου». Δεν παρεξήγησα την αναφορά στα -ελπίζω ανύπαρκτα- κέρατά μου. Κάθισα όμως και σκέφτηκα την κατάσταση των πάρκων της Αθήνας. Το Πεδίον του Αρεως; Ο,τι δεν καταπατήθηκε από τον Πανελλήνιο έγινε χώρος πρεζοδρομίας. Ο Εθνικός Κήπος; Οι πιο πρόσφατες βελτιώσεις που έγιναν ήταν όταν ονομαζόταν Βασιλικός. Οσο για κάτι πάρκα της Ανατολικής Αττικής, τύπου Στρατοπέδου Σακκέτα στον Υμηττό, μετά τα πρώτα διακόσια μέτρα γίνονται άγρια φύση.
Θα έπαιρνα σοβαρά την ανακοίνωση του Μητροπολιτικού Πάρκου της Πετραλιά εάν πρώτον υπήρχαν λεφτά και δεύτερον δεν ήξερα ότι τα τελευταία δύο πάρκα που φτιάχτηκαν στην Αθήνα είναι το ξενοδοχείο Park της Αλεξάνδρας και το Green Park. Ας ελπίζουμε ότι ένα μνημόνιο ανάμεσα στο Υπουργείο Εθνικής Αμυνας και το Πολιτισμού είναι αρκετό. Το χαρτί που υπογράφουν βγαίνει από πολτό ξύλου. Και καταστρέφουν παρθένα φινλανδικά δάση για να υπογράφουν σαχλαμάρες.