Οι σύνδεσμοι, ο Ντέμης και η «απούσα» Πολιτεία (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Είναι ευτύχημα το ότι ο πρόεδρος μιας ομάδας βγαίνει μπροστά και κάνει
προτεραιότητά του το χτύπημα στην αλητεία που κακοφορμίζει το σώμα του παιχνιδιού. Όμως θα περίμενε κάποιος και άλλους προέδρους να κάνουν το ίδιο

Το πρόβλημα της βίας στα ελληνικά γήπεδα δεν είναι καινούργιο. Ομως για πρώτη φορά εμφανίζεται τόσο έντονη η ανάγκη επίλυσής του. Μια επίλυση στην οποία δεν πρωτοστατεί η Πολιτεία. Καθόλου περίεργο. Ποτέ δεν ενδιαφερόταν για την ουσιαστική αντιμετώπιση του φαινομένου. Ούτε είχε παρουσιάσει ποτέ κάποιο σύνολο προτάσεων.

Εκείνο που ήξερε να κάνει ήταν να νομοθετεί –συχνά νόμους που στην εφαρμογή τους παρουσίαζαν προβλήματα- και να ενισχύει το σκέλος της καταστολής. Μια καταστολή που προκαλούσε τη βία και κάποια στιγμή οδήγησε στην αυτο-οργάνωση των χούλιγκαν. Ο οπαδός, ο κατοπινός χούλιγκαν, άρχισε να οργανώνεται σε συνδέσμους. Για να μπορεί μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του να ακολουθεί παντού την ομάδα του και να νιώθει μια μίνιμουμ ασφάλεια ή να μπορεί να αναμετρηθεί, αν η ανάγκη ή η περίσταση το απαιτήσουν.

Ο σύνδεσμος φιλάθλων στην Ελλάδα δεν είχε κάποιο πρότυπο για να το αντιγράψει. Δεν μπόρεσε ποτέ να μετεξελιχθεί σε ένα είδος «λέσχης», με κανόνες λειτουργίας και εισόδου των μελών. Με στόχους και έργο με κοινωνική διάσταση. Ο σύνδεσμος φιλάθλων στην Ελλάδα παρουσιάζει έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας.

Σχεδόν ποτέ μία απόφαση δεν λαμβάνεται από τη γενική συνέλευση των μελών. Και όταν ένας σύνδεσμος δεν λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες, από «λέσχη» γίνεται «καταφύγιο». Ενα καταφύγιο, στο οποίο βρίσκουν στέγη άνθρωποι των οποίων οι προθέσεις δεν έχουν να κάνουν ούτε με το παιχνίδι ούτε με την ομάδα. Αλλά χρησιμοποιούν την ομάδα και το παιχνίδι σαν πρόφαση.

Το «καταφύγιο» έτσι μπορεί να μεταμορφωθεί σε μικρό ιδιωτικό στρατό, που μπορεί να αναλάβει τις αποστολές που θα του αναθέσουν οι αρχηγοί του. Αρχηγοί που βρίσκονται σε απευθείας επικοινωνία με τους παράγοντες του συλλόγου. Οι σύνδεσμοι αυτής της μορφής ήταν απαραίτητοι στους Ελληνες ποδοσφαιροπαράγοντες όσο το ελληνικό ποδόσφαιρο βρισκόταν στη λίθινη εποχή του. Μια εποχή που θα περάσει και θα χαθεί, αλλά οι πέτρες θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αυτόν τον καιρό το ελληνικό ποδόσφαιρο βγαίνει από τη λίθινη εποχή με δειλά βήματα.

Οι ομάδες μεταμορφώνονται σε επιχειρήσεις παραγωγής αθλητικού θεάματος και αυτές οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να στηριχθούν στην παλιά βάση τους. Εκείνη των φιλάθλων, που, μειούμενη με τα χρόνια, έγινε μια βάση οπαδική. Μια βάση που στερείται όχι μόνο αθλητικής, αλλά και κοινωνικής παιδείας. Που λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά με το ένστικτο.

Αυτή η οπαδική βάση και οι συμπεριφορές των μελών της κάνουν ζημιά στο νέο προφίλ και τις επιδιώξεις των ομάδων. Που θέλουν να πουλήσουν ένα ασφαλές θέαμα για όλους. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα έρχεται σήμερα με ένταση στο προσκήνιο.

Είναι ευτύχημα το ότι ο πρόεδρος μιας ομάδας, ο Ντέμης Νικολαΐδης της ΑΕΚ, βγαίνει μπροστά και κάνει προτεραιότητά του το χτύπημα στην αλητεία που κακοφορμίζει το σώμα του παιχνιδιού. Ομως θα περίμενε κάποιος και άλλους προέδρους να κάνουν το ίδιο. Να δηλώσουν συμπαράσταση στην πρωτοβουλία του Ντέμη εμπράκτως. Οχι με λόγια.

Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, ειδικά για τους προέδρους που αναγόρευσαν τους αρχηγούς των συνδέσμων σε συνομιλητές. Είναι σαν να ζητάς από τον βουλευτή να ξεφορτωθεί τον κομματάρχη του. Και αν ο βουλευτής κάνει κάτι τέτοιο, διακινδυνεύει την εκλογή του.

Είναι –νομίζω- φανερό ότι ο πρόεδρος της ΑΕΚ, νιώθοντας μόνος σε αυτόν τον αγώνα του, θα κάνει και λάθη. Λάθη που πρέπει να του συγχωρήσει –αλλά να τα επισημάνει- όποιος έχει πειστεί για την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Και ο γράφων έχει πειστεί εδώ και καιρό. Γι' αυτό πιστεύω ότι όσο περισσότεροι απαιτήσουμε την εξορία της αλητείας από τα γήπεδα, όσο περισσότεροι απαιτήσουμε την αναμόρφωση των συνδέσμων, όσο περισσότεροι απαιτήσουμε τίμια και ποιοτική αθλητική ενημέρωση, όσο περισσότεροι απαιτήσουμε καλύτερα γήπεδα, καλύτερους όρους διεξαγωγής του παιχνιδιού, καλύτερους και περισσότερο μορφωμένους παράγοντες, καλύτερη διαιτησία, τόσο περισσότερο ο αγώνας που ξεκίνησε ο Ντέμης Νικολαΐδης θα γίνει και δικός μας αγώνας.

Το εκπληκτικό της όλης ιστορίας είναι η αβελτηρία της πολιτείας και η υποκρισία της. Φυσικά και δεν έχω απαιτήσεις από την κυρία Πετραλιά, που δηλώνει ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Αλλά από τον κύριο Ορφανό, που έχει παίξει και ποδόσφαιρο, θα περίμενα κάτι περισσότερο. Κάτι ουσιαστικότερο από κοινότοπες και τετριμμένες δηλώσεις. Ομως ο άνθρωπος είναι περιορισμένων πολιτικών ικανοτήτων, όπως και η κυβέρνηση της οποίας αποτελεί μέλος. Και αφού η κυβέρνηση δεν είναι ικανή ή δεν θέλει να δώσει λύση στο πρόβλημα, πρέπει να την πιέσουμε με κάθε τρόπο για να αναλάβει πρωτοβουλίες ή να την αλλάξουμε.

Γιατί αν σήμερα γίνεται αποδεκτή η ενέργεια της δημοσιοποίησης των φωτογραφιών όσων συμμετείχαν στα επεισόδια της περασμένης Κυριακής από τη διοίκηση της ΑΕΚ, ώστε να πιεστεί η κυβέρνηση, να αναγνωριστούν οι υπεύθυνοι και να οδηγηθούν στον εισαγγελέα (κάτι που είναι δουλειά των διωκτικών Αρχών), τότε αύριο θα γίνει αποδεκτή και η αυτοδικία. Και η αυτοδικία καταργεί τους νόμους και την έννοια της οργανωμένης πολιτείας. Θέλουμε κάτι τέτοιο;