To προβληματικό ιταλικό ποδόσφαιρο (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Ο ρατσισμός είναι μια μεγάλη πληγή του ιταλικού ποδοσφαίρου,
μια πληγή στην οποία πρωτοστατούν τα νεοφασιστικά στοιχεία,
που βρίσκουν καταφύγιο στα πέταλα των γηπέδων
ΣυχνΑ, εξαιτίας της τάσης που έχουμε ως λαός να ομφαλοσκοπούμε, νομίζουμε ότι τα δικά μας προβλήματα είναι είτε τα μεγαλύτερα είτε μοναδικά. Ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο. H αλήθεια είναι όμως ότι προβλήματα με το ποδόσφαιρό τους αντιμετωπίζουν και άλλες χώρες. Και είναι πιθανό τα δικά τους προβλήματα να είναι και μεγαλύτερα.
ΤουλΑχιστον στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν τιμωρηθεί με ποινές ανάλογες με αυτές των ιταλικών συλλόγων. Ούτε έχουν προκαλέσει επεισόδια της μορφής και της έκτασης που προκάλεσαν η Ρόμα ή η Ιντερ. Αυτά φυσικά ισχύουν μόνο για την Ευρώπη, διότι στο ελληνικό πρωτάθλημα οι εικόνες της περασμένης Κυριακής είναι πολύ νωπές.
Στη γειτονικΗ Ιταλία, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στη βία. Ο ρατσισμός είναι μια μεγάλη πληγή του ιταλικού ποδοσφαίρου, μια πληγή στην οποία πρωτοστατούν τα νεοφασιστικά στοιχεία, που βρίσκουν καταφύγιο στα πέταλα των γηπέδων. Οι φανατικοί οπαδοί της Λάτσιο έχουν τα πρωτεία.
Η ρατσιστικΗ βία έχει διώξει πολλούς φιλάθλους από τα ιταλικά γήπεδα και έχει κάνει μεγάλη ζημιά στο ποδόσφαιρο μιας χώρας το πρωτάθλημα της οποίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και για σχεδόν μία δεκαετία ήταν το καλύτερο στον κόσμο. Πώς όμως φθάσαμε μέχρις εδώ; Αυτό που στην Ιταλία ήταν γιορτή τα ποδοσφαιρικά απογεύματα της Κυριακής τώρα έχει μεταμορφωθεί σε μία θλιβερή και μίζερη παράσταση.
Με βΑση τα φετινά δεδομένα, ο μέσος όρος των 40 χιλιάδων εισιτηρίων ανά παιχνίδι στη δεκαετία του '80 έχει πέσει στους 22 περίπου χιλιάδες θεατές, νούμερο που είναι κατά 13% χαμηλότερο σε σχέση με πέρυσι. Την περασμένη αγωνιστική περίοδο, η «Κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου, η Γιουβέντους, συγκέντρωσε λιγότερους θεατές απ' όσους συγκέντρωσε η Γουλβς στην Αγγλία, η οποία μάλιστα δεν αγωνιζόταν καν στην Πρέμιερσιπ. Τα νέα παιδιά δεν προτιμούν το ποδόσφαιρο όπως παλιότερα.
Την Ιδια στιγμΗ, τα μεγάλα είδωλα δεν προέρχονται πλέον από τον κόσμο του ποδοσφαίρου, αλλά από άλλα σπορ, όπως ο μηχανοκίνητος αθλητισμός. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής της μοτοσικλέτας Βαλεντίνο Ρόσσι είναι πιο δημοφιλής από τους ποδοσφαιριστές. Τα παιχνίδια της εθνικής Ιταλίας δεν αποτελούν πια το «κοινωνικό» γεγονός που αποτελούσαν παλιότερα. Ακόμα και η μεγάλη «βίβλος» του ιταλικού ποδοσφαίρου, η πασίγνωστη εφημερίδα «Gazzetta dello Sport», έχασε το ένα τρίτο των αναγνωστών της μέσα σε μία δεκαετία. Πολλοί μιλούν για τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων.
ΒΕβαια, ακόμα και σήμερα μπορεί κάποιος να βρει εισιτήρια με 20 ευρώ, αλλά έτσι δεν μπορεί να εξασφαλίσει κάτι περισσότερο από μία θέση στο πέταλο ή πίσω από τις εστίες, εκεί δηλαδή που γίνεται ο μεγάλος χαμός. Ενα εισιτήριο σε μία «καλή» θέση κοστίζει συνήθως γύρω στα 70 ευρώ. Αλλοι πάλι εκτιμούν ότι το πρωτάθλημα έγινε εξαιρετικά προβλέψιμο. Η ομάδα του πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η Μίλαν, και η Γιουβέντους είναι οι μόνες ομάδες που έχουν οικονομική ευρωστία και φυσικά είναι οι μόνες που διεκδικούν το πρωτάθλημα και έχουν τη δυνατότητα να πετύχουν την ευρωπαϊκή διάκριση.
Η διαφορΑ της αγωνιστικής δύναμης αυτών των δύο σε σχέση με τους υπόλοιπους είναι ήδη πολύ μεγάλη. Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ομάδες είναι τεράστια. Ο νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για τη ρύθμιση των χρεών των ιταλικών ομάδων προβλέπει τη σταδιακή εξόφληση του συνολικού χρέους των 600 εκατομμυρίων ευρώ μέσα σε μία δεκαπενταετία. Πρόπερσι το συνολικό χρέος των ομάδων της Serie A έφθανε τα 948 εκατομμύρια ευρώ.
Στο ιταλικΟ ποδόσφαιρο βέβαια είχαμε και τις περιπτώσεις των μεγάλων «κανονιών», όπως της Πάρμα, που χτυπήθηκε από την οικονομική κατάρρευση της πολυεθνικής εταιρείας γαλακτοκομικών Parmalat, της Λάτσιο ή της Ρόμα, όλες τους από τις μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας.
Το μεγΑλο πρόβλημα των ιταλικών ομάδων συνεχίζει να παραμένει το υψηλό λειτουργικό κόστος, τα έξοδα δηλαδή. Οι μισθοί των ποδοσφαιριστών παραμένουν υψηλοί και τα έσοδα είναι περιορισμένα. Είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι το 75% του συνολικού ποσού που δίδεται για τα τηλεοπτικά δικαιώματα κατευθύνεται στα ταμεία πέντε ομάδων, της Μίλαν, της Γιούβε, της Ρόμα, της Ιντερ και της Λάτσιο. Αν αυτό το ποσό δεν πέσει τουλάχιστον στο 40%, τότε το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα διευρύνεται όλο και περισσότερο.
Ενα ακΟμΑ στοιχείο που συμβάλλει στην απαξιωτική εικόνα του ιταλικού ποδοσφαίρου έχει να κάνει με τα γήπεδα της γειτονικής χώρας, τα οποία, παρά το γεγονός ότι φιλοξένησε ένα Μουντιάλ πριν από 15 χρόνια, θεωρούνται ξεπερασμένα.
Ολα αυτΑ έχουν κρατήσει τους περισσότερους Ιταλούς φιλάθλους στον καναπέ του σπιτιού τους, μιας και προτιμούν να παρακολουθούν τα παιχνίδια από την τηλεόραση. Και αυτός, η υπερβολική δηλαδή τηλεοπτική κάλυψη, είναι ένας ακόμα λόγος που συνέβαλε στην απομάκρυνση των φιλάθλων από τα γήπεδα.
ΑπΟ μΙα Αποψη, είναι παρηγοριά να ξέρεις ότι και άλλοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με σένα. Εκείνοι όμως δεν κινδυνεύουν να μείνουν με μία ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, η οποία μάλιστα δεν θα προκρίνεται απευθείας στους ομίλους...