Ψήφο στην Εθνική σκοποβολής! (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Μέσα στην τούρλα των ημερών, κατέφτασε στo γραφείο το ψηφοδέλτιο για το ετήσιο δημοψήφισμα του ΠΣΑΤ. Είναι ιστορία πονεμένη αυτό το γκάλοπ. Υπάρχουν συνάδελφοι που ψηφίζουν με γνώμονα την ομάδα που γουστάρουν, υπάρχουν και (πολλοί) άλλοι που βγάζουν στο χαρτί τα συντεχνιακά απωθημένα τους. Τις ημέρες της παντοκρατορίας του μπάσκετ, κάμποσοι δημοσιογράφοι που βγάζουν σπυριά όταν βλέπουν «μπάλα με σπυριά» ψήφιζαν οτιδήποτε, αρκεί να μην είχε πορτοκαλί απόχρωση.
Εχω δει με τα μάτια μου ψηφοδέλτιο συναδέλφου από τους κορυφαίους, ο οποίος, καταμεσίς των πέτρινων χρόνων του ελληνικού ποδοσφαίρου (σαν να λέμε 2005) και σε χρονιά θριάμβων για το μπάσκετ (κάτι σαν 2005), έφτιαξε «τοπ» πεντάδα με κάτι Κασάπηδες, κάτι Γεωργάτους, κάτι Λυμπερόπουλους και κάτι Τουρσουνίδηδες. Εγνωσμένης λάμψης κολοσσούς του παγκόσμιου αθλητισμού.
Αλλοι έδιναν τα κουκιά τους σε «Εθνική ομάδα στίβου», «Εθνική ομάδα άρσης βαρών», ομάδες... ατομικών αθλημάτων, αλλά, μες στη λαίλαπα του μπάσκετ, αποτελούσαν, βρε παιδί μου, «μια κάποια λύση».
Μη νομίζετε, άλλωστε, ότι ο μέσος αθλητικός συντάκτης σκαμπάζει από αθλητισμό. Μέχρι τον Εργοτέλη φτάνουν οι γνώσεις του, μέχρι τους ελληνικούς Ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ (όταν υπάρχουν) και μέχρι την Μπρομαποϊκάρνα και τη Ζιλ Βισέντε στο νούμερο 425 του κουπονιού. Θα πέφτατε από τα σύννεφα αν μαθαίνατε πόσο ηχηρές απουσίες πρόσεξα στη λίστα με τους Ελληνες διαπιστευμένους των Ολυμπιακών Αγώνων.
Πέρυσι το ποδόσφαιρο είχε την τιμητική του, αν και εγώ ψήφισα πρώτη την ελληνική ορειβατική ομάδα που κατέκτησε το Εβερεστ, η οποία πέτυχε κάτι που βρίσκεται στα όρια των ανθρωπίνων δυνατοτήτων. Πώς να το κάνουμε; Αλλο το τόπι, άλλο η ανάβαση στα 9.000 μέτρα. Φέτος πάλι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Σε χρονιά ολοκληρωτικής κατάρρευσης του ελληνικού αθλητισμού, επέπλευσαν μόνο οι σταθερές αξίες: μπάσκετ, υδατοσφαίριση.
Θα υπάρξουν βέβαια κι αυτοί που θα ψηφίσουν «Ολυμπιακός-ποδόσφαιρο» επειδή πήρε το όγδοο σε εννιά χρόνια, αλλά οι πέντε ομάδες που έγραψαν ιστορία με τις διεθνείς διακρίσεις τους μοιάζουν αυτόματες επιλογές: Εθνική ανδρών μπάσκετ, Εθνική ανδρών πόλο, Εθνική νέων μπάσκετ, Παναθηναϊκός μπάσκετ, Εθνική γυναικών πόλο. Με αυτή ακριβώς τη σειρά τις ψήφισε η αφεντιά μου και συμπαθάτε με αν παραβιάζω το απόρρητο της κάλπης.
Στην κατηγορία «αθλητές» σίγουρα θα βρεθεί χώρος για μπασκετμπολίστες όπως οι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Ζήσης ή και Σπανούλης δίπλα στον παγκόσμιο πρωταθλητή της κολύμβησης Αρη Γρηγοριάδη και τον πρωταγωνιστή της Εθνικής της υδατοσφαίρισης Γιώργο Αφρουδάκη.
Οι αθλήτριες θέλουν λίγη μελέτη παραπάνω και ασφαλώς δεν αποτελούν αντικείμενο μιας μπασκετικής στήλης, αλλά στο τρίο των προπονητών υπάρχει δίλημμα: Μάνος Μανουσέλης (πίσω από τους Παναγιώτη Γιαννάκη, Σάντρο Καμπάνια) ή μήπως Ζέλικο Ομπράντοβιτς;
Ο Σέρβος έφτιαξε έναν ονειρεμένο Παναθηναϊκό, ωστόσο είχε στη διάθεσή του σχεδόν απεριόριστους πόρους, ενώ βαρύνεται και με την τραγική πορεία της Εθνικής ομάδας της πατρίδας του στο Ευρωμπάσκετ.
Οπότε Μάνος για το τρίτο σκαλί του βάθρου. Δεν ήταν εύκολο να μετατραπεί σε ομάδα-γροθιά το θηριοτροφείο της Εθνικής Νέων, ειδικά από τη στιγμή της αποπομπής των «πενταδάτων» Σχορτσιανίτη-Περπέρογλου. Κι όμως, έφτασε μια ανάσα από την κορυφή του κόσμου.