Τα πιτσιρίκια και τα ασφαλή επαγγελματικά χέρια (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η μέση ηλικία των έντεκα παικτών του ΠΑΟΚ που τελείωσαν το παιχνίδι την Πέμπτη στο Βουκουρέστι δεν φτάνει καν τα 24 χρόνια. Είκοσι-τρία-κόμμα-κάτι. Και... μεγάλη είναι! Θα 'ταν ακόμη πιο μικρή, εάν π.χ. έβγαινε έξω ο Μίετσελ και όχι ο Σαλπιγγίδης.

Εάν έπαιζε ο (τιμωρημένος) Ουντέζε και όχι ο Χασιώτης. Εάν είχε αγοραστεί από το καλοκαίρι ο Αραμπατζής και αγωνιζόταν αντί του Κωνσταντινίδη. Εάν έβρισκε θέση στην ενδεκάδα ο Μπαλάφας. Τρεις στους έντεκα έχουν γεννηθεί το '86. Τρεις στους έντεκα, μόνον, έχουν γεννηθεί πριν από το '80. Ουδείς στους έντεκα πριν από το '75.

Η πρώτη ύλη του ρόστερ εξηγεί, σε σημαντικό βαθμό, γιατί στον ανήφορο το κάρο κόλλησε στη λάσπη κι η κακουχία γονάτισε τα στρατά. Επίσης, δικαιολογεί γιατί το μάθημα Ευρώπη άξιζε τον κόπο. Ιδίως το απτό δίδαγμα ότι οι λεπτομέρειες της μιας στιγμής (ένα φάουλ, ένα πέναλτι, μια μπάλα που τρυπάει τον γκολκίπερ) δημιουργούν τις μεγάλες αποστάσεις. Των εννέα πόντων, απ' τον... κανένα πόντο. Σπανίως σήμερα στο ποδόσφαιρο τυχαίνει η ανωτερότητα του ενός να εκφράζεται μες στο γήπεδο με τρόπο συντριπτικό εις βάρος του άλλου. Απεναντίας, επιβεβαιώνεται συνηθέστατα σε τούτα τα μικρά.

Οι τρεις οριακές ήττες του ΠΑΟΚ στον όμιλο, ακόμη κι αν γίνουν... τέσσερις σε δύο εβδομάδες, δεν είναι «για θάνατο». Οπως δεν ήταν τέτοιες οι τέσσερις της ΑΕΚ πέρυσι. ΄H ο αποκλεισμός της, φέτος, πριν από τα γκρουπ. Υπό την έννοια, ότι δεν αρκούν αυτά καθαυτά τα αποτελέσματα, για να φρενάρουν την πρόοδο. Εφόσον (προϋποτίθεται ότι) η διαδικασία της προόδου επαφίεται σε ασφαλή επαγγελματικά χέρια. Αλλωστε, ευθύς εξαρχής, οι πιθανότητες έπαιζαν εναντίον του ΠΑΟΚ. Οχι υπέρ. Επί λέξει το είχαμε γράψει, την επομένη της κλήρωσης, εδώ. Ενώ η κυρίαρχη προσέγγιση εκείνες τις ημέρες, ενδεχομένως πιο εμπορική παρά δημοσιογραφική, ήταν η αντίθετη («ο ΠΑΟΚ περνάει»).

Ασφαλή επαγγελματικά χέρια. Οι δάσκαλοι που θα μάθουν στους μικρούς (υπό τη δεδομένη πίεση ότι ανήκουν σε μεγάλο κλαμπ) τα σωστά. Οι γιατροί που θα κουράρουν τις (αναπόφευκτες) παιδικές ασθένειες. Τους έχει ο «Δικέφαλος»; Είναι, για το πλούσιο υλικό του, το μέγα ερώτημα. Ποιοι το διαχειρίζονται. Ο Κωστίκος αποδείχθηκε, το καλοκαίρι, εξαιρετικός σχεδιαστής. Είμαστε βέβαιοι ότι είναι (δουλειά που προστέθηκε «εκτός προγράμματος» στην... καμπούρα του) και δάσκαλος επιπέδου π.χ. Φερνάντο Σάντος; ΄H, αλλιώς: θα ήταν δάσκαλος επιπέδου Φερνάντο Σάντος, εάν α λα ΠΑΟΚ αναλάμβανε στην έκτακτη ανάγκη, ο εξαιρετικός στον δικό του τομέα Ιβιτς;

Οχι, εφόσον θέλουμε την ειλικρίνεια, δεν είμαστε (βέβαιοι). Είμαστε απλώς, επειδή είναι ο συγκεκριμένος Κωστίκος, μονάχα θετικά διακείμενοι. Οπως, πολύ περισσότερο, δεν είμαστε βέβαιοι και για το ηγετικό χάρισμα, την ευφυΐα έστω, του προέδρου Γούμενου. Εδώ, το ίδιο το πρόσωπο δεν μας δίνει δικαίωμα (αν όχι στην εκτίμηση, τουλάχιστον) στη θετική προδιάθεση. Πώς πολιτεύτηκε, επί παραδείγματι, ενώπιον της Σούπερ Λίγκας. Απογοητευτική ένδειξη. Πώς... ανακοίνωσε, στη Ρουμανία, ότι σκοπεύει να αποκτήσει τον Μασμανίδη! Ξεκάθαρο σημάδι, ακριβώς σαν κι εκείνο με τον Ματέους προ καιρού, ότι ο τύπος είναι ελαφρύς.

Οπως και να 'χει, είναι ο ΠΑΟΚ. Και αυτό που ο πρόεδρος, ο προπονητής, οι παίκτες, σερβίρουν επί σκηνής στο κοινό είναι -υποτίθεται- το κλασικό όνειρο του κάθε φαν. Βάλε τα πιτσιρίκια μέσα να γουστάρουμε. Ιδού! Τα γουστάρουμε, στα εύκολα λόγια, τα πιτσιρίκια. Είναι η αλήθεια. Στη δύσκολη πράξη, όμως, γνωρίζουμε ότι οφείλουμε να αφήνουμε τον χρόνο να κυλήσει επάνω τους δίχως να τα καταπλακώνουμε; Διότι, από τα «ωσαννά» στη Μίκρα για τη νίκη επί του Ολυμπιακού, τις προάλλες φτάσαμε στη δυσφορία, επειδή... άργησαν να νικήσουν τον Ακράτητο. Τότε, στο αεροδρόμιο, ο Κωστίκος είχε πει (το σχεδόν προφητικό) «αυτή η νίκη μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και τίποτα». Τώρα, φαίνεται καλύτερα η διάσταση της κουβέντας του.