Σύνδεσμοι οπαδών: Οικονομικές οντότητες και ιδεολογικές καρικατούρες (Sportday / Φίλιππος Συρ

Ας παραδεχτούμε λοιπόν, κυρίως για να κάνουμε το κέφι όσων διακρίθηκαν αυτές τις μέρες για τις κοινωνικές τους ευαισθησίες και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ότι ο τρόπος που διάλεξε ο Ντέμης για να καταπολεμήσει το έγκλημα στα γήπεδα δεν είναι ο καλύτερος. (Και, εδώ που τα λέμε, μπορεί πράγματι να μην είναι ο καλύτερος, αλλά όχι απαραίτητα για τους λόγους που επικαλείται η νομενκλατούρα των θεωρητικών, που εννοεί να έχει βαρύνουσα άποψη για οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτή τη χώρα.).

Μάλιστα... Τι άλλο έχουν όμως να πουν, εκτός από το ότι για όλα φταίει η «πουτάνα η κοινωνία» με τα ανυπέρβλητα αδιέξοδά της; Τι άλλο έχουν να προτείνουν για την αποκατάσταση της ειρήνης και του πολιτισμού στους χώρους επίδειξης του αθλητικού θεάματος, εκτός του ότι θα πρέπει να περιμένουμε (κάνοντας, προφανώς, τον σταυρό μας...) έως ότου αποδώσουν τα όποια μέτρα πρόληψης αποφασίσει να πάρει κάποτε, κάποια κυβέρνηση, που δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτές που μας διαφεντεύουν εδώ και χρόνια;

Συμπαθείς είναι (δεν λέω...) οι αμφισβητίες του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, αλλά πείθουν, κυρίως όταν προωθούν τις απόψεις τους όχι εκ του ασφαλούς, αλλά με προσωπικό κόστος. Η, έστω, κάποιο ρίσκο, τέλος πάντων... Αντίθετα, όταν στο παρελθόν έχουν υπηρετήσει το ποδοσφαιρικό σύστημα και τώρα, σε στιγμές που ενδεχομένως κάτι πάει να αλλάξει, επικαλούνται τον νόμο της αδράνειας, ώστε το σκηνικό να μείνει ίδιο και απαράλλαχτο, όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά και προκαλούν εύλογα ερωτήματα για τους σκοπούς που εξυπηρετούν. Προς μεγάλη αγανάκτηση όσων, την ώρα που εφλέγετο η Λιβαδειά, αποφάσισαν να υπερασπισθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όλης αυτής της στρατολογημένης αλητείας, που έχει αιματοκυλίσει τα ελληνικά γήπεδα, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών απαιτεί να δοθεί, επιτέλους, ένα τέλος στην κακόγουστη φάρσα που τους ταλαιπωρεί και τους αηδιάζει εδώ και πολλά χρόνια.

Το μήνυμα, ξεκάθαρο όσο καμιά άλλη φορά, είναι ότι η πολιτεία και οι πρόεδροι των ΠΑΕ κάτι πρέπει να κάνουν αμέσως, ώστε τα γήπεδα να απελευθερωθούν από τις ποδοσφαιρικές συμμορίες και να αποδοθούν, ως χώροι διασκέδασης και πολιτισμού, στους πραγματικούς φιλάθλους.

Το περίεργο πάντως σ' όλη αυτή την ιστορία είναι ότι, ενώ θεωρητικά και η πολιτεία και οι πρόεδροι θα είχαν συμφέρον από το ξεκαθάρισμα αυτής της κατάστασης, επί της ουσίας ούτε οι μεν ούτε οι δε κουνάνε έστω και το μικρό τους δαχτυλάκι. Προφανώς επειδή η πολιτεία σκέπτεται ότι τα άτομα που καλείται να κυνηγήσει από τα γήπεδα ενδεχομένως να της δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα, αν τελικά δραστηριοποιηθούν σε άλλους χώρους (ή μόνο σ' αυτούς...). Και πιθανότατα, επειδή οι πρόεδροι ενδιαφέρονται περισσότερο για την όποια δύναμη αντλούν από αυτή τη στρατολογημένη αλητεία παρά για την επιβολή των κανόνων που ισχύουν σε όλη την Ευρώπη, στην εκμετάλλευση του αθλητικού θεάματος.

Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που γίνεται αντιληπτό σ' αυτή την ιστορία, είναι ότι η εκμετάλλευση του αθλητικού θεάματος δεν είναι συμβατή με τη δράση των λεγόμενων χούλιγκαν. Και φυσικά ο Ντέμης, που αποβλέπει πράγματι να κερδίσει από το ποδόσφαιρο και όχι να το χρησιμοποιήσει (όπως οι άλλοι) για να πετύχει έμμεσους στόχους, ήταν ο πρώτος που το κατάλαβε και προσπάθησε να κάνει τη θεωρία πράξη.

Σε πρώτη φάση, στράφηκε εναντίον όσων πρωτοστάτησαν στα γεγονότα της Λιβαδειάς. Τους φωτογράφισε, τους εξέθεσε, τους «επικήρυξε». Ταυτόχρονα προσπάθησε να διαπραγματευθεί με την ηγεσία της «Ορίτζιναλ», στη βάση ότι πρέπει να υπάρξει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στους «καλούς» και τους «κακούς», προς όφελος και των δύο πλευρών. Δηλαδή και της ΠΑΕ ΑΕΚ, που θέλει την υπό έλεγχο θερμή συμπαράσταση των οργανωμένων, και της «Ορίτζιναλ», που χωρίς την ΑΕΚ και το γήπεδο δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε ως οικονομική οντότητα ούτε ως ιδεολογική καρικατούρα!

Πιθανότατα σε σύντομο χρονικό διάστημα ο πρόεδρος Ντέμης θα έχει αντιληφθεί το ουτοπικό (δηλαδή να ξεχωρίσει τους «καλούς» και τους «κακούς») του πράγματος και τότε θα πρέπει να αποφασίσει αν θα προχωρήσει μόνος εναντίον του εγκληματικού κατεστημένου ή θα επιζητήσει τη συνεργασία και τη σύμπραξη των άλλων προέδρων και της πολιτείας.

Μόνος του ο Ντέμης (αλλά και ο κάθε Ντέμης) δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να επιδείξει μια διάθεση και να προσδιορίσει μια πορεία. Ολοι μαζί όμως, οι πρόεδροι και η πολιτεία, έχουν τη δυνατότητα, εφ' όσον πραγματικά το θελήσουν, να πετύχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Πώς όμως;
Κατ' αρχάς, με την καθιέρωση εξοντωτικών ποινών για τις ομάδες, σε περίπτωση που οπαδοί τους θα προκαλούν συγκρούσεις και καταστροφές είτε μέσα είτε γύρω από τα γήπεδα. Δηλαδή τα πρόστιμα και τα «κεκλεισμένα των θυρών» να αντικατασταθούν από αφαίρεση βαθμών και, σε ακραίες περιπτώσεις, είτε από υποβιβασμό είτε από στέρηση του δικαιώματος της υπαίτιας ομάδας να μετέχει σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Κατόπιν, με την απαγόρευση λειτουργίας εκείνων των συνδέσμων που δεν θα πληρούν τους αυστηρότατους κανόνες που θα επιβάλλει (αυτή τη φορά για να τους τηρήσει και όχι για να τους αξιοποιήσει ως μέσον διαπραγμάτευσης) η πολιτεία. Μέτρο που θα μπορεί να επεκταθεί μέχρι τη διάλυση όλων των συνδέσμων, εάν και εφ' όσον αποδειχθεί ότι με τη λειτουργία τους συμβάλλουν στη διαιώνιση του εγκλήματος μέσα και γύρω από τα γήπεδα.

Και τέλος, με την ειλικρινή και πλήρη συνεργασία των ομάδων με την αστυνομία για την πρόληψη βίαιων φαινομένων και τον εντοπισμό ατόμων με εγκληματική δράση.
Πάνω απ' όλα όμως, οι πρόεδροι και οι εταιρείες εκμετάλλευσης του αθλητικού θεάματος θα πρέπει να αποφασίσουν ότι, αν χρειασθεί, θα κόψουν από μόνες τους τον ομφάλιο λώρο με τους οργανωμένους έναντι οποιουδήποτε κόστους. Δεν θα τους ξαναδώσουν, δηλαδή, εισιτήρια, δεν θα ξανασυσκεφθούν μαζί τους, δεν θα τους ξαναενισχύσουν οικονομικά, δεν θα τους επιτρέπουν να μετέχουν (τυπικά ή άτυπα...) στη διοίκηση και στη λήψη αποφάσεων...
***
Πάει μακριά η βαλίτσα, ε; Μα ασφαλώς και πάει μακριά. Πόσο μάλλον τώρα που οι μεγαλοπροέδροι και η πολιτεία δείχνουν να ομονοούν στη δημιουργία της Σούπερ Λίγκας, που -κατά τους εκφραστές του ποδοσφαιρικού κατεστημένου- θα δημιουργήσει νέες, αισιόδοξες προοπτικές για το πρωτάθλημα και τις ομάδες.
Φαντάζομαι λοιπόν, αν και προς το παρόν τίποτα δεν έχει ακουσθεί επισήμως, ότι μέσα σ' αυτές τις λαμπρές μελλοντικές προοπτικές συμπεριλαμβάνεται και η πάταξη του εγκλήματος στα γήπεδα. Ή μήπως κάνω λάθος, κύριοι πρόεδροι;