Το απόβραδο του Σαββάτου με βρήκε στη γειτονιά του μεγάλου λαϊκού συνθέτη και ερμηνευτή Γιώργου Ζαμπέτα, το Αιγάλεω. Εκεί όπου ο Γιώργαρος ή, αν θέλετε, ο δικός μας Γιώργης (αφού, σύμφωνα με το «GOAL», υπάρχει και ο Γιώργης ο Μπεστ, που μας άφησε δυστυχώς χρόνους, συγγενής του οποίου είναι ο Μπάμπης ο Τεννές, επίσης Ιρλανδός) εμπνεύστηκε πολλά από τα λαϊκά τραγούδια που όλοι μας τραγουδήσαμε.
Τι να πρωτοθυμηθείς; Τα «Χίλια περιστέρια», τον «Αράπη» ή τον «Αλήτη», τον δίχως αγάπη, δίχως μάνα και δίχως σπίτι; Αν και κάτι μου λέει πως αν ζούσε ο «μεγάλος» τώρα, το τραγούδι αυτό δεν θα το έγραφε για τον Αλήτη, αλλά για τον Αγρίτη και θα γινόταν μεγάλο σουξέ. Μεγάλη, εξάλλου, ήταν και η αγάπη του Ζαμπέτα για το Αιγάλεω.
Στο ιστορικό όρος Αιγάλεω, λοιπόν! Εκεί όπου αιώνες πριν καθόταν ο βασιλιάς των Περσών, ο Ξέρξης, και μπάνιζε τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Σε έναν πάπυρο που είχε -τη θέση που σήμερα θα είχε ένα μπλοκ- σημείωνε, προσπαθώντας να μη χάσει τον λογαριασμό, τα καράβια του που βούλιαζαν το ένα μετά το άλλο. Οπως κάνει, καλή ώρα, στις μέρες μας ο Σόλιντ.
Τελικά, ο καλλιτέχνης έχει απόλυτο δίκιο. «Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Μόνο τα πρόσωπα διαφέρουν στο ατελείωτο μονοπάτι της ζωής και ο χρόνος που κυλά σαν τη βροχή στον τσίγκο. Αυτή η ποιητική διάθεση, φίλε αναγνώστη, πάντα φουντώνει μέσα μου, όποτε πηγαίνω να συναντήσω τον προπονητή Βαζάκα και να απολαύσω τις συνεντεύξεις του, οι οποίες με κάνουν σοφότερο.
Αν για πολλούς -και δικαίως θα έλεγα- ο Χρήστος Αρχοντίδης ήταν ο θεμελιωτής και ο εκφραστής του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας, τότε σίγουρα ο Γιώργος Βαζάκας είναι ο εμπνευστής του ποιητικού ποδοσφαίρου. Βέβαια, με κανέναν από τους δύο δεν έχουμε δει μπάλα, αλλά εγώ στοιχίζομαι πάντα πίσω από όλους αυτούς που θεωρούν το ποδόσφαιρο έκφραση πολιτισμού.
Μόνο σαν τέτοια μπορείς να εκλάβεις τη δήλωσή του μετά το παιχνίδι: «Ηταν μία κρύα ήττα». Εκεί για μένα σταμάτησε ο χρόνος. Τι να ακούσω μετά, όταν και μόνο αυτή η φράση με ελευθέρωσε, ταξιδεύοντάς με μίλια μακριά. Για συστήματα, χαμένες ευκαιρίες και μοιραίους παίκτες; Δίπλα του ο Σόλιντ, που όλο το καλοκαίρι στην Ελούντα διάβαζε Πλάτωνα, λες και ήταν μετεξεταστέος στα αρχαία, δεν κατάφερε να αρθρώσει κάτι αξιόλογο.
Τι θα μπορούσε να πει άλλωστε; Πώς να αποστομώσει η Μπεζεντάκου τον Γιώργο Βέλτσο; Γιατί τέτοια είναι η διαφορά ανάμεσα στους δύο κόουτς. Παιχνίδι με παιχνίδι ο Βαζάκας γίνεται όλο και πιο σοφιστικέ, ενώ ο Νορβηγός πιο νατουραλιζέ Έλληνας. Οι δηλώσεις του το αποδεικνύουν:
«Στο δεύτερο ημίχρονο κάναμε το 2-0. Τότε νομίσαμε ότι κερδίσαμε το παιχνίδι. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που δεχθήκαμε το γκολ. Εκεί είχαμε μια δύσκολη περίοδο, αλλά -και με τη βοήθεια του κόσμου μας- κάναμε το 1-3».
Όποιος πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη τη βοήθεια του κόσμου του για να κερδίσει το Αιγάλεω, τότε με την ίδια εύκολα θα πιστέψει και τον Γιάγκο Δράκο στο «Καλημέρα ζωή» να διαπραγματεύεται με τους εκβιαστές του το ποσό του 1 δισ. για μία έκτρωση. Αν επιθυμείτε εσείς να επιστρέψετε στην πεζή πραγματικότητα, κάντε το. Εγώ καβαλάω την ποιητική φράση του Βαζάκα και φεύγω!
Έπειτα λοιπόν από όλα αυτά τα παραμύθια, θα σας διηγηθώ μία πραγματική ανθρώπινη ιστορία, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν και χριστουγεννιάτικη και που διαδραματίστηκε μετά τη λήξη του παιχνιδιού. Ηταν τότε που ο Μάριτς του Αιγάλεω πλησίασε τον Τζόρτζεβιτς και του ζήτησε δύο εισιτήρια για το ματς της Τρίτης του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ. Με την πραγματική Ρεάλ, διευκρινίζω, φίλε αναγνώστη, και όχι με την «πράσινη» Ρεάλ της Ελλάδας.
Ο Σέρβος, πραγματικός τζέντλεμαν, σκίστηκε να τον εξυπηρετήσει. Μπήκε στα αποδυτήρια, ρώτησε, παρακάλεσε τους ανθρώπους της ομάδας του να του τα δώσουν τώρα για να μην αφήσει τον Μάριτς να περιμένει στα κρύα του λουτρού.
Βέβαια ο Κροάτης του Αιγάλεω περίμενε όχι «στα κρύα», αλλά στο κρύο έξω από το γήπεδο μόνος του, αφού οι υπόλοιποι συμπαίκτες του είχαν αναχωρήσει για τα σπίτια τους. Ο Τζόρτζεβιτς όμως καθυστερούσε, όχι επειδή δεν κατάφερνε να διεκπεραιώσει την αποστολή του με τα εισιτήρια, αλλά γιατί ως αρχηγός έπρεπε να υπογράψει το φύλλο του αγώνα.
Κάποτε όλα τέλειωσαν και ο Σέρβος βγήκε τρέχοντας να προλάβει τον Κροάτη συνάδελφό του, ο οποίος περίμενε υπομονετικά, σαν τους πιτσιρικάδες που μαζεύουν αυτόγραφα, δίπλα στο πούλμαν του Ολυμπιακού. Μόλις είδε τα εισιτήρια ο Μάριτς, το πρόσωπό του φωτίστηκε από χαρά. Ο «Τζόλε» τον αποχαιρέτησε, ανεβαίνοντας γρήγορα στο λεωφορείο, αφήνοντας τον Κροάτη να κοιτάζει τα μαγικά χαρτάκια, μη μπορώντας να πιστέψει ότι είναι δικά του.
Αυτόπτης μάρτυς αυτής της σκηνής, συγκινήθηκα βλέποντας όλα αυτά να γίνονται μπροστά μου. Αλλά μόλις είδα τον Μάριτς να ξεμακραίνει, δεν ξέρω γιατί μου μπήκε στο μυαλό η εξής σατανική περίπτωση.
Εχει πλάκα, σκέφτηκα, ο μικρός να μην ήθελε τα εισιτήρια γι' αυτόν, αλλά για τον άλλο Μάριτς, τον συνονόματό του στον Ολυμπιακό.
Αυτός, έτσι και αλλιώς, δεν πρόκειται να παίξει και πολύ πιθανόν να μην είναι ούτε στην αποστολή στο παιχνίδι της Τρίτης. Υπήρχε, άραγε, άλλος τρόπος να δει το παιχνίδι από κοντά;
Μάριτς ο ένας, Μάριτς και ο άλλος και οι δύο θέλουν να πάνε στο γήπεδο, άρα δεν είπε ψέματα ο πιτσιρικάς. Όπως ψέματα δεν είπε και ο οδηγός μου, ο Θόδωρος, όταν του τηλεφώνησα, την ώρα που κατευθυνόμουν στο Αιγάλεω, για να μάθω το τελικό σκορ στο Περιστέρι.
«ΟVER», μου απάντησε κατά την προσφιλή του έκφραση και μέχρι να τον ρωτήσω αν έληξε το ματς, άκουσα κραυγές, πανηγυρισμούς και κάποιους δίπλα του να ουρλιάζουν γκοοολ! «UNDER», ήταν η δεύτερη λέξη του και μετά μου το έκλεισε. Το μαύρο κουτί θα μας πει αν ήταν οι τελευταίες του κουβέντες πριν από το ατύχημα στο Περιστέρι.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
