Μια φορά ο Λουξεμπούργκο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Όσοι δουν το αποψινό ματς του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να το κάνουν έχοντας επίγνωση ότι παρακολουθούν ένα κυριλέ φιλικό παιχνίδι. Κυριλέ, γιατί γίνεται με τα σεντόνια και τις επισημότητες του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά φιλικό. Οχι μόνο διότι η Ρεάλ έρχεται με τα δευτερότριτά της, αλλά γιατί η «Βασίλισσα» έχει προκριθεί, ενώ ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό. Οποιαδήποτε ερμηνεία του αγώνα θα είναι από λανθασμένη έως άκρως επικίνδυνη.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ήρθε στην Αθήνα χωρίς προπονητή. Η ιστορία του αποχωρήσαντος Βαντερλέι Λουξεμπούργκο είναι διδακτική.

Χρόνος

Η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε τον Βραζιλιάνο πριν από ένα χρόνο. Ο Καμάτσο, προσωπική επιλογή του προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ, που είχε επιστρέψει στη Μαδρίτη για να βάλει χέρι στις κακομαθημένες φίρμες, είχε παραιτηθεί αδυνατώντας να βάλει τάξη στο αγωνιστικό χάος που δημιουργήθηκε από την ταυτόχρονη παρουσία στην ενδεκάδα έξι παικτών που μαρκάρουν με τα μάτια. Ο Ραούλ, ο Ρονάλντο, ο Φίγκο, ο Ζιντάν, ο Μπέκαμ, ο Όουεν ήταν ωραίοι με την μπάλα στα πόδια, αλλά χωρίς αυτή παρακολουθούσαν και παρακολουθούν τους αντιπάλους να κατεβαίνουν. Ο Καμάτσο άλλαζε τα συστήματα, παιδευόταν να χωρέσει έναν αμυντικό παραπάνω, φώναζε και χειρονομούσε με τις ιδρωμένες μασχάλες του, αλλά δεν πίστευε ότι μπορεί να φτιάξει μια ενδεκάδα με όλους αυτούς. Έφυγε νωρίς, δηλώνοντας ότι «το ποδόσφαιρο έχει λογική, δηλαδή ό,τι ακριβώς δεν έχει η τωρινή Ρεάλ Μαδρίτης».

Κόφτης

Τον Λουξεμπούργκο δεν τον διάλεξε ο Πέρεθ –αμφιβάλλω κι αν είχε δει ποτέ του κάποιο ματς της ομάδας που αυτός προπονούσε. Τον διάλεξαν δύο ειδικοί, δηλαδή ο τεχνικός διευθυντής Αρίγκο Σάκι και ο εκτελεστικός αντιπρόεδρος Χόρχε Βαλντάνο. Οι δύο αυτοί έκριναν ότι οι τακτικές αυθαιρεσίες του Βραζιλιάνου κόουτς στο πρωτάθλημα των «Καριόκας» μπορεί να έχουν εφαρμογή στην Ευρώπη. Ο Λουξεμπούργκο έπαιζε ένα ιδιότυπο 4-1-3-2 –ένα σύστημα με τρεις μεσοεπιθετικούς πίσω από τους δύο φουνταριστούς! Οταν έφτασε στη Μαδρίτη και έκανε την ανάλυση της ομάδας, δήλωσε πως το μόνο που θα ήθελε είναι έναν κόφτη. Του πήραν αμέσως τον Γκράβεσεν, ο οποίος δεν είναι ο καλύτερος του κόσμου, αλλά ήταν ο καλύτερος που υπήρχε στο μεταγραφικό παζάρι.

Ιδανικό

Ο Λουξεμπούργκο πίστευε στη Ρεάλ Μαδρίτης και οι παράγοντες της Ρεάλ στον Λουξεμπούργκο. Δεν αντιμετώπισε πρόβλημα αμφισβήτησης και όλοι τον είδαν με πολλή συμπάθεια, διότι τους άρεσαν οι διακηρύξεις του για επιθετικό ποδόσφαιρο και μετρούσε καταλυτικά και το γεγονός ότι ο προκάτοχός του δεν ήταν καθόλου συμπαθής. Το σύστημα άλλωστε έμοιαζε ιδανικό: ο Όουεν, που ήταν το μεγάλο αγκάθι για τον Καμάτσο, θα έπαιζε δίπλα στον Ρονάλντο, οι τρεις μεσοεπιθετικοί θα ήταν ο Ζιντάν, ο Μπέκαμ και ο Φίγκο και για όλους θα έτρεχε ο Γκράβενσεν. Οταν θα γύριζε ο Ραούλ από τους τραυματισμούς του, μπορεί κάποιος απ' όλους αυτούς να έλειπε.

Στραβά

Έλα όμως που δεν έλειπε κανένας! Μετά τα πρώτα στραβά αποτελέσματα, ο Όουεν ξανακάθισε στον πάγκο (και γκρίνιαζε) και μετά κάθισε στον πάγκο ο Φίγκο (που επίσης μουρμούραγε). Ο Λουξεμπούργκο δοκίμασε ένα σχεδόν ανεφάρμοστο 4-2-2-2, που θύμιζε την Κολομβία του Ματουράνα, αλλά προκοπή πάλι δεν υπήρχε, επειδή οι έξι «galacticos» ήταν αδύνατο να χωρέσουν. Το χειρότερο ήταν ότι και η ατομική του απόδοση δεν ήταν η πρέπουσα.

Σκηνές

Αξίζει τον κόπο να δει κάποιος την ταινία για τη Ρεάλ Μαδρίτης που θα βγει στις αίθουσες την Πέμπτη για δύο σκηνές. Στην πρώτη, ο Λουξεμπούργκο συζητάει με τον Σάκι και τον Μπουντραγκένιο την πιθανότητα να χρησιμοποιήσει τον Ραούλ ως μεσοεπιθετικό ώστε να χωρέσει τον Όουεν. Στη δεύτερη, ο κόουτς πανηγυρίζει για τη νίκη επί της Μπαρτσελόνα με 4-2, φωνάζοντας στους συνεργάτες του ότι ο Ντέιβιντ και ο Γκάρι έκαναν ένα σπουδαίο ματς. Στην πρώτη σκηνή καταλαβαίνεις ότι το άγχος του να τους χωρέσει όλους τον οδηγεί σε αυθαιρεσίες χωρίς νόημα. Στη δεύτερη, πιο πολύ και από τη νίκη στο ντέρμπι τον ενδιαφέρει η απόδοση των δύο σταρ που κλήθηκε να αξιοποιήσει. Το άγχος της σύστασης της ενδεκάδας και το άγχος της μεμονωμένης απόδοσης των αστεριών (και όχι της ομάδας) τον οδηγούσε αργά, αλλά σταθερά σ' ένα είδος αυτοκατάργησης!

Σύστημα

Η «Βασίλισσα» τελείωσε άσχημα τη χρονιά, αλλά ο Λουξεμπούργκο είχε ένα μεγάλο άλλοθι: δεν είχε φτιάξει αυτός την ομάδα, δεν είχε τους παίκτες που είχε ανάγκη το σύστημά του. Κάνοντας μια σοβαρή κίνηση στήριξης του προπονητή, ο Φλορεντίνο Πέρεθ του έδωσε το δικαίωμα να διώξει όποιον γκρινιάρη δεν γούσταρε (τον Φίγκο, τον Όουεν και τον Σάμουελ) και να ξοδέψει 90 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές. Ο Ρομπίνιο και ο Μπαπτίστα που μιλάνε ίδια γλώσσα με τον Λουξεμπούργκο και καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρό του έπρεπε να κάνουν τη διαφορά. Αμ δε…

Όραμα

Ο Λουξεμπούργκο έφυγε ύστερα από ένα νικηφόρο ματς με τη Χετάφε. Η Ρεάλ Μαδρίτης των δικών του παικτών παρέμεινε το ίδιο προβληματική με τη Ρεάλ Μαδρίτης των «galacticos» του Πέρεθ. Το ότι ο προπονητής ικανοποιήθηκε 100% δεν είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας μεγάλης ομάδας. Τα χρήματα δεν δημιουργούν αυτομάτως σπουδαίες ομάδες: χρειάζεται «χημεία» παικτών και προπονητή, σοβαρότητα, σκληρή δουλειά και πάνω απ’ όλα ιδέες που να μπορούν να εφαρμοστούν. Το όραμα από μόνο του δεν αρκεί. Το ποδόσφαιρο του Λουξεμπούργκο αποδείχτηκε ανεφάρμοστο στην Ευρώπη.

Ξερόλας

Η επιλογή του έγινε από ειδικούς και όχι από έναν ξερόλα πρόεδρο. Η στήριξη ήταν σχεδόν καθολική.

Η ομάδα χτίστηκε με σεβασμό στις επιλογές και τις υποδείξεις του. Το ποδόσφαιρο είναι ένα περίεργο σπορ: μπορεί να τα κάνεις όλα σωστά, αλλά να μην έχεις βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου θυμίζει η ιστορία. Αλλά κάτι μου θυμίζει…

Χωρίς δράκο

Μετά το τέλος του ματς του Ηλυσιακού με τον Αρη, άγνωστοι έριξαν πέτρες και καπνογόνα σε πούλμαν που μετέφερε κόσμο από τη Θεσσαλονίκη. Εκτός από τις υλικές ζημιές, κινδύνεψε σοβαρά η ζωή ενός ανθρώπου, ο οποίος μεταφέρθηκε με εγκαύματα στο νοσοκομείο. Για να καταλάβετε τη σοβαρότητα της κατάστασής του και το είδος των εγκαυμάτων, το ιατρικό ανακοινωθέν που χαρακτήριζε την κατάστασή του εκτός κινδύνου βγήκε έπειτα από πέντε ολόκληρες ώρες: ο άνθρωπος έφτασε ένα βήμα από τον θάνατο.

Πρόκειται πιθανότατα για το σοβαρότερο κρούσμα χουλιγκανισμού που είχαμε φέτος σε πρωτάθλημα Α’ και Β’ Εθνικής. Ποιος το προκάλεσε δεν το ξέρει κανείς και το μόνο βέβαιο είναι ότι υπεράνω υποψίας είναι οι οπαδοί του Ηλυσιακού: ο συμπαθέστατος σύλλογος δεν έχει στις τάξεις του ρεμάλια που θα έκαναν τέτοιου είδους χτυπήματα τυφλής βίας. Μέχρι το απόγευμα η ελληνική αστυνομία δεν είχε εικόνα του περιστατικού και δεν ήξερε τι συνέβη. Ελπίζω να το μάθει σύντομα.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι αν το πράγμα είχε συμβεί ανάποδα, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. Αν είχαν ρίξει καπνογόνα και πέτρες σε πούλμαν οπαδών του Ηλυσιακού (ή της Βέροιας ή του Εργοτέλη ή του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟ –διαλέξτε και βάλτε όποια ομάδα θέλετε…) οι οργανωμένοι του Αρη, θα είχε γίνει το έλα να δεις! Ο «Super 3» θα είχε στηθεί στον τοίχο, θα περιγραφόταν ως εκτροφείο αλητών, θα έπρεπε να διαλυθεί αύριο το πρωί. Εν μέρει μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση θα ήταν έως και κατανοητή, διότι έχουν δώσει και τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη ουκ ολίγες αφορμές. Όμως η μεροληπτική αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα: σε αφήνει με την εντύπωση ότι υπάρχουν κάποιοι εκ πεποιθήσεως κακοί (οι Σουπεράδες, οι Οριτζινάλες, οι Επτάδες κ.λπ. κ.λπ.), που είναι και το πρόβλημα.

Η αδυναμία εκτίμησης της κατάστασης είναι για μένα το βασικό λάθος. Δεν υπάρχει ούτε έρευνα ούτε «χαρτογράφηση» της βίας ούτε εν τέλει εικόνα του γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα. Υπάρχουν μόνο κινδυνολογίες και αφορισμοί. Οι κακοί Σουπεράδες αυτή τη φορά δεν έκαναν τίποτα και παραλίγο να θρηνήσουν έναν νεκρό. Η ιστορία ψιλοπνίγηκε από τα ΜΜΕ, γιατί δεν έχει τους γνωστούς κακούς. Και χωρίς δράκους τι παραμύθια να πούμε…