Ιταλία: το αυγό του φιδιού έχει σχήμα μπάλας... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Λέτε να ξορκίζει τούτη την πολυετή ρατσιστική σπορά ένα πεντάλεπτο καθυστέρησης στην έναρξη των αγώνων; Δεν νομίζω...

Σιγά μην υπόκειται σε καμία προ-χριστουγεννιάτικη, εορταστική ύφεση ο ρατσισμός που κατοικοεδρεύει στις κερκίδες των ιταλικών γηπέδων! Ο Μάρκο Ζόρο Πόλοκ, Αφρικανός παίκτης της Μεσίνα, δεν άντεξε τα εμετικά ρατσιστικά συνθήματα και τις βρισιές που εκτόξευαν εναντίον του οπαδοί της Ιντερ: άρπαξε την μπάλα και κινήθηκε προς τα αποδυτήρια, πριν τον συγκρατήσει ο Αντριάνο. Τον -μαθημένο σε κάτι τέτοια- Πατρίκ Βιεϊρά της Γιουβέντους «έλουσαν» φίλοι της Φιορεντίνα.
«Θορυβημένη» από τέτοια συμβάντα, η ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία αποφάσισε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να ξεκινήσουν τα παιχνίδια της περασμένης εβδομάδας με πέντε λεπτά καθυστέρηση.

Η χρονιά τελειώνει στην Ιταλία κατά τρόπο αντιπροσωπευτικό: περισσότερα από 40 κρούσματα ρατσιστικής επιθετικότητας καταγράφηκαν στα γήπεδα της χώρας το 2005. Ποιος είπε, λοιπόν, ότι χρειάζεται να δράσουν οι πατενταρισμένοι ακροδεξιοί «λεβέντες» της Λάτσιο για να τηρηθεί μια «ιταλική παράδοση» που χρονολογείται -το αργότερο- από το Παγκόσμιο Κύπελλο του... 1938; Ναι, τότε, επί Μουσολίνι βεβαίως, ο ιταλικός Τύπος είχε πανηγυρίσει τη νίκη της «σκουάντρα ατζούρα» επί της εθνικής Βραζιλίας στα ημιτελικά ως εξής: «Είναι η νίκη της ιταλικής εξυπνάδας επί της νέγρικης βαρβαρότητας».

Τα χρόνια και οι δεκαετίες πέρασαν. Τον Νοέμβριο του 1998 οι νεοφασίστες της Λάτσιο ανάρτησαν πανό, με το οποίο διαμήνυαν στους «μισητούς» οπαδούς της Ρόμα: «Το Άουσβιτς είναι η πατρίδα σας, οι φούρνοι το σπίτι σας». Οι ίδιοι «αδάμαντες» το φθινόπωρο του 2001 υποδέχθηκαν στην ομάδα τους τον Φάμπιο Λιμπεράνι, γόνο Ιταλού και Σομαλής, γεμίζοντας τους τοίχους γύρω από το «Ολίμπικο» με σβάστικες και συνθήματα του τύπου «έξω το βρομερό γουρούνι». Βεβαίως, προς επίρρωσιν της διαπίστωσης ότι ο ρατσισμός είναι «ο πολιτισμός των ηλιθίων», οι εν λόγω νεοφασίστες παραδόθηκαν στην αμηχανία τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς: δεν ήξεραν αν έπρεπε να πανηγυρίσουν, όταν το «μίασμα», ο Λιμπεράνι, πέτυχε τέρμα -έμελλε να είναι νικητήριο- σε βάρος της Γιούβε.

Πολλούς βόλευε η εστίαση στην κορυφή του παγόβουνου. Το θέμα όμως δεν ήταν απλώς η δράση των νεοφασιστών της Λάτσιο (και όχι μόνο), αλλά η επίδρασή τους σε πολλούς ακόμη φιλάθλους (πολλών ομάδων). Η ανοχή ή και διακριτική «έγκριση» που παρέχουν σε κραυγαλέες ρατσιστικές αντιλήψεις και πρακτικές τμήματα, όχι ευκαταφρόνητα, των οπαδών. Μήπως όμως τούτη η διακριτική(;) ανοχή δεν χαρακτηρίζει και τους πάσης φύσεως αρμοδίους και ιθύνοντες, οι οποίοι κατά τα άλλα «αγανακτούν»; Τον περασμένο Ιανουάριο ο Ντι Κάνιο της Λάτσιο «γιόρτασε» ένα γκολ σε βάρος της Ρόμα, χαιρετώντας φασιστικά. Πώς «τιμωρήθηκε»; Με πρόστιμο 10.000 ευρώ, περίπου όσα θα πλήρωνε εάν αντιμιλούσε στον προπονητή του ή καθυστερούσε στην προπόνηση!

Το ποδοσφαιρο αποτυπώνει ό,τι «φυτρώνει» στις κοινωνίες. Η «σπορά» των κυβερνήσεων και των ελίτ είναι εκείνη που καθιστά κροκοδείλια τα δάκρυά τους. Η ιταλική κοινωνία στη δεκαετία του '90, επί κεντροαριστερής μάλιστα κυβέρνησης (τρομάρα της!), έμαθε ότι είναι περίπου φυσιολογικό να πνίγει το ναυτικό μετανάστες, στέλνοντας τα πλοιάριά τους στον βυθό της Αδριατικής. Επί Μπερλουσκόνι η «διαπαιδαγώγηση» ολοκληρώθηκε: οι Ιταλοί δεν είδαν απλώς ακροδεξιούς στην κυβέρνηση, άκουσαν κιόλας από τα χείλη του «βαρόνου-πρωθυπουργού» πως υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι λαοί -στους τελευταίους κατέταξε τους «απολίτιστους Άραβες». Λέτε να ξορκίζει τούτη την πολυετή ρατσιστική σπορά ένα πεντάλεπτο καθυστέρησης στην έναρξη των αγώνων; Δεν νομίζω. Ούτε ως συνειδησιακό άλλοθι μου φαίνεται επαρκές.

ΥΓ.: Ασφαλώς δεν αφορούν μόνο στην Ιταλία οι εγκληματικές ευθύνες πολιτικών και κυβερνώντων για την άνθηση του ρατσισμού, εντός και εκτός γηπέδων. Για αυτό θα επανέλθουμε.