Τα «ορφανά» χτυπήματα των χούλιγκαν (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο περισσότερος κόσμος όταν ακούει CIA ή Intelligence Service φαντάζεται κατασκόπους να καβαλάνε μάντρες και μοντέλα και να απαγάγουν Αραβες τρομοκράτες. Φυσικά υπάρχει αυτό το τμήμα των μυστικών υπηρεσιών, αλλά το σημαντικότερο τμήμα, αυτό που απασχολεί το περισσότερο προσωπικό, είναι το Intelligence. Το τμήμα των αναλυτών που επεξεργάζεται τις πληροφορίες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν είναι καν μυστικές. Στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, μια αλλαγή στη διεύθυνση σύνταξης της «Pravda» ή της «Isvestia» μπορούσε να σημαίνει αλλαγή της πολιτικής του Κρεμλίνου. Αντίστοιχα το κλείσιμο ενός αγροτικού δρόμου της Οκλαχόμα, που ανακοινωνόταν μέσω της τοπικής εφημερίδας, πιθανόν να σήμαινε τη δημιουργία βάσης εκτόξευσης πυραύλων. Το θέμα δεν ήταν η πληροφορία, αλλά ο αναλυτής που μπορούσε να συνδυάσει στοιχεία και να βρει το modus operandi κυβερνήσεων, ομάδων ή ατόμων. Ενίοτε ο τρόπος δράσης μιας ομάδας αποτελεί και την υπογραφή της.

Για τη 17η Νοέμβρη η υπογραφή ήταν το περίφημο 45άρι. Για την οργάνωση χούλιγκαν, που την Κυριακή χτύπησε τους οπαδούς του Αρη και προχθές το αυτοκίνητο και τα μηχανάκια έξω από το Καραϊσκάκη, η βόμβα μολότοφ. Η διαφορά είναι ότι η 17η Νοέμβρη συνόδευε το κάθε χτύπημα με ανακοίνωση για το νόημά του, ενώ τα δύο χτυπήματα των χούλιγκαν έμειναν ορφανά. Πριν λοιπόν πάρουμε φωτιά και δεν μάθουμε γιατί καιγόμαστε, ας καταγραφούν μια-δυο λεπτομέρειες.

«Δεν χρειάζεται να αναλάβουν καμία ευθύνη. Αυτοί που πρέπει να το μάθουν, το καταλαβαίνουν». Ηταν η πιο πειστική εξήγηση για τα δύο χτυπήματα με τις μολότοφ. Δηλαδή, ότι οι αντίπαλοι χούλιγκαν ξέρουν ποιοι έβαλαν τις φωτιές κι από εκεί και πέρα διαλέγουν τον δρόμο τους. Του σεβασμού ή της αντίδρασης με μεγαλύτερο από το πρώτο χτύπημα.

Το ανησυχητικό νέο στοιχείο από τις μολότοφ και τον τσαμπουκά στην πλατεία της Ηλιούπολης είναι ότι ο πόλεμος μετατρέπεται σε αναμέτρηση ομάδων χούλιγκαν κι όχι χούλιγκαν των ομάδων. Είναι διαφορετικό να πλακωθούν χούλιγκαν σ' ένα γήπεδο βάσει της εξέλιξης του αγώνα κι άλλο το να πλακωθούν για τη χαρά του τσαμπουκά, όπως έγινε στην Ηλιούπολη, που το ξύλο έπεσε κατόπιν ραντεβού. Η αποσύνδεση των επεισοδίων από τον αγωνιστικό χώρο φάνηκε και στον εμπρησμό έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη, που φυσικά δεν έγινε από οπαδούς της Ρεάλ. Το μέσον της επίθεσης, η μολότοφ, χρειάζεται know how, αντίθετα με την πέτρα και το κάθισμα, που ο καθένας μπορεί να σηκώσει και να ρίξει. Επίσης, η μολότοφ έχει ακτίνα δράσης μεγαλύτερη από την πέτρα και τη γροθιά, βάζοντας σε κίνδυνο περαστικούς.

Έχουμε λοιπόν οργανωμένη σπείρα, με γνώση κατασκευής όπλων μάχης δρόμου, που προσπαθεί να επιβάλει την παρουσία της στον χώρο των οργανωμένων, προσελκύοντας πιτσιρικάδες που ζητάνε δράση και δεν μπορούν να τη βρουν στους περισσότερο πολιτισμένους συνδέσμους. Επίσης, η μολότοφ δείχνει ότι οι συγκεκριμένοι χούλιγκαν έχουν δράση σε πολιτικούς χώρους, όπου η κατασκευή της είναι κοινή και περνάει από γενιά σε γενιά, ενώ στον χώρο των χούλιγκαν η μολότοφ είναι άγνωστη. Τέλος, έχουμε χρήση μολότοφ στη Λιβαδειά, με οπαδούς με φανέλες της ΑΕΚ, ενώ στον Πειραιά και την Ηλιούπολη οι επιθέσεις χρεώνονται σε οπαδούς του Παναθηναϊκού. Το γεγονός ότι οι χούλιγκαν των δύο επιθέσεων είχαν διαφορετική οπαδική ταυτότητα δεν σημαίνει ότι είχαν και διαφορετική πολιτική προέλευση, που σύμφωνα με πληροφορίες είναι ο χώρος της ακροδεξιάς. Η μολότοφ στην Ευρώπη είναι βέβαια όπλο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και των αναρχικών. Από την άλλη, όπλο της ακροδεξιάς και των φασιστών είναι τα εκρηκτικά. Επειδή όμως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εκπαιδευμένοι φασίστες από τα στρατόπεδα της Βορείου Αφρικής, η μολότοφ έχει υιοθετηθεί.

Συμπεράσματα από την ανάλυση. Ακροδεξιοί έχουν παρεισφρήσει σε clubs της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού. Γι' άγνωστους λόγους ενεργοποιήθηκαν πρόσφατα, χρησιμοποιώντας όμοια μεθοδολογία κατόπιν προσυνεννόησης. Τα αντίστοιχα clubs της ακροδεξιάς του Ολυμπιακού και του Αρη δεν ανήκουν στον ίδιο χώρο, γι' αυτό οι χώροι συγκέντρωσης των οπαδών τους έγιναν στόχος των επιθέσεων.

Αυτή θα ήταν μια πιθανή ανάλυση των τριών επιθέσεων, εάν είχαμε στελεχωμένο τμήμα της αστυνομίας να ασχολείται με τους χούλιγκαν. Αλλά είμαι πρόθυμος να φάω το χαρτί που γράφτηκε το άρθρο, εάν η υπηρεσία της αστυνομίας, εκτός από την καταγραφή των στοιχείων, προχώρησε και σε ανάλυσή τους. Η ελληνική αστυνομία έχει μία υπηρεσία που ασχολείται με τους χούλιγκαν, αλλά η ενημέρωσή της είναι ανεκδοτολογική (αυτός έκανε αυτό, εκεί, και γι' αυτόν τον λόγο) χωρίς να έχει προχωρήσει στην καταγραφή της ευρύτερης εικόνας και των πιθανών μελλοντικών εξελίξεων. Για παράδειγμα, η ελληνική αστυνομία έχει καταγράψει τη σχέση των χούλιγκαν και της υποχρεωτικής «προστασίας» σε νυκτερινά μαγαζιά κι εστιατόρια, αλλά ούτε έχει προχωρήσει σε ενέργειες ούτε σε εκτιμήσεις σχέσεων των χούλιγκαν με «ομάδες προστασίας» της παραλίας. Τα πάντα γράφονται, καταγράφονται και καταχωρούνται. Ξεκάρφωτα και χωρίς ειρμό. Η αστυνομία έχει μείνει σε μια εικόνα χουλιγκανισμού με τους Παναθηναϊκούς ναζιστές, τους ΑΕΚτσήδες αναρχικούς και τους Ολυμπιακούς μαστούρηδες που ανήκει στη δεκαετία του '80. Οι ισορροπίες όμως άλλαξαν. Πριν οι μολότοφ γίνουν κοινή πρακτική, η αστυνομία πρέπει να καταγράψει τη νέα πραγματικότητα και να δράσει. Οχι με τρεις χιλιάδες αστυφύλακες να φυλάνε τα σταυροδρόμια, αλλά στα νέα στέκια, στα οποία με νέες μεθόδους και συμμαχίες μαγειρεύονται τα επεισόδια.

Yπογεννητικότητα στο ποδόσφαιρο

Μόνη ελπίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι οι νέοι Ελληνες παίκτες. Οι οποίοι όμως πρέπει πρώτα να αποκτήσουν πείρα σε μια μικρότερη ομάδα πριν μπουν στις απαιτήσεις μιας μεγαλύτερης. Εάν όμως οι μικρότερες ομάδες έχουν τη νοοτροπία της Παναχαϊκής, ας το κλείσουμε από τώρα το μαγαζί να μην τυραννιόμαστε.

Οι δυνατές ομάδες της Β' Εθνικής θεωρητικά έπρεπε να είναι οι αιμοδότριες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι ιδιοκτήτες τους θα έπρεπε να φτιάχνουν σχέδια ανάπτυξης πολλών χρόνων, υπολογίζοντας στη δημιουργία παικτών που θα πωλούνταν στις μεγάλες ομάδες για να επενδυθεί το κέρδος, μέχρι η ομάδα να αποκτήσει σταθερές βάσεις. Θα έπρεπε... Η πραγματικότητα είναι άλλη. Εμφανίζεται, για παράδειγμα, ένας άγνωστος κύριος, μ' εντυπωσιακό μαλλί στην Παναχαϊκή. Μέσα σε πέντε μήνες αλλάζει ανάλογο αριθμό προπονητών, φέρνει πολλαπλάσιο αριθμό ξένων παικτών και ως καλύτερη κίνηση δημιουργίας ταλέντων έρχεται σ' επαφή με τον Ανδρέα Νινιάδη αν θέλει στα 35 του να συνεχίσει την καριέρα του στην «Πανάχα». Και για το κερασάκι στην τούρτα, ο ιδιοκτήτης της Παναχαϊκής, Κώστας Μακρής, κάνει δηλώσεις ότι βαρέθηκε τη σημερινή κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, κόβει τις επισκέψεις στο γήπεδο και θα σταματήσει να βάζει λεφτά, που έτσι όπως ανεβάζει τα νούμερα, πρέπει να έχουν φτάσει τα δύο εκατομμύρια ευρώ. Δικαίωμά του. Όπως και δικαίωμα του κάθε ανθρώπου που ασχολείται με το ποδόσφαιρο είναι να διαβάζει για την Παναχαϊκή και να τραβάει τα μαλλιά του.

Γιατί λεφτά για ξένους παίκτες δεν υπάρχουν. Κάτι δευτεράτζες έφερε ο Μακρής κι αυτοί φεύγουν, επειδή δεν πληρώνονται. Διάθεση να γίνει σοβαρή δουλειά με πιτσιρικάδες επίσης δεν υπάρχει. Ο πρόεδρος μοιάζει να έχει μηδενική ανοχή. Εδώ σε πέντε μήνες βαρέθηκε την κατάσταση στο ποδόσφαιρο, θα έχει υπομονή να περιμένει να του βγουν πιτσιρικάδες, οι οποίοι για να βγουν, χρειάζονται μια πενταετία; Επίσης, το μέλλον της Παναχαϊκής υποθηκεύεται. Κάθε ξένος παίκτης που φεύγει και κάνει προσφυγή, μια μέρα θα δικαιωθεί και κάποιος θα πρέπει να τον πληρώσει. Κι εάν ο Μακρής φύγει και δεν εμφανισθεί κάποιος, αντίο «Πανάχα» και δεν τη σώνει ούτε ο Φούρας...

Το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου θυμίζει το πρόβλημα της γήρανσης στην κοινωνία. Ο γηγενής πληθυσμός γερνάει και το κενό καλύπτεται με τους μετανάστες. Μόνο που στο ποδόσφαιρο οι μετανάστες δεν είναι αυτοί που έρχονται για να φτιάξουν καινούργια ζωή, αλλά οι μαύροι λοστρόμοι που παρουσιάζονται ως ποδοσφαιριστές για να εξαφανιστούν μια μέρα χωρίς κανείς να τους θυμάται. Καλή η Σούπερ Λίγκα, καλές και οι μεγάλες ομάδες, αν όμως καταρρεύσουν οι μικρές, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ούτε και οι μεγάλες.