«Mακάρι να ήταν γιος μου» (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Οι αποδοκιμασίες των Γάλλων εναντίον του Δημήτρη Διαμαντίδη στην παρουσίαση των παικτών του Παναθηναϊκού και της Ορτέζ ακούγονταν σαν μουσική στα αυτιά μου. Μα τι τους έκανε ο Δημητράκης; Επειδή τους «σκότωσε» μ' εκείνο το τρίποντο λίγο πριν από τη λήξη του ημιτελικού του Ευρωμπάσκετ, έπρεπε να τον ξεφωνίσουν; Επρεπε, ε; Καλά, τότε.
Πόνεσαν πολύ εκείνη τη βραδιά τα Γαλλάκια. Την ώρα που εμείς χοροπηδούσαμε σε κατάσταση ένθεης μανίας, αυτοί έκλαιγαν, με το πρόσωπο κρυμμένο μέσα στις παλάμες. Ας πρόσεχαν. Μέσα από τα χέρια τους έχασαν το εισιτήριο για τον τελικό (και ίσως το τρόπαιο). Ο Διαμαντίδης ήταν γι' αυτούς ο «ομ φατάλ». Και για λόγου μας, ο νέος μεσσίας του ελληνικού μπάσκετ. Θα τον βλέπουν οι πουρκουάδες (όπως τους έλεγε κάποτε ο Ιωαννίδης) και θα κλαίνε. Ή θα αποδοκιμάζουν.

Την ίδια στιγμή που οι φίλαθλοι του Πο πάσχιζαν να πάρουν μια χλιαρή ρεβάνς από τον Διαμαντίδη, έφτανε από τα τηλέφωνα το μαντάτο για το πρώτο γκολ της Βέρντερ επί του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Μα, πότε πρόλαβε; Για άλλη μία φορά, οι ελληνικές ομάδες αποδείχθηκαν οι γελωτοποιοί του Τσάμπιονς Λιγκ. Εάν περιμένετε ακόμα διεθνή διάκριση από το ασπρόμαυρο τόπι («κόκκινοι», «πράσινοι», «κίτρινοι», «μαύροι», γενικώς «γαλανόλευκοι»), λυπάμαι, αλλά θα σας απογοητεύσω. Είναι σαν να περιμένετε να ξαναπεράσει ο κομήτης του Χάλεϊ.

Για τον Παναθηναϊκό του μπάσκετ, ο φίλος και συνάδελφος στο SuperSport Γιώργος Συρίγος είπε την πιο σωστή κουβέντα: «Οταν μυρίζεται αίμα, γίνεται αρπακτικό». Φοβόταν κανείς δεύτερη συνεχή ήττα μετά το στραπάτσο στη Μάλαγα;

Ακόμα κι όταν οι Γάλλοι βομβάρδιζαν από την περιφέρεια, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έδειχνε ήσυχος. Η έμπειρη ομάδα του θα την έβρισκε τη λύση, έστω χωρίς τον Αλβέρτη, τον Στεπάνοβιτς και τον Φέμερλινγκ. Μολονότι δέχθηκε 10 τρίποντα, δεν κινδύνευσε σοβαρά. Με συνεχείς εντός έδρας αγώνες τις επόμενες δύο εβδομάδες, έχει την ευκαιρία να εδραιωθεί στην πρώτη θέση του Ομίλου.

Η ΑΕΚ υπέστη ήττα βαριά, αλλά όχι τόσο οδυνηρή βαθμολογικά. Ας κάνει ένα «διπλό» στη Νυρεμβέργη ή στο Στρασβούργο και θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Περισσότερο ανησυχητικό είναι το πρόβλημα χημείας που παρουσιάζει μετά τον ερχομό του Τσάλμερς παρά η χθεσινή συντριβή. Ο Λευτέρης Κακιούσης θα έχει πολλή δουλειά πριν του ευχηθούν «καλά Χριστούγεννα».

Στο Γαλάτσι, το σουαρέ ανήκε στον Νίκο Ζήση. Στις κερκίδες μαζεύτηκαν λίγοι μεν, ωστόσο περισσότεροι από άλλες βραδιές φίλοι της ΑΕΚ, για να αποθεώσουν περισσότερο τον Νικόλα παρά αυτούς που φορούν σήμερα τα κιτρινόμαυρα. «Στηρίξτε τους. Αξίζει τον κόπο. Ξέρω από μέσα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η ομάδα και καταλαβαίνω πόση προσπάθεια χρειάζεται για να ξεπεραστούν», ικέτευσε ο Ζήσης. Σε ώτα μη ακουόντων, υποθέτω.

Η επιστροφή του Ζήση ήταν γεμάτη συγκίνηση και φόρτιση, αλλά το κομπλιμέντο με το οποίο τον στόλισε ο Ντέιβιντ Μπλατ, δεν το 'χω ξανακούσει από τα χείλη προπονητή για αθλητή: «Τον Νίκο τον αγαπούν στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα. Μπράβο στους γονείς που τον μεγάλωσαν. Μακάρι να γίνει έτσι και ο δικός μου γιος». Γνώρισα το ζεύγος Ζήση στο Βελιγράδι και προσυπογράφω. Ο Νίκος ήταν, είναι, ένα τυχερό παιδί.