Ο χαμένος χρόνος του Προυστ και τα εύκολα «ουστ»... (Sportday / Ελευθεράτος)

Το θλιβερό είναι πως η συγκομιδή των τεσσάρων βαθμών, με κριτήριο τις εμφανίσεις της ομάδας, φαίνεται ως το μάξιμουμ που θα ήταν δυνατόν να επιτευχθεί

Ο εφιάλτης έλαβε τέλος. Τρία εκτός έδρας παιχνίδια, ισάριθμες ήττες, συντελεστής τερμάτων 1-13. Συνυπολογίστε και τη Βίσλα, φθάνουμε στα 2-16. Τέτοιος συνολικός απολογισμός θα ήταν για τον ΠΑΟ βαρύς, ακόμη κι αν οι τρεις αντίπαλοί του ήσαν η φετινή Μπαρτσελόνα, η Γιουβέντους του 1996 και η Μίλαν του 1989. Χθες οι Γερμανοί, οι οποίοι άρχισαν να σκοράρουν στο 2', προς το τέλος του αγώνα και με κατεβασμένες -πλέον- ταχύτητες έβγαιναν τετ α τετ έπειτα από απλά βολέ του τερματοφύλακά τους. Κι όμως, κάποτε δεν ήταν έτσι, που να πάρει η ευχή...

Μια φορά κι έναν καιρό, όχι τόσο μακρινό, υπήρχε κάποια ομάδα που είχε μετουσιώσει σε επιστήμη την απονεύρωση του αντιπάλου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οποιουδήποτε αντιπάλου, όσο δυνατά «δόντια» κι αν είχε, σχεδόν σε οποιαδήποτε έδρα. Η ροπή προς την ουδόλως ελκυστική αλλά άκρως αποτελεσματική εκείνη επιστήμη («τσούκου-τσούκου μπολ» την αποκαλούσαν απαιτητικοί φίλοι και ζηλόφθονοι εχθροί) είχε δικαιώσει το «έξις δευτέρα φύσις». Εγκλωβισμένη στο ίδιο της το επίτευγμα που εξελίχθηκε σε δόγμα, η «επιστημονική παρέα» των Μπασινά, Λυμπερόπουλου, Κωνσταντίνου και Χένρικσεν αδυνατούσε να κερδίσει εγχώρια «πτυχία» -βλέπετε, δεν έχουν όλες οι πατέντες εφαρμογή παντού. Στα «διεθνή συνέδρια», όμως, ήταν από αξιοπρεπής έως απίστευτα... καταφερτζού.
Ο σημερινΟΣ ΠΑΟ δεν εμπλούτισε τα παλιά (τρόπος του λέγειν) πειστήρια επιστημονικής επάρκειας. Δεν το επεδίωξε καν. Αντιθέτως, τα θυσίασε στον βωμό μιας νεφελώδους «τομής». Αναζητώντας κανείς τον χαμένο χρόνο, σαν τον Προυστ, θα καταμετρήσει πολλές απώλειες. Το νέο επιστημονικό προσωπικό δείχνει να υστερεί εμφανώς του παλιού. Η ανάδειξη των «πρωτοετών φοιτητών» (Δάρλα, Λεοντίου, Μάντζιου, Τζιόλη) στην «πράσινη» ελίτ ήταν περισσότερο απόρροια της αποτυχίας των πρώτων πειραμάτων της περιόδου, παρά συνειδητή τολμηρή επιλογή. Μετά και τη δεύτερη «πεντάρα» τα πενταετή φαντάζουν -για τα καλά- ως άλλοθι. Ακόμη κι αν δεν είναι, η επίκληση σε αυτά αδυνατεί να απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα: ενδείξεις προόδου, έστω και αργής, από πότε θα πρέπει να αναμένουν οι φίλοι της ομάδας; Η αμφιβολία που τείνει να καταστεί οδυνηρή πεποίθηση δεν αφορά το «πόσο γρήγορα θα μπορούσε η ομάδα», αλλά το «αν μπορεί»...

Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ότι έμεινε εκτός (και του) ΟΥΕΦΑ. Το θλιβερό είναι πως η συγκομιδή των τεσσάρων βαθμών, με κριτήριο τις εμφανίσεις της ομάδας, φαίνεται ως το μάξιμουμ που θα ήταν δυνατόν να επιτευχθεί. Κάποια στιγμή, στο δεύτερο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα, οι φίλοι της ομάδας φώναξαν το σύνθημα «βγάλτε τη φανέλα και φύγετε από εδώ». Οταν μετράς πίκρες μαζί με τον χαμένο χρόνο του Προυστ, είναι εύκολα τα οργισμένα «ουστ».

Ναι, ξέρω, ηχεί σαν κλισέ, αλλά είναι αλήθεια ότι οι παίκτες έχουν τις λιγότερες ευθύνες. Αλλοι επέλεξαν όσους εξ αυτών είναι ανεπαρκείς. Αλλοι έφτιαξαν χρονοδιαγράμματα για την πορεία της ομάδας κι άλλοι σχεδιαγράμματα για το πώς αυτή θα αγωνίζεται. Τα σκέτα... ράμματα θα ήταν άδικο να «βασανίσουν» τις «γούνες» όσων δεν αξιοποιούνται σωστά κι όσων απλώς δεν μπορούν κάτι καλύτερο.

Η δήλωση Μαλεζάνι, σύμφωνα με την οποία αυτό που κυρίως έφταιξε χθες ήταν «τα φοβερά ατομικά λάθη», μπορεί να είναι αφάνταστα βολική για τον ίδιο, αλλά δύσκολα αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο κόουτς «ανακάλυψε» 5-6 παίκτες που είχαν καλή απόδοση. Το ερώτημα είναι: πασχίζει να ανεβάσει τεχνητά το όποιο ηθικό απομένει ή κατεβάζει δραματικά τη στάθμη της έννοιας «καλή απόδοση»; Πιθανόν το πρώτο, σίγουρα το δεύτερο...