Κάνει κάτι που δεν γουστάρει (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το ερώτημα για τον Παναθηναϊκό δεν είναι αν ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι κάνει για προπονητής του. Το ερώτημα είναι εάν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης κάνει για πρόεδρός του.

Οι σημερινοί ιδιοκτήτες των μεγάλων ΠΑΕ τις απέκτησαν μέσω μιας δαρβινικής διεργασίας. Εκανε τα κόλπα του στην Ανατολική Γερμανία ο Σωκράτης Κόκκαλης, πήρε το ποσοστό από τις εξαγωγές στην Ελλάδα, μπήκε στον χώρο των τηλεπικοινωνιών, πήρε στην αρχή το μπάσκετ, μετά το ποδόσφαιρο και έκανε ό,τι έκανε. Στην ίδια περίοδο εμφανίστηκαν πολλοί και διάφοροι που προσπάθησαν να πάρουν τον Ολυμπιακό, αλλά δεν το κατάφεραν. Αυτό είναι το δαρβινικό μέρος της επιλογής. Ο ισχυρότερος επιβιώνει και οι ασθενέστεροι εξαφανίζονται.

Το ίδιο έγινε και στην ΑΕΚ. Στα 10 τελευταία χρόνια στην ΑΕΚ έφαγαν χώμα, από άνθρωποι της νύχτας, όπως ο Μάκης Ψωμιάδης, μέχρι Ολλανδοί τεχνοκράτες, όπως ο Κορνίλιους Σιρχάουζ. Εμφανίστηκε ο Ντέμης, είχε τη λάμψη, την πειθώ και τη στήριξη του ντεμοτεχνείου να προσελκύσει τα λεφτά στα πρόσωπα του Νοτιά, του Γκούμα και του Κανελλόπουλου και σήμερα δεν τον κουνάει κανένας Θεός.

Στον Παναθηναϊκό, ο Βαρδής Βαρδινογιάννης ήταν το μυαλό, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης το action, έκαναν τα κόλπα τους με το πετρέλαιο, πήραν τον Παναθηναϊκό, πλήρωσαν και έμαθαν. Δεν πάει ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος να χτυπιούνται σαν Ιζνογκούντ να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Οι Βαρδινογιάννηδες μπετόν και ακούνητοι.
Μέχρι το 2000, λοιπόν, κουμάντο στον Παναθηναϊκό έκανε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Τότε, σε μια προσπάθεια ανανέωσης της διοίκησης της ΠΑΕ, ο Βαρδής Βαρδινογιάννης αποφάσισε να βάλει στη θέση του καπετάνιου τον γιο του, Γιάννη, ο οποίος με τη σειρά του επέλεξε τον Αγγελο Φιλιππίδη. Είναι και το σημείο που αντί για δαρβίνεια επιβίωση έχουμε ανάθεση. Μετά φεύγει ο Φιλιππίδης και τη θέση του αναλαμβάνει ο γιος του μεγαλομετόχου. Εδώ έχουμε διαδοχή λόγω κληρονομικότητας. Κάτι ανάλογο με τις διαδοχές στις βασιλικές οικογένειες, με μία όμως διαφορά. Ότι στις βασιλικές οικογένειες τα πριγκιπόπουλα εκπαιδεύονται από μωρά για τη διαδοχή. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ουδέποτε είχε εκπαιδευθεί και ποτέ δεν είχε τη διάθεση να διαδεχθεί τον θείο του.

Η διαδοχή είναι ο μεγάλος κίνδυνος σε κάθε προσωποπαγή επιχείρηση. Ο Σωκράτης και ο Ντέμης κάνουν για ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, ποιος όμως μπορεί να πει ότι ο Πέτρος και η Μελίνα κάνουν για να διαδεχθούν του γονείς τους; Οι γονείς τους επιλέξανε να μπλεχτούν με το ποδόσφαιρο και τις επικοινωνίες. Τα παιδιά τους μπορεί να διάλεγαν τον κινηματογράφο και τα αεροπλάνα. Εδώ έχουμε, λοιπόν, το μεγαλύτερο πρόβλημα στον Παναθηναϊκό.

Εχει ξεχαστεί ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης απομακρύνθηκε από την ηγεσία της ΠΑΕ στη φάση της διαίρεσης της περιουσίας της οικογένειας. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο Βαρδής Βαρδινογιάννης αρνήθηκε να επενδύσει στην ομάδα, μέχρι που ο Γιώργος εγκατέλειψε. Αρχικά η διαδοχή δεν ήταν τόσο συγκεκριμένη, γι' αυτό στην πρώτη περίοδο υπήρξε συγκυβέρνηση με τον Παύλο Βαρδινογιάννη. Σύντομα ο Παύλος εγκατέλειψε, ο Γιάννης κάτω από την πατρική επίβλεψη έμεινε μόνος, αλλά εδώ είχαμε το πρόβλημα. Έναν διάδοχο που δεν είχε εκπαιδευτεί και δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Μετά την επιλογή του Αγγελου Φιλιππίδη υπήρξαν άπειρα ρεπορτάζ ότι ο Τζίγκερ δεν πρόκειται να γίνει πρόεδρος. Τον υποχρέωσαν οι συνθήκες και το ντου στην Παιανία. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και πρόσφατα. Και φτάνουμε στο σήμερα.

Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι εμφανώς έχει αποτύχει. Οι παίκτες δεν τον εμπιστεύονται και όταν οι παίκτες σταματήσουν να εμπιστεύονται τον προπονητή, ο τελευταίος φεύγει. Αλλά και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει αποτύχει ως μάνατζερ του Παναθηναϊκού. Μόνο που ο ιδιοκτήτης δεν γίνεται να φύγει. Τώρα θα φανεί αν έχει το μυαλό να αντικαταστήσει τον εαυτό του.

Ο μεγάλος κίνδυνος για τον Τζίγκερ είναι οι αυλοκόλακες. Αυτοί που από σήμερα θα του λένε: «Είσαι πάρα πολύ μεγάλος, ο Μαλεζάνι είναι μια χαρά, αλλά φταίνε τα παλιόπαιδα που έχουν μακριά μαλλιά, πολύχρωμα παπούτσια και τρύπες στο κρανίο για να αερίζεται το μυαλό τους». Ο κίνδυνος είναι ότι θα του λένε αυτό που θέλει να ακούσει. Γιατί κανένας τσάτσος δεν λέει ποτέ: «Εσύ δεν κάνεις, αφεντικό. Ούτε γουστάρεις το ποδόσφαιρο, ούτε ποτέ θέλησες να ασχοληθείς. Έτυχε ο πατέρας σου να έχει την ομάδα και σαν πιστός γιος δέχθηκες να θυσιαστείς. Μπράβο σου επειδή είσαι καλός γιος, αλλά μην ταλαιπωρείς και ταλαιπωρείσαι να κάνεις τον μάνατζερ σε κάτι που δεν γουστάρεις». Δεν θα του το πούνε, επειδή από τη φύση του ο τσάτσος υπάρχει για να κολακεύει και όχι να δυσαρεστεί. Το έξυπνο αφεντικό αυτά τα καταλαβαίνει μόνο του. Δεν περιμένει να του τα πούνε.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έλεγε ότι βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται προσωρινά. «Έχω άλλα πράγματα να ασχοληθώ και όχι με το ποδόσφαιρο», ήταν η φράση που επαναλάμβανε σε κάθε συνάντηση με δημοσιογράφους και παράγοντες του χώρου. Πράγματι έχει και σε άλλα είναι το μυαλό του. Ακόμα και η απόφαση να κρατήσει τον Μαλεζάνι ήταν η εύκολη λύση του «Άσε τώρα να μην τραβιόμαστε και να δείξουμε ότι κάναμε λάθος». Το θέμα δεν είναι αν κάνει ο Μαλεζάνι. Η Ιταλία να είναι καλά και από άνεργους προπονητές γεμάτη. Στέλνει αύριο τον Φάνη Κλωνόπουλο και του βρίσκει δέκα Μαλεζάνι. Το θέμα είναι αν κάνει ο Τζίγκερ. Και εάν δεν κάνει, με τον εγωισμό του Τζίγκερ και το φτωχό μου το μυαλό λέω ότι η λύση θα είναι δύσκολη...

Θα κάψει τους πιτσιρικάδες

Το επιχείρημα «και να διώξουμε τώρα τον Μαλεζάνι, τι έγινε; Η Ευρώπη, το Κύπελλο έχουν χαθεί, το πρωτάθλημα κατά 99% πάει. Εκτός του ότι τα κωλόπαιδα θα πάρουν αέρα, ότι μπορούν να τρώνε τον προπονητή, θα πρέπει να βρούμε καινούργιο και να μάθει από την αρχή την ομάδα» είναι συμπαθητικό. Στην ουσία όμως είναι pay blue με το ελληνοαγγλικό νόημα. Με την παραμονή του Μαλεζάνι, ο Παναθηναϊκός μπορεί να χάσει την επένδυση που έκανε σε νέους παίκτες το καλοκαίρι.

Πώς φαγώθηκε η γενιά της Παιανίας; Από ένα ματς. Από το ματς της Ριζούπολης. Εκεί η χρυσή γενιά ονομάστηκε losers. Με υποκριτική μάλιστα διάθεση, αφού αν αυτοί που πήγαν τουλάχιστον στη Ριζούπολη ήταν losers, αυτοί που δεν πήγαν ήταν τελειωμένοι cowards. Τέλος πάντων, με τη βοήθεια της προπαγάνδας ονομάστηκαν losers, απαξιώθηκαν στα μάτια των οπαδών και μέσα σε δύο χρόνια, εκτός του Γιάννη Γκούμα, που έδωσε γην και ύδωρ, οι άλλοι διασκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τι λοιπόν μπορεί τώρα να συμβεί;

Πηγαίνει ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη και τρώει τρία γκολ. Εύκολα, αφού ο Παναθηναϊκός ζήτημα να έχει παίξει μιάμιση ώρα καλή μπάλα και σπαστά ένα ημίχρονο εδώ, ένα εκεί, δέκα λεπτά παρακάτω... Εάν συμβεί, οι οπαδοί θα απαξιώσουν τους παίκτες. «Έλα, μωρέ, με τον περιπατητή. Έλα, μωρέ, με τον ανύπαρκτο που ήρθε από τη Νέα Σμύρνη και με μισό ματς έγινε βεντέτα...». Για τους πραγματικά ρουτινιάρηδες παίκτες τύπου Κονσεϊσάο θα είναι δίκαιο. αλλά για την πιτσιρικάδα -και ο Παναθηναϊκός έχει την καλύτερη φουρνιά- θα είναι άδικο και καταστροφικό. Ο Παναθηναϊκός στο όνομα του πείσματος του ιδιοκτήτη του να κρατήσει στον πάγκο έναν αποτυχημένο, θα έχει ρίξει μια δεκάδα «παίδες εν καμίνω».

Και ας πούμε ότι ο Μαλεζάνι δεν φταίει. Ας πούμε ότι οι παίκτες δεν φταίνε. Τι στο διάολο φταίει; Η χρονική συγκυρία, ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακόμα έτοιμος και θα παίξει καλή μπάλα στη συνέχεια; Η διοίκηση; Η ιδιοκτησία;
Τέλος πάντων κάτι φταίει. Και δεν μπορεί να είναι τα αποτελέσματα. Οι ομάδες κάνουν τα αποτελέσματα και όχι τα αποτελέσματα τις ομάδες. Και οι ομάδες γίνονται από αυτούς που τις πιστεύουν και όχι από ενοίκους ξενοδοχείων που το μισό τους πόδι πατάει στην Αθήνα και το ενάμισι στη Βερόνα.