Η στρουθοκάμηλος κάθεται στα αυγά της! (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Τα φετινά ευρωπαϊκά παθήματα θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να αποδειχθούν ευεργετικά: όταν τελειώνουν οι αυταπάτες, τερματίζονται και οι «παράτες»

Ποιος θέλει να εμπαίξει τον εαυτό του, μπορεί να το κάνει ακόμη και τώρα. Να δείξει με το δάκτυλο τη Ραπίντ Βιέννης, που δεν πήρε καν βαθμό στον όμιλό της. Να επικαλεστεί τα παθήματα των Σπάρτα Πράγας και Αντερλεχτ, οι οποίες έκαναν χειρότερη συγκομιδή (βαθμών) από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Να ψελλίσει «έλα μωρέ, εδώ κοτζάμ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Πόρτο δεν βγήκαν ΟΥΕΦΑ, εμείς θα τα βάψουμε μαύρα;». Ασφαλώς και δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο: γιατί να πενθείς; Επειδή απέτυχες να κερδίσεις όσα δεν (έπεισες πως) άξιζες; Ας μη γελιόμαστε όμως, δεν είναι μόνο τα απολεσθέντα ευρωπαϊκά «εισιτήρια». Εδώ μιλάμε για πανηγυρικά... εξιτήρια από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων!

Γι' αυτόν και μόνο τον λόγο, τα φετινά ευρωπαϊκά παθήματα θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να αποδειχθούν ευεργετικά: όταν τελειώνουν οι αυταπάτες, τερματίζονται και οι «παράτες» για τις υποτιθέμενες βελτιώσεις που κάθε τρεις και λίγο «γίνονται» και που κάθε... δύο χρόνια οδηγούν σε άτακτες υποχωρήσεις. Η περσινή συγκομιδή -δέκα βαθμούς οι «ερυθρόλευκοι», εννέα οι «πράσινοι»- παραήταν καλή για να αποδειχθεί αντιπροσωπευτική. Για την πραγματική στάθμη μας, αυτήν των τελευταίων ετών, ήταν σχεδόν... παρά φύση. Φάνηκε φέτος.

Δεν είναι τόσο οι αριθμοί, όσοι οι αγωνιστικές εικόνες (αμφοτέρων) που αξίζει τον κόπο να αναλυθούν. Οι αριθμοί απλώς προσγειώνουν.
Η «προσγείωση», όπως θα έλεγαν και οι μαθηματικοί, δεν είναι ικανή συνθήκη για κάτι καλύτερο. Είναι όμως αναγκαία συνθήκη. Εκτός αν οι ιθύνοντες των δύο ισχυρότερων ελληνικών ΠΑΕ «συνθηκολόγησαν» οριστικά με τη μετριότητα...

Αποτυγχάνοντας στις «προχωρημένες» ευρωπαϊκές εξετάσεις, οι ομάδες δεν πιάστηκαν απλώς αδιάβαστες σε «άλλη ύλη». Φάνηκε επιπλέον πόσο ελλιπής είναι η «βασική κατάρτισή» τους. Τα «κουσούρια» που «βγήκαν στη σέντρα» του Τσάμπιονς Λιγκ δεν προέκυψαν εκεί. Γιατί δηλαδή να μην ηττηθεί ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη από τη Ρόζενμποργκ (αυτό το παιχνίδι καθόρισε εν πολλοίς τη φετινή ευρωπαϊκή του διαδρομή) με τον ίδιο αφελή τρόπο που «σφράγισε» και την ήττα από τον ΠΑΟΚ;

Πως να μη διασυρθεί σε κάθε εκτός έδρας αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ ο ΠΑΟ, αφ' ης στιγμής έχει λησμονήσει τι σημαίνει νίκη σε έδρες αντιπάλων όπως ο Ατρόμητος, η Λιβαδειά, ο Ιωνικός; Γιατί η πρακτική του τύπου «τρώμε γκολ και παραδίδουμε πνεύμα, σώμα και όπλα» να μη «βολέψει» και την Ουντινέζε; Μόνο την ΑΕΚ θα κάνει ευτυχισμένη; Είπαμε, το θαυματουργό «τσούκου τσούκου μπολ» που τελεσφορούσε στην Ευρώπη -και χαντάκωνε στο πρωτάθλημα- ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση. Αφήστε που το διεκπεραίωναν διαφορετικοί παίκτες.

Ναι, αν εξαιρέσει κάποιος την αμιγώς ευρωπαϊκή ροπή του Ολυμπιακού να καταστρέφει στο τέλος ό,τι «κτίζει» επί 86 ή 89 λεπτά, αμφότεροι έδειξαν αυτό που τους χαρακτηρίζει και στα καθ' ημάς. Ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να τρέξει. Ο ΠΑΟ δυσκολεύεται να παίξει. Βλέπεις τα ατού των «κόκκινων» και αναρωτιέσαι «πόσο ακόμη αντέχουν;». Τα αντίστοιχα «πράσινα» προκαλούν άλλο ερώτημα: «Έχουν να δώσουν κάτι;». Ο ΠΑΟ αναπτύσσεται προβληματικά. Ο Ολυμπιακός, μπερδεμένος κι από το 4-3-3, συμπτύσσεται... γενναιόδωρα: ο επιτιθέμενος αντίπαλος βρίσκει «στρέμματα» κενού χώρου. Την ομάδα του Πειραιά περιβάλλει μια απορία: «Πότε θα αρχίσει πραγματικά να ανανεώνεται;». Οι «πράσινοι» άλλο ερώτημα καθιστούν αναπόφευκτο: «Συγγνώμη, αυτή η ανανέωση δικαιώνεται;». Συνυπολογίστε τα απόλυτα στραπάτσα της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ στο ΟΥΕΦΑ και έτσι, θέλει δεν θέλει, η στρουθοκάμηλος που κρύβουμε μέσα μας θα κάτσει στα αυγά της!