Στήριξη, ενώ πέφτουν πιστολιές... (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Τζίγκερ πέρασε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο λέγοντας ότι στηρίζει τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Πιθανότατα θα τον απολύσει τώρα που ήρθε ο χειμώνας. Το θέμα δεν είναι το γιατί τον στήριξε, αλλά το πώς. Για την ακρίβεια, έχει ενδιαφέρον να προβληματιστεί κάποιος για το πώς στηρίζεται ένας προπονητής. Οι πιο πολλοί παράγοντες, όταν αποφασίζουν να στηρίξουν έναν προπονητή, αναγγέλλουν ότι του δίνουν πίστωση χρόνου: ακόμα ακούω στ' αυτιά μου τις δηλώσεις του Στάθη και του Μελισσανίδη για τον Τουμπάκοβιτς μετά τον αποκλεισμό της ΑΕΚ από κάποια ανύπαρκτη σουηδική ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Στην αρχή οι πρόεδροι υπόσχονται χρόνο και υπομονή. Έπειτα ζητούν από τους παίκτες να κάνουν δήλωση ότι αυτός ο κόουτς είναι ο καλύτερος που είχαν στην καριέρα τους -θυμηθείτε τις υπερβολές που είχε πει κάποτε ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος για τον συμπαθέστατο Γιάννη Κόλλια. Ύστερα παρακαλούν διακριτικά τους ρεπόρτερ να δώσουν λίγη πίστωση χρόνου πριν από την κριτική - πράγμα που γίνεται. Δεν επικαλούμαι παράδειγμα, γιατί θα χαλάσω τις καρδιές μου με τα μισά μέλη του ΠΣΑΤ και βαριέμαι χρονιάρες μέρες να τσακώνομαι.

Νταμπλ

Αυτή η συνταγή είναι η καλύτερη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καεί ένας προπονητής! Θα μπορούσα να φέρω δεκάδες παραδείγματα, αλλά θα χρησιμοποιήσω δύο, στα οποία δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά και όμως οι προπονητές πέτυχαν χωρίς «στήριξη». Πρόπερσι οι μισές εφημερίδες κορόιδευαν καλοκαιριάτικα τον Σουμ. Κανένας παράγοντας δεν είπε ότι θα γεράσει στον πάγκο και κανένας παίκτης δεν ξόδεψε έναν καλό λόγο. Οι ρεπόρτερ τον αντιμετώπισαν με περιέργεια και δυσπιστία: έκανε νταμπλ! Πέρυσι ο Μπάγεβιτς πήγε στον Ολυμπιακό και οι μισοί διοικητικοί αμέσως γκρίνιαξαν. Οι Λάτιν πήγαν στον Λούβαρη τον Αύγουστο και του είπαν «διώξ' τον και πάρε τον Λουξεμπούργκο» και ο «Πρωταθλητής» όλον τον χρόνο τον «πριόνιζε». Έφυγε από τον Ολυμπιακό με δύο κούπες και έχοντας κάνει μια πορεία στην Ευρώπη, η οποία φέτος έγινε κατανοητό σε όλους ότι επρόκειτο περί θαύματος.

Χωρίζει

Καμία στήριξη προπονητή, η οποία βασίζεται σε δηλώσεις παραγόντων, προβλέψιμα δημοσιεύματα και αγάπες παικτών, δεν απέδωσε τίποτα. Ο προπονητής επαναπαύεται και παραμυθιάζεται. Χωρίζει τους δημοσιογράφους σε εχθρούς και φίλους και καμιά φορά κάνει το ίδιο λάθος και με τους παίκτες, αφού όλοι δεν μπορεί να λένε γαλιφιές. Το χειρότερο είναι ότι πιστεύει πως έχει μπροστά του απεριόριστο χρόνο. Στην Ελλάδα όλες οι συγκριτικά καλές πορείες ομάδων στην Ευρώπη στηρίχθηκαν κατά βάση στην προσπάθεια να σταματήσει η μουρμούρα που δημιουργείται καλοκαιριάτικα από τη δυσπιστία του Τύπου. Ρωτήστε τον Χουάν Ραμόν Ρότσα, τον οποίο είχαν στήσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι στον τοίχο οι ίδιοι που τον αποθέωναν, όταν έφτασε με τον ΠΑΟ ενενήντα λεπτά από τον τελικό της Ρώμης το 1996.

Συμπάθεια

Ειδικά οι διοικήσεις δεν πρέπει να λένε τίποτα, αλλά να κάνουν πολλά. Ο Τζίγκερ για τον Μαλεζάνι είπε ειλικρινά λόγια συμπάθειας. Αλλά ο Παναθηναϊκός του δεν έχει απλώς ανάγκη έναν προπονητή για να προκόψει: χρειάζεται κι άλλα πολλά.

Ματς

Ο ΠΑΟ αντιμετωπίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα χειρότερα από τον Λεβαδειακό και όποια άλλη ομάδα έχει πρόεδρο που έχει καλό κουμπάρο. Τον Τζίγκερ στην ΕΠΟ μπορεί να τον ξεγελούν: ο άνθρωπος δεν ασχολείται πολύ με το ελληνικό ποδόσφαιρο, του πετάς ένα «εναντίον του ΠΑΟ δεν έχει σφυριχτεί ένα πέναλτι εδώ και δύο χρόνια» και νομίζει ότι πρέπει να σου είναι και υποχρεωμένος. Στην πραγματικότητα τον Παναθηναϊκό τον αντιμετωπίζουν όπως τον Ολυμπιακό στα δέκα χρόνια που δεν έπαιρνε πρωτάθλημα. Τότε του ΟΣΦΠ του έδιναν ένα πέναλτι στα ντέρμπι και του άλλαζαν τα φώτα σε όλα τα οριακά δύσκολα ματς.

Επόπτες

Το κορυφαίο κρούσμα τού πόσο λίγο τον μετρούν είναι η ιστορία του επόπτη Τσολακίδη, του ανθρώπου που δεν μέτρησε το γκολ του Γκέκα στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Προχθές επέστρεψε στους πίνακες έπειτα από μία σιωπηρή τιμωρία, μικρότερη από αυτή που έφαγε (επίσης σιωπηρά) ο διαιτητής Στυλιαράς, ο οποίος αδίκησε τη Λάρισα στο ματς με την Ξάνθη. Ακόμα ακούω τις φωνές του Μήτσου...

Πράξεις

Δεν θέλω να πω ότι φταίει για όσα παθαίνει ο ΠΑΟ η διαιτησία – θα ήταν κουταμάρα. Θέλω να επισημάνω απλώς ότι όταν παιδεύεσαι να φτιάξεις μια νέα ομάδα (και γνωρίζεις πόσες δυσκολίες την περιμένουν στο ξεκίνημά της), πρέπει να φροντίσεις να έχεις καλή αντιμετώπιση από το σύστημα. Οχι να φτιάξεις «παράγκα», να στήνεις διαιτητές ή να προσλαμβάνεις νταραβεριτζήδες, αλλά να δείξεις πόσο μετράς και να απαιτήσεις ίση μεταχείριση. Με πράξεις, όμως, και όχι με φωνές.

Νεκρή

Ο Παναθηναϊκός διάλεξε τη χειρότερη στιγμή για την ομάδα του για να συμβιβαστεί με όλο αυτό το «σύστημα ΕΠΟ», το οποίο τόσο πολέμησε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτός ο συμβιβασμός του (οι χαμηλοί τόνοι, η έλλειψη κριτικής στα πεπραγμένα της ΕΠΟ, η παρουσία αρκετών επιφανών Παναθηναϊκών στο Δ.Σ. της ομοσπονδίας – με πρώτους τον Στράτο και τον Πιλάβιο που συνεργάζονται άψογα με τον Γκαγκάτση) «πουλήθηκε» ως αδυναμία του συλλόγου να κουνήσει από τη θέση τους όσους είχαν ως χόμπι τα «πιστολίδια» στον ΠΑΟ τα προηγούμενα χρόνια! Η συγκαταβατικότητα απέναντι σε όλους εκείνους που έτρεμαν ότι θα καταλήξουν στη φυλακή μετά τη νίκη της Ν.Δ. στις εκλογές, όχι απλώς δεν εκτιμήθηκε, αλλά έγινε και μπούμερανγκ. Τα «πιστολίδια» συνεχίστηκαν και η νέα ομάδα ετοιμάζεται να πέσει κάτω νεκρή.

Βρέμη

Και οι άθλιες εμφανίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ; Θα πει κάποιος. Ο ΠΑΟ εμφανίστηκε αγωνιστικά συγχυσμένος – το έγραψα πρώτος το καλοκαίρι, το εξήγησα και τώρα το βλέπουν όλοι. Αλλά αν είχε κερδίσει στο Περιστέρι, θα πήγαινε με άλλη ψυχολογία στη Βρέμη. Αν είχε κερδίσει τη Λιβαδειά και στη Νίκαια, θα είχε άλλη απόδοση στο Ούντινε. Αν κάθε ματς δεν ήταν ένα τεστ, το μυαλό θα ήταν πιο καθαρό...

Καπετάνιε...

Για την όποια πιθανότητα ο Ντούσαν Μπάγεβιτς να αναλάβει τον ΠΑΟ, σας έχω γράψει εδώ και καιρό. Δεν πιστεύω ότι ο Μπάγεβιτς θα δούλευε άσχημα στον ΠΑΟ, το θεωρώ σχεδόν αδύνατο να πάει κάπου και να μην κάνει δουλειά – το θέμα όμως δεν είναι οι ικανότητες του Ντούσαν.

Ο ΠΑΟ είναι σε κρίση. Εχει μια ομάδα με έντονα αγωνιστικά προβλήματα, συγχυσμένη από λάθος επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι και με πολλούς καλούς ξένους παίκτες, οι οποίοι όμως δεν έχουν συνείδηση της ιστορίας και των ειδικών συνθηκών της ομάδας. Ο ΠΑΟ έχει ανάγκη κατ' αρχήν από ηρεμία, συμπόνια, στοργή και κατανόηση - όπως όλοι όσοι υποφέρουν. Ο Μπάγεβιτς είναι ένας άνθρωπος που φέρνει συνήθως ξεσηκωμούς, όπου πάει. Δεν ηρεμεί, αλλά ηλεκτρίζει. Δεν θα πήγαινε να ασχοληθεί με τον ΠΑΟ με τη στοργή ενός καλού γιατρού, αλλά με τον τσαμπουκά του αξιωματικού που απαιτεί ο άρρωστος στρατιώτης να σταθεί γρήγορα στα πόδια του. Μιλάμε για προπονητή και όχι για θαυματοποιό – μολονότι ουκ ολίγες φορές έχει κάνει θαύματα. Αν ο Ντούσαν πήγαινε τώρα στον ΠΑΟ, με την εξέδρα να μουρμουράει και τη διοίκηση πελαγωμένη, δεν αποκλείω σε έναν μήνα να ήταν και αυτός και οι μέθοδοί του πρόβλημα.

Αν ήμουν Τζίγκερ στη δεδομένη στιγμή, θα ζητούσα τη βοήθεια του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Μια πιθανή επιστροφή του θα έδειχνε ότι έφτασε η ώρα να σοβαρευτούν όλοι. Θα λειτουργούσε σαν καμπανάκι συναγερμού και θα ταρακουνούσε όχι τόσο την ομάδα όσο τους οπαδούς της: η μεγαλύτερη ανάγκη του Παναθηναϊκού είναι να πειστεί ο απογοητευμένος κόσμος του ότι μπορεί να γίνει μια σωστή διαχείριση της κρίσης. O κόσμος περιμένει να δει έναν Παναθηναϊκό, τον οποίο φοβούνται και σέβονται όλοι. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ξαναγίνει σκληρός με τους εχθρούς του, προσεχτικός με τους φίλους του, δυνατός εξωαγωνιστικά, απαιτητικός από τους προπονητές που έχουν τις τύχες του και αγαπητός στους παίκτες που έχουν την τιμή να φορούν τη φανέλα του. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είναι ένας τεχνοκράτης, ο οποίος δυσκολεύεται να οργανώσει τον ΠΑΟ, όπως θα ήθελε: λίγη επίκληση βοήθειας από τον Καπετάνιο τη δεδομένη στιγμή θα ήταν μια ώριμη κίνηση. Γιατί θα του εξασφάλιζε τον χρόνο και την άνεση να κάνει σοβαρές διοικητικές επιλογές στελεχών (ακόμα ακόμα και προπονητή, αν χρειαστεί...) χωρίς την πίεση των στιγμών αυτών που έχουν κάνει την ομάδα νευρασθενική...