Η σωστή συνταγή πετυχαίνει μόνο με τα κατάλληλα υλικά (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Η επιλογή του πενταετούς πλάνου είναι μία σωστή και σύγχρονη επιλογή, αλλά ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ θα πρέπει να αναρωτηθεί μήπως ξεκίνησε να εφαρμόζει το σωστό πλάνο με τον λάθος άνθρωπο στον πάγκο

Και μετά σου λένε ότι οι Ιταλοί είναι μανούλες στην άμυνα», μου έλεγε με πίκρα ένας φίλος Παναθηναϊκός στο ημίχρονο του παιχνιδιού του ΠΑΟ με τη Βέρντερ. Από τη στιγμή που στην άμυνα του ΠΑΟ δεν αγωνίζεται ούτε ένας Ιταλός ποδοσφαιριστής, η αιχμή του σχολίου του φίλου μου προφανώς είχε στόχο τον Μαλεζάνι. Αλλωστε, ο Μαλεζάνι είναι ο στόχος όλων. Πάντα ο προπονητής είναι ο εύκολος στόχος, όταν μία ομάδα δεν πηγαίνει καλά. Και ο φετινός ΠΑΟ δεν πηγαίνει καθόλου καλά.
Για την ακρίβεια, δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα. Στο πρωτάθλημα είναι επτά βαθμούς πίσω από τον πρώτο Ολυμπιακό και έξι πίσω από την ΑΕΚ. Ομως, η μεγαλύτερη ζημιά έγινε στην Ευρώπη, όπου το «τριφύλλι» είχε καταφέρει να δημιουργήσει μία παράδοση καλών ή έστω αξιοπρεπών εμφανίσεων. Οι δύο «πεντάρες» στα εκτός έδρας ματς με Μπάρτσα και Βέρντερ και οι δύο ήττες από την Ουντινέζε κατέστρεψαν την εικόνα της ευρωπαϊκής ομάδας. Η ευθύνη για την κακή φετινή πορεία των «πρασίνων» δεν μπορεί να είναι μόνο του προπονητή. Ο Ιταλός έχει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης, με δεδομένο ότι ακόμη δεν έχει καταφέρει να δώσει μία αγωνιστική φυσιογνωμία στην ομάδα του, παρ' όλο που έχουμε φθάσει στον Δεκέμβριο.

Μπορεί ο Ιταλός να έχει πολύ καλή ποδοσφαιρική κουλτούρα, μπορεί να έχει και εξαιρετικές ιδέες για το αγωνιστικό σύστημα και την αξιοποίηση των παικτών, μπορεί να είναι ο καλύτερος στην ποδοσφαιρική ψυχολογία, αλλά δεν έχει δείξει τίποτε από όλα αυτά. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο Μαλεζάνι δεν μου έχει δώσει την εικόνα του ανθρώπου της δέσμευσης. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας προπονητής είναι συγκεντρωμένος στην αποστολή του, όταν με την παραμικρή αφορμή δίνει ρεπό στους παίκτες του και φεύγει για την πατρίδα του.

Ο Ιταλός δεν βρίσκεται ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ιταλία, αλλά κάπου ανάμεσα, γεγονός που του αφαιρεί την οποιαδήποτε αίσθηση σταθερότητας. Και όταν ο προπονητής μετεωρίζεται, δεν μπορεί η ομάδα του να είναι σταθερή. Αυτή η αιώρηση, αυτή η αστάθεια του Μαλεζάνι πιθανόν να συνδέεται και με το γεγονός ότι ο Ιταλός δεν έχει κάποιους δικούς του ανθρώπους εδώ, ούτε κάποιον άνθρωπο που να είναι το αντίστοιχο του Σάββα Θεοδωρίδη. Κάποιον δηλαδή που θα μπορούσε να εγγυηθεί την πειθαρχία στα αποδυτήρια και που θα έδινε στον προπονητή «χώρο» και «χρόνο».

Με άλλα λόγια, ελευθερία κινήσεων. Και αυτό το τελευταίο έχει επισημανθεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά η διοίκηση του ΠΑΟ εκτιμά ότι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται, ίσως γιατί ο ιδιοκτήτης της ομάδας έχει μία πολύ καλή προσωπική σχέση με τον προπονητή. Ίσως ο Γιάννης Βαρδινογιάννης να αναγκαστεί πλέον να αναθεωρήσει κάποιες από τις απόψεις του. Κατά την εκτίμησή μου, η επιλογή του στον πενταετή σχεδιασμό είναι σωστή. Δεν μπορεί κάθε χρόνο οι ομάδες να αλλάζουν ποδοσφαιριστές λες και είναι μπλουζάκια που όταν βρεθούν εκτός μόδας, είναι άχρηστα. Αυτή η επιλογή του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ έλκει την καταγωγή της από τους σχεδιασμούς και τη συμπεριφορά των επιχειρήσεων. Μία τέτοια επιλογή όμως δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτή από έναν κόσμο που δεν έχει και την απαιτούμενη αθλητική παιδεία. Που δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη και τη χρησιμότητα των μακρόχρονων σχεδιασμών, που δεν έχει μάθει να αποδέχεται την ήττα και που -ιδιαίτερα στις μεγάλες ομάδες- δεν μπορεί να περιμένει και θέλει τους τίτλους εδώ και τώρα.

Η επιλογή του Γιάννη Βαρδινογιάννη να στηρίζει τον προπονητή του όλον αυτόν τον καιρό είναι σύμφωνη με τη φιλοσοφία του πενταετούς πλάνου και της αποφυγής των συχνών αλλαγών. Όμως, αναρωτιέμαι μήπως ο Μαλεζάνι είναι ο λάθος άνθρωπος για να εφαρμόσει τη σωστή συνταγή. Και από όσα μας έχει δείξει μέχρι τώρα ο Ιταλός, δεν είναι ο κατάλληλος, κάτι που ο κόσμος έχει καταλάβει. Είναι ένα ερώτημα το κατά πόσο ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ θα επιμείνει στη λογική της στήριξης του Μαλεζάνι
-μία επιλογή που δεν δείχνει λογική πλέον- και θα αντέξει στην πίεση του κόσμου, που ζητεί την απομάκρυνσή του.

Ενα ακόμη σημείο σχετικά με τον Μαλεζάνι που θα ήθελα να αναφέρω έχει να κάνει με αυτήν την περίφημη «ελληνική νοοτροπία», που -σύμφωνα με ορισμένους- δεν έχει κατανοήσει ο Ιταλός. Κάποτε πρέπει να σταματήσουμε το πιπίλισμα αυτής της βολικής καραμέλας της «νοοτροπίας».

Οι ποδοσφαιριστές πλέον είναι επαγγελματίες και γι' αυτό -τουλάχιστον σε ομάδες όπως ο ΠΑΟ- πληρώνονται και καλά. Τα περί νοοτροπίας συντηρούν και μεγαλώνουν το πρότυπο της κακομαθημένης βεντέτας. Μετά τη διοίκηση και τον προπονητή, οι ποδοσφαιριστές είναι ο τρίτος «άγνωστος» της εξίσωσης που αναζητά τις ευθύνες. Πέρα από τα όποια προπονητικά λάθη στο σύστημα ή την αξιοποίηση των ποδοσφαιριστών, οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές εμφανίζονται αδικαιολόγητα χαλαροί στα κρίσιμα παιχνίδια, χωρίς πάθος και με μία αγωνιστική συμπεριφορά που μπορεί να θεωρηθεί και αδιάφορη.

Ειδικά κάποιοι από τους νεαρούς ποδοσφαιριστές της ομάδας φαίνεται ότι έχουν κτυπηθεί από τον ιό της πρόωρης και μεγάλης διασημότητας. Από αυτόν όμως τον ιό θα μπορούσε η διοίκηση να τους προστατεύσει. Αλλά δεν το έκανε.
Ο Δεκέμβριος είναι καλός μήνας για περισυλλογή και αλλαγές. Αλλαγές που θα είναι μόνιμου χαρακτήρα, ώστε να υποστηριχθεί η επιλογή του πενταετούς πλάνου. Διαφορετικά, καλό θα είναι να εγκαταλειφθεί η ιδέα του πλάνου και να ξαναγυρίσουν στον Παναθηναϊκό στο day to day management.