Ο άνθρωπος που έσπειρε άνθη (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Yπέροχα νέα έφτασαν χθες από τη Θεσσαλονίκη. Ο Νίκος Γκάλης νυμφεύθηκε. Σε λίγους μήνες θα γίνει για πρώτη φορά πατέρας. Ο Νίκος Γκάλης δεν είναι πια μια μοναχική ψυχή.

Πέρασαν περισσότερα από 15 χρόνια από εκείνη τη τραγική βραδιά. «Η Τζένη σκοτώθηκε», έπεσε σαν κεραυνός το μαντάτο στα δημοσιογραφικά γραφεία. «Σε τροχαίο». Κανείς δεν ρώτησε «ποια Τζένη;». Τότε, η Τζένη Ρήγα ήταν η πρώτη κυρία του ελληνικού αθλητισμού. Γνωρίστηκαν με τον Νικ όταν αυτός ήταν ακόμα νέος στην Ελλάδα.«Την έριξε δίπλα του ο Αρης για να τον κρατήσει πιο εύκολα στη Θεσσαλονίκη», έλεγαν οι κακές γλώσσες. Μπορεί να ήταν κι αλήθεια. Ο έρωτάς τους κατέληξε σε γάμο, έναν γάμο λαμπερό, πολυσυζητημένο και πολυτάραχο. Τις μέρες του Ευρωμπάσκετ του '87, η Τζένη έλαμπε στο πλευρό του συζύγου της σε κάθε φωτογραφία, σε κάθε στιγμή. Μόλις ακουγόταν η κόρνα της λήξης, ασυγκράτητη η κυρία Γεωργαλή (αυτό είναι το πραγματικό επώνυμο του Γκάλη) ορμούσε ασυγκράτητη στο παρκέ για να πέσει στην αγκαλιά του Νικ. Το χαμόγελό της φώτιζε ολόκληρο το ΣΕΦ. Μερικούς μήνες αργότερα ήταν νεκρή.

Ανθρωπος βαθιά ευαίσθητος και εύθραυστος (αντίθετα με την «περσόνα» που παρουσίαζε στο γήπεδο), ο Νίκος Γκάλης δεν προσπάθησε να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Ούτε όμως έγινε κοσμοκαλόγερος. Ανθρωποι που τον ζουν από κοντά από τότε που σταμάτησε το μπάσκετ έχουν να λένε για τις στρατιές νεαρών κορασίδων που μπαινόβγαιναν στο μάλλον λιτό διαμέρισμά του στη Θεσσαλονίκη ή στο καμπ του Πευκοχωρίου, όπου περνάει τα καλοκαίρια του. Αληθινός τζέντλεμαν απέναντι στο ασθενές φύλο, ο Νικ εθεάθη πολλές φορές να συνοδεύει κάποια φίλη μέχρι τον σταθμό των λεωφορείων το πρωινό της προηγούμενης νύχτας.

Τις σοβαρές σχέσεις κατά κανόνα τις απέφυγε. Αλλά όχι πάντα. Σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις σκέφτηκε και τον γάμο. Θυμάμαι ότι πριν από 4-5 χρόνια κατέφθασε από τον Βορρά προειδοποιητικό σήμα: «Ετοιμαστείτε, θα φάμε κουφέτα». Το σχέδιο τσάκισε. Ο Νίκος επέστρεψε στις περιστασιακές σχέσεις. Για τους φίλους του όμως παρέμενε ένας άνθρωπος μοναχικός, από αυτούς που προτιμούν να περάσουν τρεις ώρες παίζοντας τάβλι στο Ιντερνετ, παρά να βγουν σε κάποιο πάρτι. Ούτε στο τάβλι δεν χρειάζεται πια συμπαίκτης. Σημεία των καιρών

Ο Νίκος Γκάλης, 48 Μαΐων πλέον, είναι ίσως το καλύτερο «παιδί» που έχω γνωρίσει ποτέ. Μια απόλυτα αγνή ψυχή, ξηγημένος και κιμπάρης, ανίκανος να βλάψει οποιονδήποτε, εκτός ίσως από τον εαυτό του. Οσα ζόρια τράβηξε στη ζωή του, τα τράβηξε επειδή εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους, συχνά τρωκτικά. Τρομάζει λίγο όταν βλέπει τα παθήματα να μετατρέπονται σε χίμαιρες, αλλά προτιμά να κρατάει τα συμπεράσματα και τα μαθήματα για τον εαυτό του, παρά να τα μοιράζεται με τον κόσμο. Δικαίωμά του κεκτημένο και σεβαστό, μολονότι μας λείπει πολύ.

Από χθες, ο Νικόλας είναι ξανά «διπλός». Δεν βρίσκω λέξεις για να εκφράσω τις εγκάρδιες ευχές μου για το καινούργιο του ξεκίνημα. Κανένας δεν δικαιούται βίον τόσο ανθόσπαρτο, όσο ο άνθρωπος που στόλισε με άνθη τον δικό μας βίο.