Γιατί αγαπήσαμε τον Τζορτζ Μπεστ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Κανονικά σήμερα έπρεπε να γράψω για τον αποκλεισμό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά υπήρξαν αρκετά mail στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) την τελευταία εβδομάδα, με τα οποία μου επισήμαναν ότι δεν έγραψα τίποτα για τον Τζορτζ Μπεστ. Είχα γράψει πολλά γι' αυτόν όταν ήταν ζωντανός και είχα -ομολογώ- μια μικρή δυσκολία. Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε μια πολύ ωραία επιστολή που μου έστειλε από την Αγγλία ένας καλός αναγνώστης. Είναι ένα κείμενο βρετανικής θα έλεγα ευαισθησίας, που μιλά για τον παίκτη με σεβασμό στον παράξενο χαρακτήρα του, το οποίο θέλω να μοιραστούμε και που ταπεινά προσυπογράφω.

Μου γράφει λοιπόν ο φίλος Γιώργος Ευαγγελόπουλος από το Λονδίνο: «Υπάρχουν άνθρωποι συντηρητικοί, οι οποίοι με ειλικρίνεια πιστεύουν πως ο τρόπος που αυτοί ζουν είναι ο ηθικά ενδεδειγμένος. Υπάρχουν άλλοι που δεν το πιστεύουν, αλλά φοβούνται να ζήσουν αλλιώς, μολονότι θα το ήθελαν. Υπάρχουν, τέλος, και αυτοί που από θάρρος, θρασύτητα ή ικανότητα αποφασίζουν να ζήσουν "χωρίς συμβάσεις", "πέρα από τον νόμο".

Αντισυμβατικότητα

Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα σε διάφορους χώρους, από την επιστήμη και την τέχνη μέχρι το ποδόσφαιρο. Στην Τέχνη αυτά είναι συχνότερα (υπάρχει πάντα χώρος για τους Κερτ Κομπέιν, τους Οσκαρ Ουάιλντ και τους Τζιμ Μόρισον), αλλά παραδείγματα διαφορετικότητας ή αντισυμβατικότητας υπάρχουν παντού. Στον χώρο της πληροφορικής π.χ. δεσπόζει το παράδειγμα του Αλαν Τούριγκ. Μεγαλοφυής, με παιδική αθωότητα στον χαρακτήρα, αλλά και gay, "ωθείται" από την πουριτανική κοινωνία της αγγλικής επαρχίας στην αυτοκτονία.

Ντριμπλαδόρος

Στο ποδόσφαιρο, μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Τζορτζ Μπεστ. Εύστροφος, ευρηματικός, απίστευτος ντριμπλαδόρος. Με "γερά" και τα δυο του πόδια, καλή κεφαλιά, ταχύτητα κι εκρηκτικότητα. Στα 22 χρόνια του ήταν πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και συνάμα κορυφαίος ποδοσφαιριστής της ηπείρου μας. Και μετά, όπως οι ροκ σταρ, που κάνουν γρήγορα σουξέ, πήρε την κατηφόρα. Η καριέρα του και η ζωή του σημαδεύτηκαν από ένα μεγάλο ερώτημα: τι θα είχε κάνει αν δεν είχε πάρει τον δρόμο της αυτοκαταστροφής.

Απώλεια

Πιο πολύ κι από το ποδόσφαιρο ξόδεψε τον εαυτό του (κι όχι μόνο την περιουσία του) στο ποτό, τις γυναίκες και τα αυτοκίνητα. Τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα δεν συγκρίνονται με αυτά του Πελέ και του Μαραντόνα. Ούτε καν μ’ εκείνα του Κρόιφ, του Μπεκενμπάουερ, του Πλατινί ή του Ζιντάν. Τότε, γιατί αγαπήσαμε τόσο πολύ τον Μπεστ, γιατί πονέσαμε τόσο με την απώλειά του;

Τεχνική

Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι για να τον θυμόμαστε και να τιμάμε όχι μόνο την μνήμη του, αλλά κυρίως τη "μοναδικότητα" του. Ο Μπεστ "ενσάρκωσε" και προώθησε την αξία της ποδοσφαιρικής τέχνης στο νησί, εκεί δηλαδή που το ποδόσφαιρο φημίζεται για τη δύναμή του, για το fair play, κ.λπ., όχι όμως για την έμφαση στην τεχνική. Εάν ο Μπεστ ήταν Βραζιλιάνος ή Αργεντινός, ίσως να μην τον προσέχαμε τόσο. Από τη στιγμή όμως που αυτός ο "θρασύς" Ιρλανδός πήγε στην Αγγλία σε μια εποχή που οι Αγγλοι έπαιζαν σχεδόν αποκλειστικά με γιόμες και προσπάθησε να τους διδάξει πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο όταν παίζεται με την μπάλα κάτω, δεν μπορούσε κανένας να πάρει τα μάτια του από πάνω του.

Παιχνίδι

Είχε τις αρετές ενός Λατινοαμερικανού, δεν είχε όμως κανένα από τα ελαττώματά τους. Δεν καθυστερούσε σκόπιμα, δεν ήταν "βρόμικος". Και δεν έδινε στο ποδόσφαιρο μεγαλύτερη αξία απ’ όση έχει, δηλαδή αυτή ενός λαοφιλούς παιχνιδιού. Δεν ήταν σαν τον Μαραντόνα που χαιρετίζει κάθε νίκη της Αργεντινής επί της Αγγλίας στο ποδόσφαιρο ως νίκη του καταπιεσμένου τρίτου κόσμου επί της αποικιοκρατικής τέως υπερδύναμης της Ευρώπης, γεμίζοντας ψευδαισθήσεις τον εαυτό του και τους συμπατριώτες του. Ο Μπεστ, άλλωστε, δεν συμμερίστηκε ποτέ τις "κρίσεις μεγαλείου" -τις γεμάτες ψευδαισθήσεις- που κατά καιρούς περνούν οι Αγγλοι! Παρέμεινε Ιρλανδός, κι αυτό τα λέει όλα!

Μπέκαμ

Ο Μπεστ ήταν ευφυής άνθρωπος. Αριστος μαθητής, μπορεί να μην έγινε διανοούμενος, αλλά ποτέ δεν έχασε το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό του. Αυτά άλλωστε είναι έμφυτα, κυρίως, χαρίσματα. Πολλοί είπαν πως υπήρξε ωραιοπαθής, διότι κάποτε δήλωσε πως αν ήταν άσχημος, ο κόσμος δεν θα είχε ποτέ ακούσει για τον Πελέ. Ομως, ήταν πράγματι ωραίος ο Μπεστ κι αυτό τουλάχιστον δεν το αρνείται κανένας. Κάποιοι (λίγοι ευτυχώς) τον θεωρούσαν επηρμένο, γιατί είπε πως "αν εξαιρέσουμε πως δεν έχει αριστερό πόδι, δεν ντριμπλάρει, δεν έχει κεφαλιά και δεν μαρκάρει, κατά τα άλλα ο Ντέιβιντ Μπέκαμ είναι πολύ καλός παίκτης". Στοιχηματίζω όμως πως αν ρωτούσαμε οποιονδήποτε με στοιχειώδεις γνώσεις στο ποδόσφαιρο, με τον ίδιο τρόπο θα αποτιμούσε την ποδοσφαιρική αξία του Μπέκαμ.

Δηλώσεις

Θα μείνω σε δύο πιο πρόσφατες δηλώσεις του, λίγο πριν από το τέλος του. Στη μία είπε πως "θα ήθελε να ζήσει κι άλλο, αλλά φαίνεται πως ήπιε πολύ"! Στην τελευταία, μπροστά στις κάμερες των φωτογραφικών συνεργείων, ζήτησε από τον κόσμο να θυμάται πως "το ποτό τον οδήγησε στον θάνατο και γι’ αυτό κανείς να μην ακολουθήσει τα βήματά του". Εφυγε αυτοσαρκαζόμενος. Δεν έλεγε τις κοινοτοπίες του Πελέ, ούτε τις υπερβολές του Μαραντόνα. Παρ’ όλα τα ελαττώματά του, ήταν ένας πνευματικά χαριτωμένος άνθρωπος.

Καλύτερος

Ο Μπεστ σίγουρα δεν ήταν ο χαρακτήρας που μια μάνα θα ήθελε να έχει ο γαμπρός της. Γυναικάς, πότης, σπάταλος. Ομως, ας είμαστε ειλικρινείς: εμείς που τρέχουμε στα γήπεδα δεν ψάξαμε συχνά παρηγοριά στο ποτό για κάποια βράδια; Πόσοι από μας θα αρνούμασταν να γκαζώσουμε με ένα ακριβό αυτοκίνητο και πόσοι δεν θα θέλαμε να είχαμε δίπλα μας τις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου; Ο Μπεστ καταστράφηκε, εμείς γλιτώσαμε. Πάντα κάποιος την πληρώνει. Ας μην τον κατηγορούμε για τις αδυναμίες του! Ηταν ανθρώπινες.

Μονοτονία

Γι’ αυτά θα θυμόμαστε τον Μπεστ! Γιατί με τον τρόπο που έπαιξε ποδόσφαιρο, αλλά και έζησε, "ράγισε" κάπως τη μονοτονία του αγγλικού ποδοσφαίρου και τη σοβαροφάνεια της αγγλικής κοινωνίας. Δεν την έσπασε, κανείς δεν το καταφέρνει…».