Η Γιουνάιτεντ, η Πόρτο, εμείς και... οι άλλοι (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ευτυχώς, υπάρχουν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Πόρτο. Να, ορίστε, δεν είμαστε μόνον εμείς που βγήκαμε τέταρτοι και καταϊδρωμένοι, βγήκαν κι αυτοί. Με τα «Ντραγκάο» τους και με τα «Τράφορντ», με κολοσσιαία οικονομικά μεγέθη που υποστηρίζουν το ποδοσφαιρικό τμήμα, με βαθύτατη παράδοση, συλλογική και εθνική. Κι όμως...

Πρόταση: Καλύτερα να μην τους κοιτάζουμε. Είναι τα «τρέχοντα» ποδοσφαιρικά τμήματά τους παραδείγματα προς αποφυγήν. Πρώτον, αυτό. Και, δεύτερον, δεν μας αφορούν. Είναι περιπτώσεις-διδάγματα πως ό,τι ανεβαίνει ψηλά, πέφτει με κρότο. Αλλά εμείς δεν ανεβήκαμε ψηλά. Για να μας απασχολεί τώρα πώς θ' αποφύγουμε το να πέσουμε. Εάν κάποιον αφορά, είναι το κομμάτι «Εθνική» και μόνον αυτό. Για το κομμάτι «σύλλογοι», το ενδιαφέρον, εκείνο που αξίζει τον κόπο να κοιτάξει κανείς, είναι οι... αντίπαλοι της Γιουνάιτεντ και της Πόρτο. Οι έτοιμοι να (εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να) γκρεμίσουν τη Γιουνάιτεντ και την Πόρτο.

Είχα υποφέρει πολύ, ομολογώ, με το κλέος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κρυφοκοιτούσα με θαυμασμό. Το παιγνίδι τους. Και, κυρίως, το μοντέλο τους. Πανηγύριζα, με την απόλυτη χαιρεκακία, κάτι κουφά νοκ-άουτ απ' τη Μονακό, απ' την Μπορούσια Ντόρτμουντ. Ηταν, στο βάθος, ο φόβος. Αν θέλετε, η επίγνωση ότι αυτό που μεγάλωνε και ερχόταν, απλώς καθυστερούσε. Ήλθε. Και με... εκδικήθηκε, εκείνο το βράδυ στη Βαρκελώνη.

Τότε που οι ΟΥΕΦΑίοι άλλαζαν άρον-άρον το χρώμα στις κορδέλες του τροπαίου. Τότε που ο πρόεδρος Γιόχανσον δεν είδε κανένα απ' τα δύο γκολ. Κατέβαινε με το ασανσέρ για την απονομή (στην Μπάγερν) κι ώσπου να φτάσει στο επίπεδο του αγωνιστικού χώρου, ο Σέρινγκαμ ισοφάρισε. Ανέβηκε με το ασανσέρ (για την παράταση) κι ώσπου να επιστρέψει στη θέση του, ο Σόλσκερ έβαλε το δεύτερο. Ξανά κάτω, με το ασανσέρ, για την απονομή!

Εκανα, λοιπόν, πως... δεν το 'βλεπα. Αυτό που ερχόταν. Το ίδιο έκαναν κι εκείνοι, για να δοξαστεί η ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, μετά. Εκαναν πως δεν έβλεπαν την παρακμή που ερχόταν. Ο Σερ Αλεξ επένδυσε στην κεκτημένη δυναμική και πίστεψε (το έχει εξομολογηθεί σε συνεντεύξεις του) πως μετά το '99 θα 'παιρνε... μερικά Πρωταθλητριών ακόμα. Οτι, από top club, θα γινόταν αυτοκρατορία. Τι πήρε μετά το '99; Ξεκίνησαν να 'ρχονται κάποια νοκ-άουτ στους «8», έπειτα (την προηγούμενη διετία) στους «16», τώρα τούτο 'δω. Το αδιανόητο.

Θρυλείται πως ο Αμπραμόβιτς γοητεύτηκε και ενέδωσε να επενδύσει στον πειρασμό-ποδόσφαιρο, ως εκστασιασμένος θεατής του αξέχαστου Γιουνάιτεντ - Ρεάλ 4-3 (με το χατ-τρικ του Ρονάλντο). Τώρα, στην άνοδό του ακόμα, ο Ρώσος ξέρει τι δεν πρέπει να κάνει, όποτε η Τσέλσι φτάσει στο peak. Διαθέτει, άλλωστε, στο οπλοστάσιό του τον άνθρωπο που γνωρίζει το έργο από μέσα. Τον Μουρίνιο. Η Πόρτο «του» δεν υπάρχει πια. Στο βιβλίο του, ο Μουρίνιο γράφει κάμποσα για την πρόληψη της παρακμής. Ηταν ό,τι τον έκαιγε, το καλοκαίρι μετά το τρεμπλ του 2003 και πριν από το έπος του 2004. Ήθελε να 'ναι σίγουρος πως το τρεμπλ δεν είχε κορέσει την πείνα και τη δίψα.

Η Πόρτο μετά το έπος του 2004 επένδυσε, όπως και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στον φόβο των αντιπάλων στο εθνικό πρωτάθλημα. Στις νίκες, λιγότερο με την ποιότητα και πιο πολύ με τη μη-ποιότητα των άλλων. Δεν σε πηγαίνει αυτό μακριά. Πέρυσι η Πόρτο πέρασε στα νοκ-άουτ κι αποκλείστηκε αμέσως. Όπως η Γιουνάιτεντ. Εφέτος, δεν πέρασε καν στο Κύπελλο UEFA. Όπως η Γιουνάιτεντ. Αποκλείστηκαν από χρόνιους underachievers, τη Ρέιντζερς και την Μπενφίκα. Είδαν την πλάτη της Λιλ και της Αρτμέντια Μπρατισλάβας. Ανέκδοτα, από τ' άγραφα!

Έχω πάψει, καιρό τώρα, να νιώθω χαιρεκακία στα στραπάτσα της Γιουνάιτεντ. Είδα την αρχή του τέλους της, Φεβρουάριο του 2004 στο «Ντραγκάο». Είδα και το τέλος του τέλους της, την Τετάρτη στο «Ντα Λουζ». Ίδιο σκριπτ. Υπερφίαλη προσέγγιση, 0-1 νωρίς, πέσε κότα να σε φάω, καμία νοητική προετοιμασία μάχης για το σενάριο αντίδρασης των άλλων, καμία δύναμη (όταν αυτή η αντίδραση, παρά ταύτα, εκδηλώνεται) να πολεμήσουν και να την τιθασεύσουν, από 0-1 (και τότε και τώρα) 2-1.

Όπως και στο «Ντραγκάο», έτσι (δέκα φορές παραπάνω) και στο «Ντα Λουζ», περισσότερο χάρηκα τις προάλλες το κατόρθωμα των κόμπακτ (ομόγλωσσων, έξι Βραζιλιάνων και πέντε Πορτογάλων) νικητών. Οχι τη νίλα των (πανάκριβων αλλ' ετερόκλητων) ηττημένων. Χάρηκα, ιδίως τώρα, με τη χαρά τους. Τη χαρά του κόσμου τους. Είχα ζήσει, μες στο σπίτι τους, το μεγαλείο τους στην αποδοχή της ήττας, στις 4 Ιουλίου 2004. Είχα ζήσει τον περασμένο Μάιο το ίδιο πράγμα, στον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Άξιζαν να χαμογελάσουν, για μία φορά, πάλι. Όποιος ξέρει να χάνει, μαθαίνει και να κερδίζει.

Φάνηκε, την Τετάρτη, πόσο πιο ισχυρές (απ' τα λεφτά ή απ' τη λάμψη ή απ' τη στεγνή ποιοτική υπεροχή ή απ' ό,τι άλλο θέλετε) είναι, ανέκαθεν, η πείνα και η δίψα. Η πίστη. Οταν αυτή, φυσικά, βασίζεται στο ταλέντο, στη γνώση των βασικών της δουλειάς, στον σεβασμό των «νόμων» της μπάλας.