Ο κανιβαλισμός σε βάρους του ανθρώπου Μαλεζάνι (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Βοήθεια, καταστρέφει τα χρηστά μας ήθη ο Ιταλός! Αν ο φαρισαϊσμός μετριόταν με σταγόνες νερού, η Ελλάδα θα είχε γίνει ήδη Ορλεάνη...

Δεν χρειάζεται να προσυπογράψεις όλες τις εκφράσεις ενός αγανακτισμένου ανθρώπου για να αιτιολογήσεις το ανθρώπινο ξέσπασμά του. Σιγά μην το αποδεχθούν όμως αυτό οι όψιμοι υπέρμαχοι του «καθωσπρεπισμού» και της «βικτωριανής ηθικής»! Σύμφωνα με τα περισσότερα χθεσινά πρωτοσέλιδα, το ξέσπασμα του Μαλεζάνι ήταν «πεζοδρομίου» και μας υποβίβασε όλους σε επίπεδο πορνείου. Αντε, να το πιστέψουμε. Να μην ελέγξουμε όμως πόσο «ακράδαντη» είναι κι η πίστη των Καρδιναλίων του σαβουάρ βιβρ στους κώδικες καλής συμπεριφοράς; Ασφαλώς και θα το κάνουμε.

Έως ότου αγριέψει κι εκτραχυνθεί ο Ιταλός, προφανώς όλα ήσαν μέλι-γάλα. Τίποτε δεν συνιστούσε προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του, έτσι; Ούτε οι αλήστου μνήμης ανεκδιήγητες ερωτήσεις στις συνεντεύξεις Τύπου, εκείνες τις oποίες ο ίδιος αντιμετώπιζε με ευγενική στωικότητα και χαμόγελα που απέπνεαν «πικραμένη» έκπληξη. Ούτε τα ειρωνικά προσβλητικά γέλια. Μπαααα...

Ούτε οι εκάστοτε «εξετάσεις» στις οποίες διαρκώς υποβαλλόταν: ο Μαλεζάνι «όφειλε» να απαντά σε ερωτήσεις που αφορούσαν την ιστορία του Παναθηναϊκού πιο συχνά κι από όσο ο «Μανωλάκης», ο υιός Πόπωτα στο γνωστό τηλεοπτικό Κολοκοτρωνίτσι, υποχρεούτο να αποδεικνύει πως γνωρίζει καλά Πατριδογνωσία. Ούτε τα εμετικά «καλαμπούρια» που τον ήθελαν «ξεκουτιασμένο» λόγω προηγηθέντος ατυχήματος -απύθμενη χυδαιότητα. Ούτε οι πρωτοσέλιδοι χαρακτηρισμοί τύπου «μπούφος». Μπααα...

Ω, ναι. Όλα αυτά ήσαν «καλώς καμωμένα»! Βάλθηκαν τώρα οι βασίλισσες Βικτωρίες των περισσότερων ΜΜΕ να ερευνήσουν πόσο βαριές είναι για τα δεδομένα των Ιταλών οι εκφράσεις και οι λέξεις που εκστόμισε ο Μαλεζάνι. Το βάρος των συντριπτικών σε βάρος της προσωπικότητάς του κτυπημάτων ποτέ δεν το αποτίμησαν. Κι αν θα το έκαναν, θα το έπρατταν για να παινευτούν ποιος εξευτέλισε «αποτελεσματικότερα» την ανθρώπινη υπόσταση ενός επαγγελματία και τζέντλεμαν -έως το βράδυ της Κυριακής. Οποία... ειλικρίνεια! Στον αθλητικό Τύπο είναι ψωμοτύρι οι ξύλινοι τίτλοι για γκολ-«πίπες Herb», για νίκες-«οθωμανικό δίκαιο» και για ήττες που ισοδυναμούν με πέσιμο «στα τέσσερα». Αίφνης όμως η «χαλαρή» ανεκτικότητά μας πάει περίπατο επειδή ο Μαλεζάνι ξέμεινε από ανοχή, αντοχή και αυτοσυγκράτηση. «Πνιγμένος» από οργή κι όχι πωρωμένος για πρόκληση. Βοήθεια, καταστρέφει τα χρηστά μας ήθη ο Ιταλός! Αν ο φαρισαϊσμός μετριόταν με σταγόνες νερού, η Ελλάδα θα είχε γίνει ήδη Ορλεάνη...

Επειδή στους καιρούς μας ακόμη και τα αυτονόητα χρήζουν διευκρινήσεων, θεωρούμε επιβεβλημένες δύο. Η πρώτη: διαφορετικό είναι να καλούν τον Μαλεζάνι να πάει να «τιμηθεί» οπαδοί της ομάδας (όπως έχουν κάνει κατά καιρούς φίλοι κι άλλων συλλόγων, σε βάρος άλλων τεχνικών) και διαφορετικό ο προαναφερθείς δημοσιογραφικός κανιβαλισμός. Η εξέδρα φύσει και θέσει είναι πιο κοντά «στο πεζοδρόμιο», μιας και τώρα... θυμηθήκαμε την έκφραση. Τα δημοσιογραφικά γραφεία οφείλουν να γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται (και) στο πεζοδρόμιο -για να μη ζουν στον κόσμο τους-, αλλά όχι να υιοθετούν τα ισοπεδωτικά του ήθη. Η δεύτερη -και σημαντικότερη: άλλο πράγμα είναι η κριτική στον ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ Μαλεζάνι, η διαπίστωση πως έχει αποτύχει, η άποψη ότι θα έπρεπε να έχει ήδη παραιτηθεί κι άλλο η κατακρεούργηση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ Μαλεζάνι.

ΚατΑ τα άλλα, ναι, ο Ιταλός είχε ιδέες που «δεν βγήκαν» κι ανεξήγητες εμμονές (π.χ. η αμυντική διάταξη της ομάδας στους εκτός έδρας αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ). Ναι, η προσπάθειά του να περισώσει κάτι από το ηθικό της ομάδας τον ωθεί σε δηλώσεις που εκλαμβάνονται ως παντελής έλλειψη απαιτητικότητας ή αποκοπή από την πραγματικότητα. Δεν ευθύνεται όμως ο Μαλεζάνι για όλα. Δεν ήταν αυτός που «ξήλωσε» σύσσωμη την παλιά ομάδα. Δεν χαρακτήριζε αυτός καλοκαιριάτικα «εύκολο» το ματς με τον Ολυμπιακό, διαμορφώνοντας στις τάξεις των οπαδών ακριβώς την ψυχολογία που κατόπιν θα απέρριπτε τα «πενταετή πλάνα» ως ευκαιριακές δικαιολογίες...