Ένας αληθινός άνθρωπος (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν μου έκανε εντύπωση το ξέσπασμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι -το μόνο που με εντυπωσίασε είναι ότι άργησε λίγο. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων και των εκφράσεών του, μου φαίνονται εντελώς νορμάλ. Και on character. Ο Μαλεζάνι ζει έντεκα μήνες μόνος στο Πεντελικόν. Η πιθανότητά του να τα καταφέρει στον ΠΑΟ δεν είχε να κάνει με τις τεχνικές γνώσεις του (είναι ντροπή να τις αμφισβητεί κάποιος…), αλλά με την ικανότητα προσαρμογής του. Δεν είχε κάνει ποτέ του πρωταθλητισμό και η μόνη πιθανότητα που είχε για να αντέξει τις εξωφρενικές πιέσεις που υπάρχουν στην Ελλάδα ήταν εξ αρχής να κάνει γνωστό τον χαρακτήρα του. Απλώς άργησε λίγο.

Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι και πιθανότατα δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που έχει αναλάβει την επικοινωνία του Παναθηναϊκού, εκθέτοντας τον προπονητή, εξακολουθεί να τον παρουσιάζει σαν ένα είδος Μουρίνιο που βρέθηκε στην Ελλάδα, σε μια χώρα, της οποίας οι κάτοικοι δεν ξέρουν να εκτιμούν τις ιδιοφυΐες. Αν πληρώνει κάτι ο Μαλεζάνι, αυτό είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να εμφανιστεί στα μάτια του κοινού του ΠΑΟ σαν κάτι τελείως διαφορετικό απ' αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Τα ψέματα δημιουργούν την ανάγκη να τα αντιπαρέλθεις με τη γλώσσα της υπερβολής. Οταν ο Μαλεζάνι παρουσιάζεται σαν Μουρίνιο, όσοι διαφωνούν με αυτού του είδους το παραμύθιασμα περιμένουν τα πρώτα στραβά αποτελέσματα για να τον παρουσιάσουν ως άσχετο. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά στο μεταξύ ο κάθε Μαλεζάνι έχει καταστραφεί από τους Προκρούστες της ελληνικής αθλητικογραφίας.

Θερμοκήπιο

Οταν ο Μαλεζάνι είχε έρθει στην Ελλάδα, είχα γράψει ότι οι Ιταλοί προπονητές είναι προπονητές μεγαλωμένοι σε θερμοκήπιο. Δουλεύουν σε σχεδόν ιδανικές συνθήκες, πλαισιωμένοι από ανθρώπους που κάνουν για χάρη τους πολύ ειδικές δουλειές. Στη Φιορεντίνα, ο Μαλεζάνι είχε τεχνικό διευθυντή τον Ορέστε Τσινκουίνι, γενικό διευθυντή τον Τζιανκάρλο Αντονιόνι και εκτελεστικό αντιπρόεδρο τον Λουτσιάνο Λούνα. Στην Πάρμα, το μαγαζί έτρεχαν ο Καλίστο Τάντζι και ο Τζιαν Μπατίστα Παστορέλο. Ακόμα και στη Βερόνα υπήρχαν τρεις τουλάχιστον άνθρωποι που φρόντιζαν τα πάντα, αφήνοντάς του απλώς το κοουτσάρισμα και την προετοιμασία της ομάδας. Στον Παναθηναϊκό, ο άνθρωπος αυτός δουλεύει χωρίς να έχει βοηθό που μιλάει ιταλικά και παιδεύεται μόνος του να επικοινωνήσει με ξένους από επτά διαφορετικές χώρες, χωρίς να έχει κάποιον που να μπορεί να μεταφράσει τα λόγια του. Δουλεύει δε με έναν γυμναστή, τον Ρότζερ Σπράι, που θεωρείται από τη διοίκηση θαυματοποιός, την ώρα που οι παίκτες πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο κάτω από τις θλάσεις!

Δήθεν

Η ζωή του Μαλεζάνι είναι γεμάτη από τρομερές ιστορίες. Δεν έπαιξε ποτέ του ποδόσφαιρο σε σοβαρό επίπεδο, αλλά έχει επιμορφωθεί όσο λίγοι προπονητές στον κόσμο. Είναι άνθρωπος φιλοσοφημένος, αρκετά παθιασμένος με τη δουλειά του και πολύ αυθόρμητος. Και χωρίς προστάτες. «Μου λένε ότι πρέπει να κυκλοφορώ με κουστούμια, να προσέχω τι λέω, να μην πανηγυρίζω σαν μικρό παιδί στα γκολ, γιατί αν συνεχίσω να φέρομαι όπως φέρομαι, δεν θα πάω ποτέ μου σε μια μεγάλη ομάδα. Ε, λοιπόν, εγώ σας λέω ότι αν πρέπει να γίνω ψεύτης και δήθεν, τότε προτιμώ να μη δουλέψω πουθενά. Αν οι ομάδες δεν ξέρουν να εκτιμούν την αλήθεια των ανθρώπων, δεν είναι μεγάλες», είχε πει κάποτε.

Φυλακή

Ο Μαλεζάνι είναι αληθινός. Οταν ήταν 25 χρόνων, πήγαινε στο Αμστερνταμ για να δει τις προπονήσεις του Αγιαξ. Έπαιζε με τρεις επιθετικούς με τα πιτσιρίκια της Κιέβο κόντρα στη Μίλαν και τη Γιούβε. Σκαρφάλωνε στην εξέδρα της Βερόνα, όταν νίκησε σ' ένα ντέρμπι τη δική του Κιέβο για να δείξει ότι τιμά το συμβόλαιό του. Τον θυμάμαι το 1997 να κάνει σαράντα μέτρα κούρσα για να αγκαλιάσει τον Μπατιστούτα, όταν πέτυχε στο Ούντινε το γκολ της πρώτης νίκης του με τη Φιορεντίνα. Το βράδυ που η Πάρμα κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ έκλαιγε μπροστά στις κάμερες σαν μικρό παιδί. Το ίδιο κι όταν υποβιβάστηκε η Βερόνα, έχοντας παίξει καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Οταν έναν τέτοιο άνθρωπο τον φυλακίζεις, τον κρατάς μακριά από τους δημοσιογράφους, τον βάζεις να δίνει συνεντεύξεις σε λαϊφσταϊλάδικα έντυπα την ώρα που υπάρχει ανάγκη απαντήσεων για αγωνιστικά προβλήματα, τότε αργά αλλά σταθερά τον καταστρέφεις, στερώντας του την ικανότητα να προβάλει την πιο μεγάλη δύναμή του, δηλαδή την αλήθεια του.

Ψέματα

Δεν είναι ιδιοφυΐα ο Μαλεζάνι και αμφιβάλλω αν έχει την ικανότητα να διαλέξει μόνος του παίκτες που θα βοηθήσουν τον ΠΑΟ να γίνει μεγάλος: βλέπω τα ματς που έκαναν οι δύο πιο μεγάλες επιλογές του, δηλαδή ο Κονσεϊσάο (που αποκτήθηκε αντί του Ντάβιντς!) και ο Μπίσκαν (που ήρθε αντί του Δέλλα!) και σχεδόν τον λυπάμαι. Αλλά, όμως, είναι ένας αληθινός άνθρωπος, ένας από τους λίγους που τιμά με τον ιδρώτα του το συμβόλαιό του και θα μπορούσε επικοινωνιακά σε αυτήν την ταραγμένη ομάδα να είναι πολύ χρήσιμος. Φτάνει να μην τον έκρυβαν, αφήνοντας στους προπαγανδιστές το δικαίωμα να τον περιγράφουν με υπερβολές και ψέματα.

Παραμύθι

Το παραμύθι δεν έσωσε ποτέ την κατάσταση. Οι προπαγανδιστές έλεγαν ότι ο Σόουζα είναι σιδερένιος, ότι ο Σανμαρτεάν δεν έχει τίποτα, ότι ο Σκάζνι έχει μελετήσει την ομάδα για μήνες. Υποστήριζαν ότι θα γίνει μήνυση στην Μπέρμιγχαμ για τον Ολισαντέμπε και ότι ο Κυργιάκος δεν θα πάει ποτέ στους Ρέιντζερς ελεύθερος. Άφηναν υπονοούμενα για το ήθος του Νικοπολίδη και του Μπασινά. Λάσπωναν και λοιδορούσαν. Όμως σε κανέναν δεν έκαναν μεγαλύτερη ζημιά απ' αυτή που έκαναν στον Μαλεζάνι, ο οποίος έχασε την ευκαιρία να αγαπηθεί από τον κόσμο του ΠΑΟ γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που κάποιοι θα ήθελαν να είναι.

Μόνος

Ο Μαλεζάνι είναι ωραίος τύπος. Αλλά, κάθε φορά που τον υπερασπίζονται οι εργολάβοι της προπαγάνδας του ΠΑΟ, γίνεται άθελά του αντιπαθής. Και μένοντας μόνος στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου αμφιβάλλω αν μπορεί και να καταλάβει το γιατί…

Μεροκάματα

Οι αθλητικές εφημερίδες δεν αφιερώνουν εξώφυλλα στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής και οι αρθρογράφοι ελάχιστα ασχολούνται με αυτό. Δεν γίνονται επίσης τηλεοπτικές εκπομπές με αντικείμενο τη δεύτερη κατηγορία και σπανιότατα γίνονται καταγγελίες για τη διαιτησία των παιχνιδιών αυτών: κι όμως, αυτή η άδικη, πλην όμως πραγματική, στάση αδιαφορίας των ΜΜΕ δεν αποτρέπει τον πολύ κόσμο, που παρακολουθεί τα συγκεκριμένα ματς, από το να πιστεύει ότι υπάρχει ένα αόρατο χέρι που σκηνοθετεί τα πάντα! Υπερβολή; Μπορεί. Πλην όμως ο κόσμος έχει μάτια και βλέπει.

Την Κυριακή, στην Καλαμάτα, ο διαιτητής έφυγε με συνοδεία αστυνομίας. Στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας πιστεύουν ότι εδώ και τρία χρόνια η ομάδα πληρώνει τη στάση της σε διάφορα που έχουν γίνει στην ΕΠΟ και στην ΕΠΑΕ και δέχεται ένα κυνηγητό που ξεπερνάει τα συνηθισμένα. Στοιχεία δεν υπάρχουν, αλλά κανένας δεν μπορεί να χωνέψει ότι συνεχώς εμφανίζονται διαιτητές που κάνουν ανθρώπινα λάθη σε βάρος της «Μαύρης Θύελλας». Τους κατανοώ.

Όπως κατανοώ κι όσους τα έβαλαν χθες στη Βέροια με τον διαιτητή. Η τοπική ομάδα (που έχει εξαιρετική αντιμετώπιση από τη διαιτησία μέχρι στιγμής) μου λένε ότι αδικήθηκε στον αγώνα με το Χαϊδάρι: δεν είδα το ματς, αλλά δεν έχω κανένα λόγο να μην το πιστέψω. Μετά τα σχόλια που είχαν ξεσηκώσει τα πολλά και συνεχή πέναλτι υπέρ της Βέροιας, η βαθμολογία της θα «διορθώνονταν» απροκάλυπτα, περίπου όπως συμβαίνει στο Χρηματιστήριο με τις μετοχές που κάνουν συνεχή λίμιτ απ και μετά βουτάνε. Όμως αυτές ακριβώς οι βίαιες παρεμβάσεις πότε υπέρ και πότε κατά δημιουργούν και τη βεβαιότητα μιας «σκηνοθεσίας» που ξεπερνά τα συνηθισμένα: εν τέλει, η εύνοια ή η αδικία της κάθε Βέροιας δεν δημιουργεί παρά την ίδια σιγουριά ότι κάποιοι παρασκηνιακά καθορίζουν τις τύχες των ομάδων. Αυτό πιστεύει ο κόσμος και είναι δύσκολο να του αλλάξεις γνώμη όταν επικαλείται αυτό που βλέπουν τα μάτια του.

Δεν είναι η Βέροια το πρόβλημα. Ούτε ο Ολυμπιακός Βόλου ούτε η Κέρκυρα ούτε ο Αρης ούτε κανένας: οι ομάδες δεν φταίνε σε τίποτα. Το πρόβλημα είναι τα πρόσωπα που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο και η έλλειψη κύρους που τα χαρακτηρίζει. Το πρόβλημα είναι η κακομοιριά τους, που δεν καμουφλάρεται με χρυσά μανικετόκουμπα. Αυτά απλώς δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι κάποιοι κάνουν μεροκάματα…