Ο Ιταλός φτιάχνεται με τους δημοσιογράφους (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οταν τα πράγματα πάνε ανάποδα για έναν προπονητή, υπάρχουν τρία στάδια. Στο πρώτο, τα βάζει με τη διαιτησία. Στο δεύτερο, με τους παίκτες. Στο τρίτο, με τους δημοσιογράφους. Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι δεν ασχολήθηκε καθόλου με το πρώτο θέμα, λίγο με το δεύτερο, αλλά με το τρίτο μοιάζει να φτιάχνεται.

Το πρώτο σκάλωμα με τους δημοσιογράφους ο Μαλεζάνι το έφαγε πριν από λίγο καιρό με τις διαρροές. Έβγαλε τον κατά διαρροών λόγο στα αποδυτήρια. Την επόμενη μέρα τον είδε τυπωμένο στις εφημερίδες. Το επόμενο σκάλωμα το έφαγε στη συνέντευξη Τύπου. Ο Μαλεζάνι ήταν που ήταν συννεφιασμένος από την ισοπαλία με τον Ηρακλή, τον είχαν βιδώσει και με την «Ηχώ» κι όταν άρχισε να τα χώνει, δεν μαζευόταν. Τη μεγαλύτερη πλάκα είχε η κυρία που έκανε τη μετάφραση. Πώς να μεταφράσεις το «Κε κάτσο» 40φεύγα χρονών γυναίκα; Τέλος πάντων, ο Μαλεζάνι τα έκανε ρόιδο κι ο μόνος που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι ο Στράτος Αποστολάκης. Ετσι και βγει στη σύνταξη ο Αποστολάκης, θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον ΠΣΑΠ και την ΕΣΗΕΑ.

«Ταχύτητα, ενημέρωση, αξιοπιστία» ήταν το έμβλημα του Αποστολάκη την εποχή που έπαιζε ποδόσφαιρο. Παρ' όλο που στον πρώτο τομέα έχανε από τον μακαρίτη, τον Γιάννη Κυράστα. Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά, όταν τελείωνε η προπόνηση της Παιανίας ο Κυράστας έφευγε με το σαμπουάν στα μαλλιά και πήγαινε σ' ένα εστιατόριο κοντά στο γήπεδο που είχε τηλέφωνο για να δώσει το αξιόπιστο ρεπορτάζ. Ο Αποστολάκης τα στέγνωνε πρώτα.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο προτέρημα του Αποστολάκη. Ξέρει τι τραβάει ο ρεπόρτερ να κλείσει τη σελίδα και τον χαρακτήρα του κάθε δημοσιογράφου. Επίσης ξέρει ότι αν δεν κλείνει η σελίδα, ο άλλος θα πάει και θα ψάχνεται και ποιος ξέρει σε τι θα καταλήξει... Εκεί κάνει το λάθος ο Μαλεζάνι, όπως στο παρελθόν το έκανε κι ο Πέτρος Κόκκαλης στον Ολυμπιακό. Δεν κόβεις τους διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα σε παίκτες και δημοσιογράφους, αλλά κοιτάς να τους ελέγξεις.

Παράδειγμα, η ΑΕΚ. Ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν ήταν «δημοσιογραφικός». Δηλαδή, δεν ήταν ο παίκτης που έπαιρνε ο δημοσιογράφος για να του δώσει το ρεπορτάζ από την προπόνηση. Ο Νικολαΐδης μίλαγε με ορισμένους δημοσιογράφους, αλλά για θεσμικά θέματα. Ο Ίλια Ιβιτς ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο. Μίλαγε, αλλά με τα φεγγάρια του. Τον ένα μήνα μπορούσε να σηκώνει το τηλέφωνο στο πρώτο χτύπημα και τον επόμενο να μην το σηκώνει καθόλου. Αμφότεροι όμως ξέρουν ότι κάποιοι πρέπει να μιλάνε κι ανεπίσημα ώστε να υπάρχει ρεπορτάζ. Φτάνει να μην είναι τα «λάθος» άτομα.

Φέτος μόνο μία φορά μίλησε παίκτης χωρίς τη σφραγίδα εγκυρότητας του ντεμοτεχνείου κι ακόμα προσπαθεί να συνέλθει. Ηταν ο άγνωστος τουπαμάρος που άφησε να διαρρεύσει ότι ο Φερνάντο Σάντος, πριν από μία προπόνηση, είχε πει ότι είναι σε άσχημη διάθεση. Τώρα, το είπε ο παίκτης, κατάλαβε λάθος ο δημοσιογράφος, δεν παίζει ρόλο. Αυτό που παίζει είναι η αντίδραση. Το μήνυμα έφυγε κατά συρροή, κατά φύσιν και παρά φύσιν ότι ο ένοχος είναι μαρκαρισμένος, οι μέρες του μετρημένες κι αν τολμήσει να μιλήσει ξανά σε unauthorized δημοσιογράφο, θα τον βρουν κρεμασμένο από τα κορδόνια των παπουτσιών του.

Ο Ολυμπιακός, όπως όλες οι ομάδες, είχε κι έχει authorized και unauthorized παίκτες για να μιλάνε με τους δημοσιογράφους. Για παράδειγμα, υπάρχει καραφλός που μπορεί να μιλήσει και η διοίκηση να λέει «Μακάρι κι εμείς να μπορούσαμε να τα πούμε έτσι» και καραφλός που μιλάει κι ο Γιώργος Λούβαρης κρατάει την αναπνοή του μέχρι να γίνει μπλε. Κανένας όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τον έναν και μοναδικό Stelios.

Ο Stelios, όχι μόνο είχε κινητό με μπαταρία Magirus Deutz που ποτέ δεν άδειαζε, όχι μόνο δεν ένιωθε ποτέ ενοχλημένος, αλλά είχε την αίσθηση σε ποιον μιλούσε και για ποιο Μέσο. Παράδειγμα. Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Stelios μιλούσε σε φέρελπι δημοσιογράφο πολιτικής εφημερίδας που σήμερα αποτελεί κόσμημα του αθλητικού χώρου. O Stelios είχε τελειώσει το βασικό ρεπορτάζ, αλλά ο δημοσιογράφος συνέχισε για τις λεπτομέρειες. «Τώρα εσύ έχεις να γράψεις 400 λέξεις. Τι θέλεις κι άλλα; Να δούλευες στο ''Φως'', να το καταλάβω».

Στην ωριμότητά του ο Stelios είχε φτάσει σε σημείο που έκανε και το «στήσιμο» της σελίδας. «Ετσι λοιπόν είπε. Αν σ' ενδιαφέρει να το βάλεις, κάνε το "βούλα". Αυτό όμως που θα σου πω τώρα είναι καλό και θέλω να το αναδείξεις. Βάλε το ψηλά δεξιά στη σελίδα». Αυτό το παλικάρι μάς πήραν οι ξενέρωτοι οι Αγγλοι... Και να τον πάρει δημοσιογράφος τηλέφωνο, μήπως ξέρει τι πρέπει να τον ρωτήσει; Θα πάει και θα τον ρωτήσει αν θέλει να επιστρέψουν τα Ελγίνεια στην Ελλάδα. Ρώτα τον, αγόρι μου «πώς σου φάνηκε ο Νόλαν στην προπόνηση;», να κάνεις διπλά τα φύλλα της εφημερίδας σου.

Το παγερό ύφος του Τζίγκερ

«Θα εντοπίσω ποιο είναι το φαινόμενο και θα τελειώσει πολύ απότομα και πολύ άσχημα γι' αυτούς που έχουν αρχίσει να το δημιουργούν». Το ύφος του Γιάννη Βαρδινογιάννη, όταν έκανε τη δήλωση για τους οπαδούς που αποδοκίμαζαν τους παίκτες στο ΟΑΚΑ, ήταν παγερό κι άνετο. Γεγονός που το έκανε ακόμα πιο απειλητικό. Ο Τζίγκερ δεν θέλησε να δώσει περισσότερες εξηγήσεις -πράγμα που αφήνει περιθώρια ερμηνειών. Ας πάρουμε την πιο αθώα των ερμηνειών. Ότι θα κοπεί, επειδή σκοπεύει να σταματήσει να δίνει εισιτήρια στους οργανωμένους που το έκαναν. Το θέμα είναι τι θα πετύχει. Κατά πάσα πιθανότητα, τίποτα.

Η πρώτη κόντρα της διοίκησης του Παναθηναϊκού με τους οργανωμένους ήταν τη δεκαετία του '80, όταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης διέλυσε τη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών. Η ΝΟΠΟ συνήθιζε να ανεβαίνει τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας σε παράταξη με στρατιωτικό βήμα, τρομοκρατώντας τους κατοίκους της περιοχής. Το τι ομάδα είσαι δεν έχει σχέση με την πολιτική που υποστηρίζεις και οι υπόλοιποι οπαδοί αντέδρασαν θετικά.

Δεν αντέδρασαν τόσο θετικά όταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης τους είχε κόψει τα εισιτήρια και είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιούν το τριφύλλι και το όνομα του Παναθηναϊκού στα clubs όσων είχαν φωνάξει το σύνθημα που ακούστηκε και την Κυριακή. Δηλαδή, αυτό που συμβουλεύει τον Βαρδινογιάννη πού να τοποθετήσει τα λεφτά. Ηταν η αρχή της δημιουργίας των «Ανεξάρτητων», που βρήκαν στέγη, φροντίδα και πιθανότατα Proderm στην αγκαλιά των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου.
Ο Παναθηναϊκός, όμως, χρειάστηκε να υποχωρήσει, και μάλιστα την εποχή που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είχε αντικαταστήσει τον θείο του στον Παναθηναϊκό. Ο Αγγελος Φιλιππίδης είχε τότε αποφασίσει να δίνει εισιτήρια σ' όλους τους οργανωμένους, αντέχοντας ακόμα και το σύνθημα πού πρέπει να βάλει ένα σιδερένιο κάγκελο που είχε τοποθετηθεί στη Θύρα 13. Στο ίδιο μέρος που προέτρεπαν να βάλει και τα λεφτά η οικογένεια...

Η σχέση του Παναθηναϊκού με τους «Ανεξάρτητους» ήταν πάντα επισφαλής. Κάτι όμως λείπει, δύναμη ή αριθμός, για να κάνει την ΠΑΛΕΦΙΠ αρκετή για την κερκίδα των οργανωμένων.

Εάν η απόφαση του Τζίγκερ εντάσσεται στον σχεδιασμό της Σούπερ Λίγκας, μπορεί να έχει μέλλον. Εάν όμως είναι πίκα από τις βρισιές στο ΟΑΚΑ, θα είναι μία από τα προηγούμενα. Γιατί, με κάθε υπαναχώρηση, κάθε φορά που οι οργανωμένοι θα επιστρατεύονται για ματς «τύπου Ριζούπολης», η διοίκηση του Παναθηναϊκού θα δείχνει την αδυναμία της να συνεχίσει χωρίς τη βοήθειά τους.