Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Όποιος νομίζει ότι τα δύσκολα για τον Τροντ Σόλιντ ήταν τα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός δεν κάνει, χρόνια τώρα, απολύτως τίποτα. Είναι μια ομάδα συνηθισμένη να κάνει δύο καλά ματς στα έξι που δίνει. Αν κάνει τρία, φαίνεται ότι έχει προοδεύσει. Αν κάνει ένα, νομίζεις ότι είναι στα συνηθισμένα στάνταρ της. Αν δεν κάνει κανένα, δεν έγινε και τίποτα. Μια ομάδα συνηθισμένη να κερδίζει το πρωτάθλημα, αν δεν το πάρει δημιουργεί την εντύπωση ότι απέτυχε οικτρά. Και επειδή στην Ελλάδα οι εντυπώσεις είναι σημαντικότερες από την ουσία του πράγματος, ο Νορβηγός τώρα μπαίνει στα δύσκολα.

Με το τέλος των υποχρεώσεων (ποτέ η λέξη υποχρέωση δεν ήταν περισσότερο δόκιμη...) του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Σόλιντ εναντίον της Λάρισας ξαναβρήκε τον Ολυμπιακό που είχε αφήσει ένα Σάββατο στο Καραϊσκάκη να νικά με 5-0 τον Πανιώνιο. Εκείνη η εμφάνιση ήταν αυτή που υποσχόταν περισσότερα για τη συνέχεια. Όποιος είχε δει εκείνο των κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι, θα θυμάται τη συμμετρία των γραμμών, την ορθή εφαρμογή του σχήματος και τη διάθεση των παικτών να βγάλουν στο γήπεδο όσα δούλευαν στην προπόνηση. Η αδυναμία του αντιπάλου τα έκανε ευκολότερα, όμως όλα αυτά στο DNA της ομάδας υπήρχαν.

Ανάγκη

Τρεις μέρες αργότερα, η ήττα από τη Ρόζενμποργκ δημιούργησε την πρώτη σοβαρή κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στο ποδόσφαιρο του Νορβηγού, ο οποίος όμως στο διάστημα της κρίσης αποδείχτηκε σκληρό καρύδι. Δεν έκρυψε τα προβλήματα και εξέφρασε την ανάγκη να γίνει η ομάδα νεότερη και πιο γρήγορη. Εκανε όμως διαχείριση και έβαλε το χτίσιμο στην άκρη. Οι γκέλες στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο ελληνικό πρωτάθλημα τον οδήγησαν σε ουκ ολίγους συμβιβασμούς. Η θέση του «Τζόλε» ή του Τουρέ άλλαξε περιστασιακά, ο Ριβάλντο απέκτησε το δικαίωμα μεγαλύτερης ελευθερίας κινήσεων, ο Ντάνι και ο Σούρερ μπήκαν στην ενδεκάδα. Όλα αυτά (όπως και η μονιμοποίηση του Μπουλούτ) ήταν απαραίτητα τη δεδομένη στιγμή και δεν αφορούν στο μέλλον της ομάδας. Δεν νομίζω ότι ο Σόλιντ ονειρεύεται έναν Ολυμπιακό με βασικούς 8 παίκτες πάνω από 32 χρόνων. Η εμπειρία τους είναι ευκαιριακά χρήσιμη. Δεν μπορεί όμως να σκέφτεται να στηριχθεί πάνω τους.

Κίνδυνος

Από την άλλη πλευρά, το παρήγορο είναι ότι οι συμβιβασμοί του Σόλιντ δεν αφορούν στην κεντρική ιδέα του: το 4-3-3 δεν εγκαταλείφθηκε, η δουλειά που έγινε το καλοκαίρι δεν διαγράφηκε, το σχέδιο υπάρχει. Η ενδεκάδα που έπαιξε με τη Λάρισα ήταν φτιαγμένη από παίκτες που το παιχνίδι του προπονητή σιγά σιγά το μαθαίνουν: ο Οκκάς και οι συγκλίσεις του είναι το πιο μεγάλο παράδειγμα. Κι όμως, ο κίνδυνος να γκρεμιστεί το οικοδόμημα είναι τώρα μεγαλύτερος από ποτέ.

Ασήμαντα

Η πιο μεγάλη δυσκολία του Σόλιντ είναι η εκτίμηση της δουλειάς του, δηλαδή το τεστάρισμα της όποιας προόδου της ομάδας του κατ' αρχήν από τον ίδιο. Στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Νορβηγός έκανε διαχείριση του υλικού, όταν μετά το πρώτο ματς με τη Ρόζενμποργκ κατάλαβε ότι η ομάδα είναι πολύ μακριά από αυτό που έχει στο μυαλό του. Οι αλλαγές των παικτών και οι μικροτροποποιήσεις στη διάταξη αλλού αποδείχτηκαν χρήσιμες (στα εκτός έδρας ματς), αλλού εντελώς άνευ σημασίας (με τη Λιόν στο Καραϊσκάκη): όπως και να έχει το πράγμα, αυτές οι αποφάσεις δεν είχαν να κάνουν με το μέλλον του Ολυμπιακού (δηλαδή το χτίσιμό του), αλλά με το παρόν του (δηλαδή με την ανάγκη του να μη διασυρθεί από αντιπάλους ανώτερους). Επιστρέφοντας στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Σόλιντ πρέπει να αξιολογήσει το υλικό και όχι να το διαχειριστεί: πρέπει να χτίσει έναν Ολυμπιακό και όχι να σκέφτεται πώς η ομάδα του θα κερδίζει με μεγάλο σκορ μια σειρά από ασήμαντα ματς.

Δυνατότητες

Έβλεπα το ματς με τη Λάρισα και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν ένας προπονητής που δουλεύει στον Ολυμπιακό να καταλάβει τις αληθινές δυνατότητες του υλικού του. Οι συμπαθέστατοι μέσοι του Γιώργου Δώνη έπαιζαν τον Ριβάλντο από πέντε μέτρα απόσταση. Ο Σέρμπαν και ο Σπάσιτς έψαχναν τον Τουρέ και τον Στολτίδη για να τρακάρουν πάνω τους. Ο Γκαλίτσιος και ο Σίμος πιθανότατα πίστευαν ότι ο Οκκάς παίζει μαζί τους. Αυτό που έβλεπε κανείς στο γήπεδο ήταν έναν Ολυμπιακό που έκανε ό,τι ήθελε: αν είσαι προπονητής, είναι πολύ δύσκολο να μην την ψωνίσεις και να μην πιστέψεις ότι έχεις γίνει μάγος!

Εικονική

Ο Σόλιντ σύντομα θα μπει στον πειρασμό να κάνει διάφορες τακτικές αυθαιρεσίες. Ο καθένας θα σκεφτόταν ό,τι μπορεί να κάνει το σχήμα ακόμα περισσότερο επιθετικό: τι να φοβηθεί άλλωστε; Για έναν προπονητή που λατρεύει το επιθετικό ποδόσφαιρο και ο οποίος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν έχει κάνει τίποτα περισσότερο από όσα έκανε φέτος με τον Ολυμπιακό, το να βλέπει την ομάδα του να συντρίβει ομαδούλες πρέπει να είναι σίγουρα μεγάλη ηδονή! Πόσο μάλλον όταν του μεταφέρουν και σχόλια εφημερίδων που μιλούν για πάρτι, σούπερ θέαμα, κόσμο εκστασιασμένο κ.λπ. Είναι σχεδόν αδύνατο ο Σόλιντ να μείνει προσγειωμένος στην πραγματικότητα και όχι στην πραγματικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος, η οποία δυστυχώς είναι εικονική.

Απαιτήσεις

Οι ειδικές απαιτήσεις του Τσάμπιονς Λιγκ έγιναν κατανοητές από τον κόουτς έστω και αργά –μόνο που δυστυχώς η συμμετοχή στις φετινές ευρωπαϊκές διοργανώσεις πέρασε χωρίς να μείνει πίσω τίποτα. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι η ομάδα που νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης του χρόνου θα κάνει την Ευρώπη να παραμιλάει, όπως ο πρόεδρός της ονειρεύεται. Ομως οι ανύπαρκτες απαιτήσεις του ελληνικού πρωταθλήματος μπορεί να κάνουν κάτι χειρότερο: να πείσουν τον προπονητή ότι η ομάδα είναι σούπερ, πως φέτος απέτυχε στην Ευρώπη από ατυχία και ότι με μια, δυο προσθήκες θα είναι του χρόνου πανέτοιμη. Δεν θα είναι.

Πάρτι

Ο Ολυμπιακός χρειάζεται μια ομάδα με φρεσκάδα και ταχύτητα. Τα πάρτι είναι για τους καλοπερασάκηδες που έχουν συνηθίσει στα εύκολα...

Για γέλια και για κλάματα

Έχω την εντύπωση ότι το πρωτάθλημα διαιτητικά μόλις άρχισε. Από εδώ και πέρα το πράγμα θα είναι ολοένα και πιο δύσκολο, αφού το παρολί ότι είμαστε με όλους είναι μάλλον αδύνατο να τους κρατήσει όλους ήσυχους. Εκτός κι αν στο τέλος πάρουν δύο το πρωτάθλημα και άλλοι δύο παίξουν Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά αυτό δεν γίνεται ούτε με νομοθετική ρύθμιση του Κουρίδη. Για να ανακεφαλαιώσουμε τι είδαμε:

-Καλόπουλος (ΟΦΗ-ΑΕΚ 0-1): Τον ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνεργασία, αφού μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω ένα σχεδόν άριστο προγνωστικό. Είχα επισημάνει ότι, όπως σχεδόν όλοι οι Θεσσαλονικείς, θα πήγαινε αρχικά για το «Χ», αλλά του ξέφυγε το «διπλό». Δεν έδωσε πέναλτι στον Λάκη, αλλά απέβαλε τον Χατζαντριάν και τέλος καλό, όλα καλά. Για τους επόπτες είχα υπενθυμίσει ότι από παλιά υπήρχαν κάποια προβληματάκια.

-Φλαμπούρης (Λεβαδειακός–ΠΑΟΚ 2-2): Ηταν για δεύτερο παιχνίδι πολύ καλός. Τελικά ανάμεσα στην καρδιά και στην κουμπαριά στο βουβό αυτό ματς προέκυψε μία ωραία ισοπαλία, η οποία άφησε ανικανοποίητους και τους δύο.

-Κάκος (Απόλλων Καλαμαριάς-Ακράτητος 3-0): Εδώ γκέλαρα. Συνέχισε την παράδοση να βγάζει «άσους» στη Σαλονίκη και, όπως αποδείχτηκε, δεν υπάρχει διαφορά γι' αυτόν ανάμεσα σε Τούμπα και Καλαμαριά. Ο Δαμήλος επέστρεψε πανίσχυρος και δυνατός. Εύγε!

-Πολατιάν (Ξάνθη-Καλλιθέα 2-2): Ηταν αρκετά καλός σε ένα ματς που πήρε παράξενη τροπή και είναι από αυτά στα οποία ένας διαιτητής είναι εύκολο να εκτεθεί. Είναι ένα από τα νέα πουλέν μου...

-Κουκλάκης (Ιωνικός-Αιγάλεω 4-1): Είχα γράψει ότι «αν βρει άκρη ο Θωμάς, θα του γράψω μια ραψωδία την Τρίτη». Εμφανώς δεν βρήκε...

-Βασιλείου (Παναθηναϊκός-Ηρακλής 2-2): Είχα επισημάνει ότι «ο ΠΑΟ θέλει στοργή και ότι ο Βασιλείου παίζει λίγο έδρα, δίνει και πέναλτι, βγάζει και κάρτες». Εδρα έπαιξε, πέναλτι έδωσε, αλλά κάρτες δεν έβγαλε. Για κλάματα...

-Κασναφέρης (Πανιώνιος-Ατρόμητος 2-0): Τιμή σε έναν μεγάλο διαιτητή με αίσθηση της δικαιοσύνης. Ο Ατρόμητος κακώς φωνάζει. Κάπου θα ξανασυναντηθούμε και θα πατσίσουμε. Όλοι φίλοι είμαστε...

-Δέτσης (Ολυμπιακός-Λάρισα 4-0): Για γέλια...