Μια συνέντευξη που τη λέγανε άρθρο (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Απορώ πώς, με τόσα που λέγονται για τον Παναθηναϊκό, δεν έχει σκεφτεί κάποιος ότι ο μοναδικός σωτήρας για όλα τα προβλήματά του είναι ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, ο μόνος άνθρωπος που κάνει μαγικά, όπως βλέπετε στο σκίτσο!

Δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για έναν καλό Παναθηναϊκό. Πολύ περισσότερο μετρά το γεγονός ότι συνήθως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο Τζίγκερ έβαλε τον Λυκουρέζο στη λίγκα και μετά έκανε τη Σούπερ Λίγκα. Αν τον βάλει στον Παναθηναϊκό, είναι βέβαιο ότι έπειτα από λίγο θα φτιάξει τον Σούπερ Παναθηναϊκό! Απλό δεν είναι;

Κουίζ:
Τι κοινό έχω εγώ με τον Βαγγέλη Μπραουδάκη;
Εγώ μετρούσα ώρες προσπαθώντας να επικοινωνήσω με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Γιώργο Βουλγαράκη για να μάθω τι ώρα θα απελάσουν τον Μαλεζάνι, όπως είχε ζητήσει ο Βαγγέλης. Όλο έβγαινε ο ιδιαίτερός του και με καθησύχαζε πως ο υπουργός ενημερώθηκε και θα επικοινωνήσει μαζί μου. Πέρασαν οκτώ ώρες κι ακόμα περιμένω...

Την ίδια στιγμή ώρες μετρούσε και ο Βαγγέλης! Χθες έγραφε ότι πέρασαν 36 ώρες κι ακόμα η ΠΑΕ ΠΑΟ δεν έχει τοποθετηθεί για τη στάση του Ιταλού προπονητή στη συνέντευξη Τύπου. Βαγγέλη, κάνε λίγο υπομονή. Δεν χρειάζεται να σε πάρει από κάτω...

Το δικό μου μαρτύριο κατάφερε να το μετριάσει κάπως το ένθετο αφιέρωμα του χθεσινού «Goal» για το πληγωμένο «τριφύλλι». Ήθελα τόσο να διαβάσω το άρθρο του Παύλου Γιαννακόπουλου, μιας και, όπως προϊδέαζε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, θα συζητηθεί πολύ.

Έψαχνα, έψαχνα, έψαχνα και τελικά άρθρο δεν βρήκα. Το μόνο σχετικό ήταν μια μίνι συνέντευξη στον Νίκο Μπουρλάκη και σε αυτήν εκείνος που μιλάει περισσότερο είναι ο Θανάσης και όχι ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Αλλά φαίνεται ότι οι Γιαννακοπουλαίοι είναι σαν τους Κατσιμιχαίους, που όταν τραγουδούν νομίζεις ότι ακούς έναν. Οπότε, τι Θανάσης, τι Παύλος, το ίδιο είναι...

Το άρθρο τους, το οποίο στη διαδρομή των 28 σελίδων μέχρι να το ανακαλύψει κανείς μεταμορφώθηκε σε μίνι συνέντευξη, αναφέρεται στο ξεκίνημά τους στον ΠΑΟ:

«Εμείς δεν ξεχνάμε ποτέ από πού ξεκινήσαμε και τι περάσαμε μέχρι να φτάσουμε ψηλά... Έχω φάει εγώ ξεροκόμματο...».

«Κι εγώ μπινελίκι...», θα απαντούσε του Θανάση ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, που μεγάλωσε στη χλιδή και δεν χρειάζεται να θυμάται από πού ξεκίνησε. Από όλο το άρθρο (;) κρατάω τη ρήση του Παύλου Γιαννακόπουλου, αν δεν κάνω λάθος, γιατί τους μπερδεύω:

«Όποιος τα έβαλε με τον κόσμο, δεν είδε καλό».

Συμφωνώ και υπερθεματίζω ότι μερικοί δεν πρόλαβαν καν να δουν πόσοι έρχονται καταπάνω τους. Αλλά δεν έχω να αναφέρω, αφού το υπόλοιπο άρθρο (;), γραμμένο από τον Νίκο Μπουρλάκη προφανώς διά στόματος Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, έχει να κάνει με το ιστορικό της οικογένειας Γιαννακοπουλαίων, την ενασχόλησή τους με τα Παναθηναϊκά κοινά και την ανάληψη της διοίκησης στην «πράσινη» ΚΑΕ. Αν αυτά τα έγραφαν οι Γιαννακόπουλοι, δεν θα είχαμε να κάνουμε με άρθρο, αλλά με μια πρώτη προσπάθεια να συγγράψουν την αυτοβιογραφία τους...

Τώρα, βέβαια, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος γι' αυτό που έγραφε στο πρωτοσέλιδο το «Goal», ότι δηλαδή αυτό το άρθρο θα συζητηθεί. Προφανώς για το αν είναι άρθρο ή συνέντευξη–αγιογραφία θα αποφανθεί το ίδρυμα Μπότση, που δίνει τα δημοσιογραφικά βραβεία της χρονιάς...

Το άλλο, όμως, που ήταν πραγματικό άρθρο στην ίδια εφημερίδα ήταν αυτό του «πράσινου μέχρι το κόκαλο» Κωνσταντίνου Καμάρα, γιου του Αριστείδη. Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι όλοι οι γιοι των παλιών παικτών του Παναθηναϊκού είναι «βαμμένοι πράσινοι», για κάποιους μάλιστα χρησιμοποιήθηκε και η μέθοδος της οστεοανίχνευσης προκειμένου να εξακριβωθεί το χρώμα του κόκαλου κι έτσι να έχουν το δικαίωμα να μιλούν για τον Παναθηναϊκό.

Ο Κωνσταντίνος Καμάρας είναι εκδότης, αρθρογράφος και συγγραφέας και ακόμα απορώ πόσο μεγάλο είναι το κουδούνι του θυροτηλεφώνου του για να χωράει και τις τρεις ιδιότητες. Αλλά σε αυτή τη χώρα που ζούμε όλα μπορεί να συμβούν. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι το άρθρο του είναι καλογραμμένο, αφήνοντάς μου την υποψία ότι με κάτι μοιάζει. Παραθέτω ένα απόσπασμα:

«Να φύγει ο Μαλεζάνι λοιπόν. Πρωτίστως λόγω αποτελεσμάτων αλλά όχι μόνο: μιας και ο ίδιος έχει αναφερθεί στην αισθητική, να σημειώσω ότι ένας ωρυόμενος, υβρίζων, επαρμένος και πλέον κόλαξ του αφεντικού προπονητής δεν έχει θέση, δεν ταιριάζει στην εγγενή ποιότητα και κλάση του Παναθηναϊκού. Γι' αυτό το σύνθημα είναι Ελλάς – Ευρώπη – Παναθηναϊκός. Γι' αυτό ζητάμε από τον όποιο τιμονιέρη μας Σοφία και Εγκρατές Πάθος!».

Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι μου θυμίζει το ύφος του, η γλώσσα του, η σύνταξή του και το στυλ του. Από πού έχει επηρεαστεί αυτό το παιδί, αναρωτιόμουν. Η απάντηση ήρθε ως μάννα εξ ουρανού και μάλιστα από άλλη εφημερίδα. Το «Φως» δημοσίευσε χθες την επιστολή του Κώστα Μπαρμπή με τίτλο «Είναι βέβαιο: ένας άλλος Καστίγιο» και τότε η απορία μου λύθηκε ως διά μαγείας. Τελικά, κακά τα ψέματα, όλοι όσοι αρθρογραφούν περιστασιακά, όσοι αποστέλλουν επιστολές προς δημοσίευση στις εφημερίδες, σ' αυτόν θέλουν να μοιάσουν, αυτόν θέλουν να ξεπεράσουν. Τον μεγάλο Κώστα Μπαρμπή!

Η εισαγωγή στην τελευταία προς Ολυμπιακούς επιστολή του, συγκλονιστική. Μάθημα για τον κάθε νέο, όπως ο Κωνσταντίνος Καμάρας, που θέλει να ακολουθήσει τα βήματα του μεγάλου δασκάλου.

«Συμβαίνει να γνωρίζω (εξ ιδίας γνώσεως) με πόση -κυριολεκτικά πατρική- στοργή και αγάπη ο Σ. Κόκκαλης δέχτηκε στους αντρίκειους, λεβέντικους και μπεσαλίδικους κόλπους του Θρύλου τους τόσους νεαρούς σε ηλικία παίκτες που εντάχθηκαν σε αυτόν».

Αναρωτιέμαι αν στον Καστίγιο μεταφράστηκαν αυτές οι γραμμές. Αν οι δημοσιογράφοι ζορίστηκαν και ζορίζονται ακόμα, τρεις μέρες μετά, να μεταφράσουν το cazzo και το coglioni του Αλμπέρτο, να δω ποιος θα καταφέρει να αποδώσει λέξεις όπως «αντρίκεια, λεβέντικα και μπεσαλίδικα» στον Νέρι Καστίγιο! Εκτός κι αν ο ίδιος, που ξέρει από μετάφραση, αφού για καιρό έκανε τον μεταφραστή του «Ρίμπο», τους βγάλει όλους από τη δύσκολη θέση και εμφανιστεί στου Ρέντη απαγγέλλοντας Κώστα Μπαρμπή σαν ραψωδός, σαν ήρωας αρχαίας τραγωδίας...

Τα λόγια του Μπαρμπή που ακολουθούν θα έπρεπε να απαγγέλλονται από έναν Κατράκη, από έναν Μινωτή, από έναν Γιάννη Φλωρινιώτη έστω! «Με αγάπη πατρική σε συμβουλεύουμε να μην επιτρέψεις να χαθεί (αμετάκλητα) η ΜΕΓΑΛΗ (και τελευταία σου) ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Εδώ στον Ολυμπιακό είναι το μέλλον σου. Δικαιούσαι (και οφείλεις) να καταστείς ο ΗΓΕΤΗΣ της νέας (υπό προσεχή διαμόρφωση!) ομάδας μας. Ο Θεός να σε φωτίσει να μη λακτίσεις αυτή την ευκαιρία. Και να έχεις πάντοτε για οδηγό σου την πρόβλεψη του προπονητή και των συνεργατών του: "Αν πήρε το μάθημα, τότε, όταν γυρίσει, δεν θα ξαναβγεί ποτέ από την ομάδα. Εμείς του έχουμε δώσει την… μπάλα και πλέον εξαρτάται από εκείνον, αν θα παίξει όπως πρέπει"».

Δακρύσαν και τα κουφώματα. Αν έπειτα από αυτή την επιστολή ο Καστίγιο κάνει τα ίδια, τότε πρώτος θα δηλώσω ότι είναι π...παιδο. Ε, ναι. Αν δεν καταλάβει και ύστερα από αυτά τα δακρύβρεχτα λόγια ψυχής, που θα ζήλευε και ένας Κωνσταντίνος Καμάρας, ε, τότε τι να του πεις;

Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Η επιστολή με βοήθησε να καταλάβω τα αποτελέσματα της έρευνας που δημοσίευσε η «Απογευματινή» με θέμα «Γιατί πίνουν και μεθούν οι νέοι».

Το 54,2% δηλώνει ότι βλέπει το ποτό ως φυγή από τα προβλήματα, σαν αυτά που αντιμετωπίζει ο Νέρι. Το 96,5% πίνει για διασκέδαση. Προφανώς οι νέοι βλέπουν ποδόσφαιρο, αφού και η μπάλα διασκέδαση είναι. Μετά τα αποτελέσματα των ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ, υπάρχει μια ροπή προς τον αλκοολισμό...