Το «κόκκινο» κεκτημένο της δεκαετίας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εμφανώς ανακουφισμένος, διότι παρήλθε η δυσβάστακτη ευρωπαϊκή επιβάρυνση, ο Ολυμπιακός (όπως κάθε χρόνο, άλλωστε, τέτοια εποχή) μοιάζει σκάφος που επέστρεψε απ' το άγνωστο και το αβέβαιο του ωκεανού. Ξαναβρήκε τα γνώριμα χωρικά ύδατα. Το περιβάλλον της ασφάλειας. Εκεί όπου νιώθει, επειδή τέτοιος είναι την τελευταία δεκαετία, κυρίαρχος. Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το γήπεδό του. Το φέουδό του.

Εναντίον της Λάρισας, προχθές, ο (απελευθερωμένος) πρωταθλητής δεν είναι ότι απλώς διεκπεραίωσε, με νίκη, ακόμα ένα ματς ρουτίνας. Το διεκπεραίωσε παίζοντας καλά. Κυλώντας ο χρόνος όλο και καλύτερα. Εκανε τη βραδιά, εν τέλει, φεστιβάλ. Γιορτή για το κοινό. Με θέαμα αναμενόμενο απ' το ρεπερτόριό του. Δεν... πείραξε, καταπώς το είδαμε, κανένα 4-3-3 που οι ποδοσφαιριστές «δεν μπορούν να το αφομοιώσουν». Η ομάδα προχωρεί σε ρυθμό (να έχει βάλει, όταν η χρονιά τελειώσει) 70 γκολ. Κοντά δυόμισι, ανά παιγνίδι. Ο Σόλιντ, το καλοκαίρι, είχε εξαγγείλει περισσότερα απ' τα (περσινά) 54.

Είναι, απ' ολόκληρο το πακέτο των υποσχέσεων, εκείνη που φαίνεται ήδη βέβαιο πως θα τηρηθεί. Τα αυτογκόλ, τρία τον αριθμόν (σπάνια στατιστική) σε μόνον 13 αγωνιστικές, είναι ένδειξη φόβου. Οι αντίπαλοι «προλαβαίνουν» να προσφέρουν τη λύση, πριν τη βρουν οι «κόκκινοι», μονάχοι! Καλλιθέα, Ξάνθη, Λάρισα. Τελκιίσκι, Τοροσίδης, Νταμπίζας. Και τα τρία ήταν γκολ που έσπασαν το 0-0. Αντί για φόβο, λέξη που (δεν δίστασε και) χρησιμοποίησε ο Δώνης, άλλοι προτιμούν την πιο μειλίχια εκδοχή του... σεβασμού «περισσότερο απ' όσο έπρεπε». Φράση που χρησιμοποίησε ο Κυπαρίσσης. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν δέος.

Δεν αλλάζει, όπως και να το περιγράψει κανείς, κάτι. Είναι το «κεκτημένο» του Ολυμπιακού απ' αυτή τη δεκαετία. Ο αντίπαλος ξέρει ότι παίζοντας άμυνα, θα ηττηθεί. Μένει να διαλέξει αν θέλει να ηττηθεί... λίγο (με σφικτή διάταξη) ή πολύ (ξανοιγμένος στο γήπεδο). Συνήθως, εξαρτάται (η επιλογή της τακτικής) από το πόσο ασφαλής νιώθει ο προπονητής στη θέση του. Ενώ ο ίδιος αντίπαλος απέναντι στον Παναθηναϊκό, στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, πιστεύει ότι, παίζοντας άμυνα, μπορεί και να τη γλιτώσει. Μπαίνει στον πειρασμό. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, απεναντίας, ουδείς προσέρχεται σε ραντεβού με τον Ολυμπιακό διακατεχόμενος από τέτοια προδιάθεση. Ουδείς τον φοβάται. Ας είναι η Τουν ή η Αρτμέντια. Μπαίνουν και κοιτάζουν κατάματα. Παίζουν, νικήσουν ή ηττηθούν, στα ίσα.

Και η Ρόζενμποργκ, θυμίζω, τον Σεπτέμβριο στο Καραϊσκάκη ξεκίνησε με αυτογκόλ στην καμπούρα της. Έβαλε μετά τρία γκολ. Διότι (η διαφορά απ' την όποια Καλλιθέα, Ξάνθη, Λάρισα είναι πως οι Νορβηγοί) δεν είχαν ετοιμάσει το μυαλό τους, δεν είχαν αυτοϋποβληθεί στην ιδέα, ότι άμα το φάμε (το πρώτο), τελειώσαμε. Είναι «κεκτημένο» το δέος των αντιπάλων στο εσωτερικό, που δεν σε πηγαίνει, ομολογουμένως, πολύ μακριά. Απείρως πιο πολύ θα ωφελούσε, οι αντίπαλοι να είχαν τα εφόδια για να κοντράρουν πιο δυνατά.
Άλλα για το «σήμερα», το κεκτημένο βολεύει μια χαρά. Κι όπως είπε ο Προτάσοφ τις προάλλες στο Βουκουρέστι, στους Ελληνες δημοσιογράφους που κάλυπταν το Ράπιντ - ΠΑΟΚ, «ανέκαθεν ο Ολυμπιακός κοιτούσε το σήμερα, ποτέ το αύριο».

Υ.Γ.: Ενα εμβρόντητο «γεια», και από τούτη 'δω τη γωνιά, στον Ακη (Αθανασόπουλο). Έξω απ' τη δουλειά, δεν θα ξεχάσω ποτέ -φαινόταν στα ολοκάθαρα κι ανυπόκριτα μάτια του- πόσο το χαιρόταν ως... οικοδεσπότης, όποτε (μάζευα παρέα και) κινούσαμε κατά την αγαπημένη του Νέα Πέραμο, για μπίρα και γαρίδες σαγανάκι. Βάζαμε, για επιδόρπιο, και το καλαμπούρι της κόντρας ανάμεσα στα αθλήματά «μας», ώσπου το ξημερώναμε. Ηταν το καλύτερο χαζοξενύχτι. Δεν θα μου λείψει. Μου είχε κιόλας λείψει απ' τα τελευταία χρόνια, που -ένεκα οι υποχρεώσεις- χαθήκαμε.