Λογοδοτούν, μόνο, για την προσπάθειά τους (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Σε «κανονικό» πρωτάθλημα, η ΑΕΚ πέρυσι (πρώτη χρονιά του πλάνου) ήταν να παλεύει για την ύπαρξή της. Να υπερασπίζει το στάτους ομάδας Α' Εθνικής. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, κέρδισε θέση για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Αφού, ως το τέλος, ήταν κοντά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμα και στον τίτλο!
Σε «κανονικό» πρωτάθλημα, η ΑΕΚ φέτος (δεύτερη χρονιά) θα ήταν για να διεκδικεί έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, προτού βγει ο πρώτος γύρος, προτού καν έρθουν τα Χριστούγεννα, έχει φτάσει σε θέση φαβορί για το Τσάμπιονς Λιγκ. Επίσης, σε θέση αουτσάιντερ για τον τίτλο.
Το «κανονικό» πρωτάθλημα και το ελληνικό πρωτάθλημα είναι, συμπεραίνουμε, δύο διαφορετικά πράγματα. Φαίνεται, μετά, στην Ευρώπη! Η ΑΕΚ, που θα ήθελε να παίξει (σε όμιλο του) Τσάμπιονς Λιγκ, τον Σεπτέμβριο αποδείχθηκε ανέτοιμη να παίξει (σε όμιλο του Κυπέλλου) ΟΥΕΦΑ.

Πέρυσι, ακόμα πιο ανέτοιμη, απλώς συνέβη να ευνοηθεί στην κλήρωση (Γκόριτσα). Η συνέπεια; Καθυστέρησε κατά τι, το να φανεί πόσο ανέτοιμη ήταν. Φάνηκε, εν συνεχεία, στον όμιλο. Τέσσερα ματς, τέσσερις ήττες. Θα μπορούσε να είναι (κάπως έτσι και) το φετινό αποτέλεσμα, εάν ο Βασσάρας είχε δώσει εκείνο το διαβόητο «πέναλτι των επτά εκατομμυρίων ευρώ».
Το ελληνικό πρωτάθλημα ευνοεί τη γρήγορη «επιτυχία». Αρκεί ο σεβασμός στα αυτονόητα. Να συντονίζονται όλοι, μες στην ομάδα, στο ίδιο μήκος κύματος. Μη βλέπει ο ένας το φεγγάρι, ο άλλος το δάκτυλο, ο διπλανός το δάσος κι ο παραδιπλανός το δέντρο. Να βλέπουν όλοι, στην πυραμίδα, τον κοινό προορισμό. Και προς αυτόν να κατευθύνονται.

Το παρατηρούμε, φέτος, και με τη Λάρισα. Σε «κανονικό» πρωτάθλημα, ήταν να μάχεται για να σωθεί. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, σώζεται με χαρακτηριστική άνεση. Κι ενδέχεται να της «κάτσει» (βάσει προγραμματισμού, απ' το πουθενά) κάνα ΟΥΕΦΑ!

Πρόοδος, δηλαδή, έως και... ανεπιθύμητη, καθότι πρόωρη, για όσους διαθέτουν τη στοιχειώδη αυτογνωσία. Διότι, αν το ελληνικό πρωτάθλημα ευνοεί τη γρήγορη «επιτυχία», ένα άλλο («κανονικό») πρωτάθλημα εγγυάται τη στέρεη επιτυχία.

Τον Αύγουστο, δίχως να 'χω δει τίποτα από φιλικά και τέτοια, είχα εκτιμήσει (και το 'γραψα στην «Ελευθεροτυπία») ότι η ΑΕΚ του 2005-06 θα 'ναι καλύτερης ποιότητας συγκρότημα απ' την ΑΕΚ του 2004-05. Κοινή λογική. Πάντοτε ο χρόνος τη δικαίωνε, τη δικαιώνει, θα τη δικαιώνει.
Στο ίδιο κείμενο, σημείωνα πως η θέση που η «Ενωση» στο τέλος θα πάρει... εξαρτάται (και) απ' τους ανταγωνιστές. Δεν τρέχει μονάχη. Ήμουν σίγουρος ότι θα βελτίωνε το ατομικό ρεκόρ της. Δεν ήξερα τι θα έκαναν, απέναντι στα δικά τους ατομικά ρεκόρ, οι άλλοι. Η ΑΕΚ πέρυσι έκλεισε τον πρώτο γύρο με 30 πόντους. Φέτος, δύο παιχνίδια πριν κλείσει ο πρώτος γύρος, έχει 32.
Είναι, προς το παρόν, δεύτερη (ένα σκαλοπάτι, δηλαδή, επάνω). Θα μπορούσε, ακριβώς με τα ίδια πεπραγμένα, να 'ναι τέταρτη. Εάν ο Παναθηναϊκός εμφάνιζε πρόοδο κι ο ΠΑΟΚ... παπάδες. Θα μπορούσε να 'ναι πρώτη. Εάν ο Ολυμπιακός ήταν χειρότερος. Δεν είναι, τι κάνουν οι άλλοι, πράγματα που μπορεί να επηρεάσει. Μπορεί, μόνο, να επηρεάσει τη δική της βελτίωση και τους δικούς της βαθμούς.

Το κάνει, κιόλας. Με μόνο εφόδιο, τα (δυσεύρετα) αυτονόητα. Γι' αυτό και δεν χρειάζεται «γενικό αρχηγό» ή «συνδετικό κρίκο» (ή όπως αλλιώς λέγεται) στο ποδοσφαιρικό τμήμα της. Ούτε Θεοδωρίδη έχει ανάγκη, να λέει στους παίκτες... πόσο παικταράδες είναι. Ούτε Αποστολάκη, να διδάσκει στους μικρούς τα μεγάλα και τα σημαντικά. 'Η να προστατεύει τον προπονητή απ' όσα οι γύρω γύρω φοβούνται (ως και τον ίσκιο τους!) να του πουν.
Ο Νικολαΐδης, ο Ιβιτς, ο Φερνάντο Σάντος (υπέρ)αρκούν. Για τα βήματα προς τα εμπρός, στην «τακτική κουλτούρα» και στην (ευρύτερη) νοοτροπία. Ο Νικολαΐδης δίνει τον τόνο. Η ικανοποίησή του, φέτος, είναι ότι οι ποδοσφαιριστές λίγο λίγο μπαίνουν στο πνεύμα της ΠΑΕ. Τους συνεχάρη, αυτές τις ημέρες, για τη (συμβατή ακριβώς με τούτο το πνεύμα) δημόσια εικόνα τους. Γι' αυτά που λένε.

Ότι, π.χ., δεν προσπαθούν να ωραιοποιούν στα μάτια των θεατών, ακόμα κι αν ήρθε το αποτέλεσμα (με τη Λάρισα ή με τον ΠΑΟΚ) στο τέλος, την απόδοσή τους όταν αυτή δεν είναι καλή. Τους έχει... απαγορεύσει να ζητήσουν συγγνώμη απ' το κοινό, φαινόμενο που κατά κόρον παρατηρείται στο τοπίο, τη μέρα που δεν θα 'ρθει το αποτέλεσμα. Δεν είναι υπόλογοι, οι ποδοσφαιριστές, για κανένα αποτέλεσμα. Διότι, απλούστατα, παίζει και ο αντίπαλος. Λογοδοτούν, μόνο, για την προσπάθειά τους.

Δεν είναι τίποτα, εννοείται, όλ' αυτά. Είναι το «Α», δεν είναι καν το «Β». Τα πολλά βήματα δεν είναι αυτά που έγιναν, τα πολλά είναι εκείνα που μένει να γίνουν. Οχι σε σύγκριση, ποτέ αυτό, με το τι κάνουν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Μονάχα σε συσχετισμό με το τι μπορεί η ΑΕΚ, επιπλέον, να κάνει.

Να βάλει, επί παραδείγματι, σιγά σιγά τους ποδοσφαιριστές της σε δρόμους που θα φαρδύνουν και θα εμπλουτίσουν την προσωπικότητά τους. Να πάνε μια φορά όλοι μαζί, όπως πήγαν στην Πόλη και στον Πατριάρχη για τα 80χρονα του συλλόγου, ένα βράδυ στο θέατρο. 'Η σε συναυλία. Σε μια έκθεση. Σ' ένα μουσείο. Όλοι μαζί. Οχι σαν τον Μαλεζάνι, που επισκέφθηκε την Κνωσό μονάχος την ώρα που οι παίκτες στο Ηράκλειο σκότωναν την ώρα τους, πίνοντας καφέ. Αλλά σαν την Ολιμπίκ Λιόν που πήγε όλη μαζί, η αποστολή, στον Παρθενώνα επί τη ευκαιρία του ματς με τον Ολυμπιακό.
Να κάνουν ένα ραντεβού, κι ελεύθερη συζήτηση παρέας, με τον Μίκη Θεοδωράκη. Με τον Παντελή Βούλγαρη. Με τον Κωστή Στεφανόπουλο. Να ρωτήσουν, να ακούσουν, να μάθουν. Να ανοίξουν μάτια και ορίζοντες. Να ξεφύγουν απ' το στερεότυπο καφετέρια, σαχλαμάρα στο κινητό, αθλητική εφημερίδα, άντε και κάνα μπουζούκι. Ο,τι κάνει δηλαδή με τόση συνέπεια, τόσο ζήλο και τόση επιτυχία ο φίλος μου ο Μάλλιαρης στο... Αστεράκι του!